สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 104

บ่ายวันถัดมา น้าฉินก็ได้ยินข่าวที่ว่าหร่วนซิงหว่านและโจวฉือเซินจะไปแล้ว นำผลิตภัณฑ์พิเศษของท้องถิ่นมาจากบ้านไม่น้อยเลย ให้พวกเขานำไปด้วย

เสร็จแล้ว ลากหร่วนซิงหว่านไปที่มุมเงียบๆ : "เสี่ยวหร่วน ครั้งนี้ที่หนูกับเสี่ยวโจวจะกลับไปเพราะจะแต่งงานใหม่อีกครั้งใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

จุดประสงค์ที่น้าฉินมาก็คงเป็นเพราะเรื่องนี้จริงๆสินะ

"ไม่......"

"เฮ้ย หนูไม่ต้องมาเกรงใจน้านะ หลายวันมานี้น้าได้ช่วยหนูสังเกตดูแล้ว เสี่ยวโจวคนนี้ไม่เลวเลย มีเงิน แถมยังหน้าตาหล่อเหลา ถ้าหากคุณจับไว้ไม่อยู่หมัดล่ะก็ จะถูกคนอื่นแย่งไปได้ง่าย"

"คุณน้าฉิน ฉัน......"

"เสี่ยวหร่วน หนูฟังที่น้าพูดนะ รอจนหนูอายุเท่ากับน้า หนูก็จะรู้เอง ที่พวกหนูทะเลาะโวยวายกันตอนนี้ ก็เหมือนกับการจั๊กจี้ ในสายตาของคนนอกก็ดูหวานซึ้ง นี่ ตอนนี้น้าก็แก่แล้ว ถ้าหากน้ายังอายุยี่สิบล่ะก็......"

น้าฉินก็พูดบลาๆอยู่พักใหญ่ หร่วนซิงหว่านพูดแทรกไม่ได้สักคำเดียว ไม่พูดอะไรเลย

ตอนที่จากไป หร่วนซิงหว่านมองไปยังสถานที่ที่ใช้ชีวิตอยู่แค่เดือนกว่าๆเท่านั้น ไม่รู้ว่าทำไม ก็มีความรู้สึกที่ต้องจากบ้านไปอย่างอธิบายไม่ถูก

ไม่ว่าจะเป็นน้าสวี่ หรือว่าน้าฉิน หรือว่าจะเป็นพวกเพื่อนๆบ้านที่อยู่รอบๆ ล้วนแต่ให้ความอบอุ่นและความห่วงใยอย่างที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน

เห็นเธอเดินหน้าไปก้าวหนึ่งเหลียวมองสามครั้ง โจวฉือเซินยืนอยู่ที่หน้ารถ เหมือนว่าจะไม่เข้าใจการอาลัยอาวรณ์ของเธอ : "ไม่ใช่ว่าต่อไปจะไม่กลับมาแล้วสักหน่อย มันขนาดนั้นเลยเหรอ"

หร่วนซิงหว่านเก็บสายตากลับมา ถอนหายใจอย่างเงียบๆ : "ก็ใช่นะ คนที่เลือดเย็นอย่างคุณ ก็คงไม่มีทางเข้าใจความหมายขอการลาจากกับคนที่ใกล้ชิดสนิทสนมว่ามันคืออะไร "

"......" โจวฉือเซินทำหน้าขรึม: "หร่วนซิงหว่าน"

หร่วนซิงหว่านเผยรอยยิ้มที่พอเหมาะพอดี : "พวกเราไปกันเถอะ ประธานโจว"

เดิมทีน้าฉินคิดอยากจะไปส่งพวกเขาที่สนามบินพร้อมกันกับสวี่เยว่ เพื่อเป็นการเพิ่มความโศกเศร้าโดยไม่จำเป็น และก็กลัวว่าน้าฉินจะพูดคำพูดที่คาดไม่ถึงบนรถ หร่วนซิงหว่านรีบปฏิเสธทันที

อีกอย่าง เธอก็รู้ด้วยนิสัยของน้าสวี่และโจวฉือเซิน ก็น่าจะไม่ชอบภาพฉากที่อำลาแบบนี้

ตอนที่รถขับออกจากถนนอานเฉียว หร่วนซิงหว่านรู้สึก เหมือนว่าเธอกำลังฝันหวานที่แสนอบอุ่นและสบาย

ตอนนี้ ความฝันสิ้นสุดลงแล้ว

เธอจะต้องกระปรี้กระเปร่ากว่าเมื่อก่อนให้มาก ถึงจะสามารถรับมือกับเรื่องราวที่อาจจะเกิดขึ้นได้

......

หลังลงจากเครื่องบิน หร่วนซิงหว่านพูดว่า : "ประธานโจว วันนี้ฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า เก็บของเสร็จแล้วพรุ่งนี้ค่อยย้ายเข้าไป"

"แล้วแต่คุณ"

โจวฉือเซินพูดจบ ก็ไม่ได้สนใจเธอ ก้าวเท้ายาวออกไปเลย

จริงๆแล้วหร่วนซิงหว่านก็ไม่มีข้าวของอะไรต้องเก็บ ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอหนีมาจากเมืองหนานเฉิง สิ่งของไหนที่เอามาได้ก็เอามาหมดแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดของเธอล้วนแต่อยู่ในกล่องนี้หมดแล้ว

เธอแค่ไม่อยากอยู่ด้วยกันกับเขา อยากจะอยู่เงียบๆคนเดียวในคืนสุดท้าย ก็เลยหาข้ออ้างเท่านั้น

หร่วนซิงหว่านเดินอยู่ด้านหลังคนเดียวอย่างเชื่องช้า หลังจากที่ออกจากสนามบิน เธอกำลังคิดจะเรียกรถ หลินหนานก็ปรากฏตัวอยู่ข้างกายของเธอแล้ว : "คุณหร่วน ให้ผมไปส่งคุณนะ"

"คุณไม่ไปด้วยกันกับโจวฉือเซินเหรอ"

"ประธานโจวต้องกลับไปที่บริษัทก่อน กำชับให้ผมมาส่งคุณหร่วน"

"อ๋อ"

นั่งบนรถ หร่วนซิงหว่านกำลังคิดอยากจะบอกที่อยู่ ก็เห็นหลินหนานกดเข้าระบบนำทางแล้ว

หร่วนซิงหว่าน:"......"

หลินหนาน:"......ฮ่าๆ"

ทำได้เพียงหัวเราะกลบเกลื่อนความเก้ๆกังๆ