สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 64

"เมื่อวานนี้เห็นหัวหน้าร้องไห้ไหม"

"ฉันว่าจะถามอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมหัวหน้าถึงร้องไห้"

"เธอก็รู้ว่าหัวหน้ากำลังทุกข์ใจเรื่องอะไรอยู่"

"ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ ขนาดรู้อยู่แก่ใจว่าผู้ชายคนนั้นมีเจ้าของแล้ว ยังทำเป็นสะดีดสะดิ้งอยากได้ของคนอื่น"

"คนมันหน้าด้านไง..ก็เด็กมันอ่อยใครจะไม่เอาล่ะ" มันคือคำพูดของพนักงานในแผนกที่พูดกัน และคำพูดนี้ก็จงใจให้ใครบางคนได้ยิน ซึ่งพวกเธอก็ทำได้สำเร็จ

"อ้าวน้องดาว พี่นึกว่าจะไม่มาทำงาน" ทั้งๆ ที่ เห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าวาดดาวเดินเข้ามา แต่ก็แกล้งทำเป็นเพิ่งเห็น

วาดดาวไม่กล้าสบตาคนที่พูดกับเธอ เพราะคิดว่าตัวเองทำความผิดลงไป ที่เผลอใจง่ายให้เขา แค่ลมปากผู้ชายตอนที่อยากได้ เธอก็ยังไปหลงเชื่อ

"หัวหน้ามา" รุ่นพี่ในแผนกสะกิดกัน "ดูหน้าหัวหน้าสิ น่าสงสารจังคงจะร้องไห้มาทั้งคืน"

"ใช่ๆ ตาบวมเลย"

ถ้าแทรกแผ่นดินหนีได้ตอนนี้คงทำไปแล้ว ยังหวั่นอยู่ว่าจะถูกตบไหม แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้

นอกจากทำตัวให้ปกติแล้ว วาดดาวก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง หญิงสาวก็เลยเดินไปตรงชั้นเอกสาร

"วันนี้เธอไม่ต้องทำ" มันคือคำสั่งของวิชุดาหัวหน้าแผนก

"คะ?"

"ก็บอกว่าเธอไม่ต้องทำไง มันเข้าใจยากตรงไหน" นิสัยของคนพาล ที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ เป็นถึงหัวหน้าแผนกซึ่งมีตำแหน่งสูงพอสมควรในบริษัทใหญ่โตแห่งนี้ แต่ต้องมาถูกเด็กฝึกงานที่เพิ่งจะเข้ามา..แย่งผู้ชายที่หมายปองไป

"ฉันทำได้ค่ะ" เธอไม่เข้าใจความหมายของหัวหน้า หญิงสาวก็เลยพูดออกไปแบบนั้น

"ตกลงเธอแย่งผู้ชายของฉันไปแล้ว ยังจะแย่งตำแหน่งหัวหน้าฉันไปด้วยใช่ไหม" วิชุดาหมายถึงว่า ที่วาดดาวขัดคำสั่งเพราะอยากเป็นใหญ่

"ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย" ใบหน้างามเริ่มเปลี่ยนสี เพราะมันยิ่งกว่าถูกตบ

"คุณวาดดาวแย่งผู้ชายของคุณคนไหนเหรอครับ" ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมาจากประตูทางเข้า

"คุณนักรบ?"

"ถ้าผมฟังไม่ผิด เมื่อสักครู่ผมได้ยินคุณบอกว่า คุณวาดดาวแย่งผู้ชายของคุณ"

"ชุไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย" วิชุดาตกใจมากที่เห็นนักรบเข้ามาในแผนก ในเวลานี้

เพราะที่จริงแล้วนักรบน่าจะอยู่ที่ต่างจังหวัด เมื่อวานนี้ที่เขามาเอาเอกสารเพราะต้องได้ออกไปดูที่ดินกับท่านประธาน

วันนี้วิชุดาก็เลยวางแผนกับลูกน้องในแผนก เพื่อที่จะทำให้วาดดาวอยู่ในแผนกนี้ต่อไปอีกไม่ได้

"พวกฉันไม่ยอมถูกไล่ออกหรอกนะ ก็แค่พูดคุยกันเฉยๆ ทำไมต้องเจอข้อหาหนักขนาดนี้" พนักงานที่ถูกจับภาพได้ต่างก็โวยวาย

"แค่เรื่องผู้หญิงพูดคุยกันทำไมต้องถึงขั้นไล่ออกด้วย"

"ใช่แล้วคุณนักรบ..คุณก็เป็นแค่พนักงานคนหนึ่งเหมือนกัน ถึงแม้จะตำแหน่งสูงหน่อย ก็ไม่มีสิทธิ์มาไล่พวกเรา" วิชุดาเริ่มหาข้ออ้างมาปกป้องตัวเองเพื่อที่จะไม่ให้ถูกไล่ออก

"ใครบอกว่าคุณนักรบเป็นแค่พนักงานล่ะคะ คุณนักรบเป็นหุ้นส่วนคนหนึ่งในบริษัทนี้" มันคือเสียงของหัวหน้าฝ่ายบุคคล

"หุ้นส่วนเลยเหรอ" พนักงานที่นั่งอยู่ด้านในต่างก็มองหน้ากัน

"จะเป็นหุ้นส่วนได้ไง ประชุมบอร์ดบริหารทีไร ไม่เห็นมีคุณนักรบเข้าประชุมเลย ก็แค่เป็นคนสนิทของท่านประธาน" วิชุดาไม่ยอมแพ้ เพราะยังไงก็ไม่ยอมให้ถูกไล่ออก

"ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณมั้งครับคุณวิชุดา ว่าผมมีตำแหน่งอะไร" ที่จริงแล้วเขาก็มีหุ้นในบริษัทนี้ ถึงแม้จะไม่มากมาย เพราะอาทิตย์แบ่งหุ้นนี้ให้กับเพื่อน กลัวว่าเพื่อนจะหนีกลับต่างประเทศ

"น้องดาวคะ น้องดาวเห็นหรือยัง ผู้ชายคนนี้..พอได้กลิ่นใหม่หน่อย ก็ถีบหัวส่งกลิ่นเก่า" วิชุดาเหมือนหมาจนตรอกยังไงก็จะถูกไล่ออกอยู่แล้ว ก็เลยคิดจะเล่นงานนักรบสะเลย

"คุณหมายความว่ายังไงคุณวิชุดา" เกิดมาเขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่กัดไม่ยอมปล่อยแบบนี้

"ใครก็รู้ว่าคุณกับฉันเราเป็นอะไรกัน"

"ผมจะเป็นอะไรกับคุณได้ยังไง ในเมื่อผมมีภรรยาอยู่แล้ว..คุณพูดแบบนี้ผมแจ้งจับคุณได้เลยนะ"

"มีภรรยาอยู่แล้ว..หมายความว่ายังไง" หลายคนที่อยู่ในห้องนั้นต่างก็มองหน้ากันไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าฝ่ายบุคคล เพราะใครๆ ก็รู้ว่านักรบ เป็นหนุ่มโสดที่สาวๆ หมายปอง