สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 122

นิตยสารเซิ่งกวาง

พนักงานที่รับผิดชอบในการนำเครื่องประดับไปที่งานเลี้ยงการกุศลเพิ่งจะออกไป เวินเฉี่ยนก็ปรากฏตัวขึ้นจากมุมมุมหนึ่งแล้วโทรออก: "พวกเราออกไปแล้ว"

ปลายสายมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังออกมา: "รู้แล้ว"

เวินเฉี่ยนพูดขึ้นอีก: "จำที่ฉันพูดให้ดี จะต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อนที่เครื่องประดับจะเข้าไปในสถานที่จัดโชว์ ไม่อย่างนั้นจะถูกจับได้ง่าย ๆ"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ: "เสี่ยวเฉี่ยน เธอต้องการจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ?"

คำพูดนี้เหมือนไปแตะเปิดสวิตช์ในหัวใจของเวินเฉี่ยนและเธอก็หัวเราะและพูดขึ้นอย่างประชดประชัน: "นายคิดว่าฉันอยากจะทำแบบนี้งั้นเหรอ? การแข่งขันใหญ่ดีไซเนอร์เมื่อสามปีก่อน ฉันทุ่มสุดตัว แต่วัดจากอะไรฉันถึงได้เพียงแค่ที่สอง? คนที่ควรจะได้ไปปารีสก็คือฉัน แต่กลับกลายเป็นว่าฉันเป็นเพียงของที่เธอไม่ต้องการ"

พูดแล้วเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ: "ฉันก็แค่ทำให้คนที่ขวางทางฉันมันหายไป ผิดอะไร? ไม่มีเธอ ความฝันและความทะเยอทะยานของฉันถึงจะเป็นจริงได้ ฉันไม่จะโดนสายตาเหยียดหยามและโดนดูถูกไปทั่วอีกต่อไปแล้ว พี่เซ่ พี่คงจะช่วยฉันได้นะ?"

"เสี่ยวเฉี่ยน ถ้าหากมีใครรู้เรื่องนี้ละก็ ฉันจะรับมันไว้เพียงคนเดียวจะไม่ให้มันโยงไปถึงเธอได้"

เวินเฉี่ยนพูด: "พี่เซ่พี่ทำตามที่ฉันบอก ไม่มีทางโดนจับได้แน่นอน"

หลังจากวางสาย เวินเฉี่ยนกำหมัดแล้วหันหลังเดินจากไป

ครั้งนี้เธอจะต้องทำให้หร่วนซิงหว่านหลุดออกจากโลกแห่งการออกแบบให้ได้!

......

ร้านกาแฟ

หร่วนเฉินเทนมให้หร่วนซิงหว่านแก้วหนึ่งแล้วนั่งลงตรงข้ามเธอและถามขึ้น: "ทำไมพี่ถึงว่างมาได้"

หร่วนซิงหว่านใช้สองมือถือแก้วแล้วจิบก่อนตอบ: "วันนี้พี่หยุดน่ะ ไม่มีอะไรทำ"

หร่วนเฉินเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้น: "ผมได้ยินพี่ซานซานบอกผมว่าคืนนี้พี่จะไปร่วมงานเลี้ยงการกุศล"

"..."

หร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงว่าเพ้ยซานซานจะส่งข่าวให้หร่วนเฉินรวดเร็วแบบนี้

เธอหัวเราะแล้วพูด: "มีเหตุไม่คาดฝันเล็กน้อย ไม่ไปแล้ว"

"เป็นเพราะโจวฉือเซินจะไปร่วมงานรึเปล่า? พี่ไม่อยากจะเจอเขา?"

หร่วนซิงหว่านพูด: "เธอคิดอะไรอยู่น่ะ กับเขาไม่มีปัญหาอะไร พี่ก็แค่..."

หร่วนซิงหว่านไม่รู้จะอธิบายเขาอย่างไรดี ดังนั้นเธอได้เปลี่ยนเรื่องคุยแล้วหันไปมองสาว ๆ ที่กำลังแอบมองมาที่โต๊ะของพวกเขาเหล่านั้น: "มีคนชอบเธอเยอะแยะแบบนี้ ไม่มีใครที่เธอชอบบ้างเหรอ?"

หร่วนเฉินตอบอย่างเรียบเฉย: "ผมไม่ได้วางแผนจะมีความรัก"

"ทำไมล่ะ? อายุเท่าเธอเป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะมีความรักนะ ไม่มีน่ะเสียดายแย่"

"งั้นทำไมตอนนั้นพี่ถึงไม่มีล่ะ"

หร่วนซิงหว่าน: "..."

เจ้าเด็กนี่พูดจาทิ่มแทงใช่ย่อยเลย

ผ่านไปครู่หนึ่งหร่วนซิงหว่านจึงพูดขึ้น: "ก็ตอนนั้นพี่มัวแต่ง่วนอยู่กับการทำงานหาเงินเรียนนี่ ยิ่งกว่านั้น...ถึงแม้จะไม่ได้มีความรัก แต่ก็มีคนที่ชอบนะ มันเป็นความรู้สึกที่สวยงามนะ"

"เขาไม่ได้หมั้นหมายกับคนอื่นไปแล้วรึไง พวกเราสุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน จะมีอะไรสวยงาม"

หร่วนซิงหว่านปิดปากอย่างรู้ทันและดื่มนมเงียบ ๆ

หลายนาทีผ่านไปหร่วนเฉินก็พูดขึ้นอีก: "พี่...อยากไปหาคนนั้นไหม?"

หร่วนซิงหว่านไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับในชั่วครู่: "ใคร?"

หร่วนเฉินเม้มริมฝีปาก: "ผู้ชายคนนั้นที่อยู่ในรูปถ่าย"

"เสี่ยวเฉิน..."