สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 103

ตอนกลางคืน หร่วนซิงหว่านกำลังเก็บของอยู่ในห้อง ก็มีเสียงเคาะประตูแผ่ซ่านเข้ามาเบาๆ : "เสี่ยวหร่วน นอนแล้วยัง?"

หร่วนซิงหว่านเปิดประตู : "น้าสวี่"

สวี่เยว่เห็นกระเป๋าเดินทางในห้อง พูดว่า : "ฉันได้ยินเสี่ยวเซินพูดว่าพรุ่งนี้เขาจะกลับไปแล้ว หนูกลับไปกับเขาเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าแล้ว พูดกล่าว : "ที่หนูกลับไปเมืองหนานเฉิงเพราะว่ามีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย"

สวี่เยว่ยื่นถุงที่อยู่ในมือส่งให้เธอ : "ของข้างในล้วนเป็นสิ่งของเล็กๆน้อยๆที่ฉันทอขึ้นมาช่วงนี้ หนูเอาไปด้วยนะ ไม่แน่มันก็อาจจะมีประโยชน์ในอนาคต"

"ขอบคุณค่ะน้าสวี่" หร่วนซิงหว่านรับเอามา "ต่อจากนี้ไปน้าสวี่จะไม่กลับไปเมืองหนานเฉิงแล้วเหรอคะ?"

สวี่เยว่ยิ้มอ่อน : "ไม่กลับไปแล้ว ที่แห่งนั้นไม่คู่ควรที่ฉันจะอาลัยอาวรณ์ "

"งั้นโจวฉือเซิน......"

"ขึ้นอยู่กับเขานะ ถ้าหากเขามีเวลาก็จะกลับมาเยี่ยมฉัน ไม่มีเวลาก็ไม่เป็นไร ถึงอย่างไร ฉันก็ไม่เคยทำหน้าที่ของความเป็นแม่ได้อย่างสมบูรณ์"

หร่วนซิงหว่านในเวลานี้ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเงียบๆ

ผ่านไปไม่กี่วินาที สวี่เยว่ก็พูดอีกว่า : "เสี่ยวหร่วน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างหนูกับเสี่ยงเซินเกิดอะไรขึ้น และก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปแสดงความคิดเห็น แต่ว่า......เสี่ยวเซินเด็กนั่น แม้ว่าจะนิสัยไม่ดีเป็นบางครั้ง แต่ว่าก็เป็นคนที่ปากร้ายใจดีเสมอมา ช่วงเวลานี้ฉันก็มองออก จริงๆแล้วเขาแคร์หนูมาก เพียงแต่แสดงออกไม่เป็น"

แม้ว่าเธอไม่พูด หร่วนซิงหว่านก็สามารถสัมผัสได้ โจวฉือเซินผู้ชายคนนั้นปากไม่ดี ทั้งๆที่เป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่ง เมื่อออกมาจากปากของเขา ก็กลายเป็นอีกอย่างเลย

อีกอย่างอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยการวางเล่ห์เพทุบายต่างฝ่ายต่างพยายามหลอกลวงซึ่งกันและกันอย่างเช่นตระกูลโจวนั้น เขาก็เคยชินกับการมองคนในแง่ร้ายไว้ก่อน ชั่งน้ำหนักดูส่วนได้ส่วนเสียของตัวเองในระดับที่มากที่สุด

และก็เป็นเพราะว่าหร่วนซิงหว่านเข้าใจสิ่งเหล่านี้ เธอถึงได้พยายามที่จะรักษาระยะห่างกับเขาไว้ ไม่ยอมให้ตัวเองเข้าไปพัวพันท่ามกลางการสู้รบของเขาและตระกูลโจว

เพียงแต่......

สายตาของหร่วนซิงหว่านมองไปยังท้องของตัวเอง ก็พอที่จะรู้ว่าทำไมโจวฉือเซินถึงไม่อยากที่จะให้เด็กคนนี้เกิดออกมา

แต่เธอในฐานะที่เป็นแม่คนหนึ่ง ภายใต้สถานการณ์ที่เคยสูญเสียลูกไปแล้ว ไม่ง่ายเลยกว่าที่พระเจ้าจะคำนึงถึงเธออีกครั้ง ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางที่จะกีดกันโอกาสที่เขาจะมายังโลกใบนี้ได้

ผ่านไปนาน หร่วนซิงหว่านถึงพูดว่า : "น้าสวี่ หนูและโจวฉือเซินไม่มีอะไรที่เหมาะสมกันเลย สาเหตุที่แต่งงานในตอนนั้น ก็เป็นเพราะว่า......"

พูดมาถึงครึ่งนึง หร่วนซิงหว่านก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ : "ไม่ว่าจะพูดยังไง ปัญหาก็เกิดขึ้นที่ตัวหนู หนูควรที่จะรับผิดชอบผลที่ตามมา"

สวี่เยว่ถอนหายใจอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอย่างอื่นอีก เพียงแค่บอกให้เธอดูแลตัวเองให้ดีหลังจากที่กลับไปแล้ว มีอะไรก็โทรศัพท์หาเธอ แล้วก็เดินจากไปแล้ว

"......"

หร่วนซิงหว่านเตรียมที่จะปิดประตูห้อง ก็เห็นโจวฉือเซินยืนอยู่ไม่ไกล สายตามองมาที่เธออย่างเย็นชา

เธอกระตุกมุมปาก : "ประธานโจว"

มือข้างหนึ่งของโจวฉือเซินสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง น้ำเสียงเย็นชาผิดปกติ : "พูดมาสิ คุณต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาอะไร"

ก็รับผิดชอบกับการโดนผู้ชายอย่างคุณพูดจาดูถูกเหยียดหยามทำพฤติกรรมที่ไม่ดีใส่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดตลอดสามปีที่ผ่านมาแล้วไง

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างจริงใจ : "หย่ากันก็เป็นผลที่ตามมาที่ฉันควรที่จะรับผิดชอบ"

"หร่วนซิงหว่าน ถ้าหากคุณคิดว่าการหย่ากันคือสามารถทำเหมือนว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อน งั้นก็คงต้องพูดว่าคุณคิดเรื่องนี้ง่ายดายเกินไปแล้ว"

"ฉันรู้ว่านี่ก็คงไม่สามารถกอบกู้อะไรกลับมาได้แล้ว ขนาดที่ว่าในสายตาของประธานโจว ฉันมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง แต่นี่ก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำให้ได้"

"ถ้าหากเธอคิดอยากจะรับผิดชอบผลที่ตามมาจริงๆ สู้คิดให้ดีๆน่าจะดีกว่า ว่าหลังจากที่ตระกูลโจวรู้เรื่องการตั้งครรภ์ของคุณแล้ว คุณควรจะทำยังไง"

หลังจากที่โจวฉือเซินพูดจบ ก็หันหลังกลับห้องไปแล้ว

หร่วนซิงหว่านตะลึงงงอยู่กับที่ ทันใดนั้นเธอถึงได้ตอบสนองกลับมา ที่แท้โจวฉือเซินก็ไม่ได้เห็นด้วยที่เธอจะคลอดเด็กคนนี้ออกมา และข้อสมมุติล่วงหน้าคือ......ภายใต้สถานการณ์ที่ตระกูลโจวไม่รู้