สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 515

คราวนี้ตระกูลโจวมีแขกมามากมาย เทียบกับงานวันเกิดท่านใหญ่โจวเมื่อปีก่อน มันยิ่งไปกว่านั้น

แค่สิ่งที่ต่างจากเมื่อก่อนคือ ก่อนหน้านี้โจวจู้นเหนียนแทบไม่ปรากฏตัวในสถานที่ที่มีคนเยอะๆ ซ่อนตัวในความเงียบสงบอยู่ตลอด

แต่ครั้งนี้ เขาอยู่เคียงข้างท่านใหญ่โจวตลอด แทบไม่ออกห่างเลยแม้แต่ก้าวเดียว

และถึงแม้ท่านใหญ่โจวจะถือไม้เท้า แต่ดูแล้วมีชีวิตชีวามาก แนะนำโจวจู้นเหนียนกับแขกที่เทียวไปเทียวมาไม่พลาดสักคนเดียว

ถ้อยคำทั่วไปก็คือ "สองสามปีก่อนจู้นเหนียนสุขภาพไม่ดี พักฟื้นอยู่ที่บ้านตลอด ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว ต่อไปถ้ามีโอกาสได้เจอกันอีก หวังว่าพวกคุณจะดูแลเขาให้มากๆ"

ไม่ไกล เจียงย่านถือแก้วเหล้า พูดขึ้นเสียงเบา "ดูท่าคราวนี้ท่านใหญ่โจวตัดสินใจจะยัดโจวจู้นเหนียนเข้าโจวซื่อกรุ๊ปแล้ว"

เสิ่นจื่อซีทำเสียงจิ๊ "หรือว่าเขายังมีทางออกอื่นอีกไหม ที่ลอนดอนกลายเป็นแบบนั้นไปแล้ว"

หร่วนซิงหว่านมองโจวจู้นเหนียน เขานั่งบนรถเข็น ถึงแม้จะอยู่ข้างท่านใหญ่โจว แต่ไม่พูดแม้แต่ประโยคเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ การแสดงออกเย็นชาเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกคนชักใย

เธอขมวดคิ้วเบาๆ "โจวจู้นเหนียนไม่ได้ยินยอม"

เจียงย่านพูด "ถ้าเขาสนใจโจวซื่อกรุ๊ปจริงๆ ก็คงไม่รอถึงตอนนี้หรอก"

หร่วนซิงหว่านพูด "แต่ถ้าท่านใหญ่โจวให้เขาอยู่ข้างกายตลอด เราก็ไม่มีทางเข้าไปถามอะไรได้เลย"

เสิ่นจื่อซีจิบแชมเปญในแก้ว "รอแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ดูฉันนะ"

สิ้นเสียงเขา ก็ก้าวเท้ายาวเดินไปข้างหน้า ไปถึงข้างกายท่านใหญ่โจว ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น "คุณลุงโจว"

เดิมทีท่านใหญ่โจวใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มคุยกับคนข้างๆ แต่พอหันมาเห็นเขา สีหน้าก็มัวหมองลง พูดขึ้นอย่างไม่แยแส "นายนี่เอง กลับประเทศมาตั้งแต่เมื่อไร"

"สักพักแล้วครับ" เสิ่นจื่อซีมองไปทางโจวจู้นเหนียน "ได้ยินว่าพี่จู้นเหนียนได้รับบาดเจ็บ สาหัสไหมครับ?"

โจวจู้นเหนียนส่ายหน้าเบาๆ พูดประโยคแรกในคืนนี้ "ไม่ได้ร้ายแรงอะไร"

เสิ่นจื่อซีเปล่งเสียง "อุ๊ย" เข้าไปใกล้เพื่อสังเกตแล้วพูดขึ้น "ฉันเห็นหน้าผากตรงนี้ผิวหนังถลอก ระวังอย่าติดเชื้อนะ"

ขณะที่พูด ด้านหลังก็มีคนเดินมา เขาฉวยโอกาสนี้เดินไปข้างหน้า เทแชมเปญในแก้วใส่เสื้อผ้าโจวจู้นเหนียนไม่พลาดแม้แต่หยดเดียว

ที่อยู่ไม่ไกล

เจียงย่าน: "......"

หร่วนซิงหว่าน: "......"

ไม่มีร่องรอยการแสดงสักนิดเลยจริงๆ

ทางด้านนั้น ท่านใหญ่โจวพูดอย่างโกรธเคือง "นี่นายทำอะไร!"

เสิ่นจื่อซีรีบเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสูทออกมา "ขอโทษครับๆ ดื่มเยอะแล้วเวียนศีรษะนิดหน่อย ลื่นมือไปแป๊บหนึ่ง"

"นาย......"

โจวจู้นเหนียนรับผ้าเช็ดหน้าจากมือเขามาเช็ดเหล้าบนตัว แล้วพูดเรียบๆ "ไม่เป็นไร"

ท่านใหญ่โจวระงับความโกรธเอาไว้ เนื่องจากสถานะของเสิ่นจื่อซี รวมถึงที่นี่มีคนเยอะมาก จะเกิดโทสะไม่ได้ ทำได้แค่ตะโกนเรียกคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ "มัวอึ้งทำไม พาคุณชายกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"

คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าตอบรับทันที "ค่ะ"

จากนั้น โจวจู้นเหนียนก็ถูกเข็นไป

เสิ่นจื่อซีเจียดเวลาไปมองหร่วนซิงหว่าน บ่งบอกให้เธอตามไป จากนั้นก็ขวางตรงหน้าท่านใหญ่โจว แล้วกล่าวด้วยใบหน้าจริงใจ "คุณลุงโจว ขออภัยจริงๆ ครับ เอาแบบนี้ดีไหม ผมจะช่วยคุณฟ้องร้องดำเนินคดีฟรีหนึ่งครั้ง"

ท่านใหญ่โจวรู้สึกว่าเขาป่วยแล้วจริงๆ ระเบิดความโกรธที่สะสมมา "ฉันจะมีคดีฟ้องร้องอะไรล่ะ ฉันว่านายอยู่ต่างประเทศจนสมองเบลอไปแล้ว"

ท่านใหญ่โจวเคยลองดึงตระกูลเสิ่นมาเป็นพวกอยู่สองสามรอบ แต่เสิ่นจื่อซีไปเป็นพวกเดียวกับโจวฉือเซินตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ และทางด้านตระกูลเสิ่นก็ไม่ได้หลีกเลี่ยงอะไร เขาจึงยอมแพ้ เดิมทีเกลียดชังเสิ่นจื่อซีอยู่แล้ว ตอนนี้เขายิ่งเกลียดกว่าเดิม แน่นอนว่าเขาก็อารมณ์เสีย

ก่อนหร่วนซิงหว่านจะไป เจียงย่านพูดขึ้นว่า "ฉันไม่เห็นโจงเสียนทั้งคืนเลย คุณก็ระวังอย่าไปบังเอิญเจอเธอล่ะ"

ได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็เงียบสองสามวินาทีก่อนพูดขึ้น "ค่ะ"

......