สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 130

หลังจากออกมาจากห้องทำงานของหลินซือ หร่วนซิงหว่านก็ถูกเพ้ยซานซานลากไปที่ห้องครัว

เพ้ยซานซานพูด: "ฉันได้ยินเรื่องเมื่อคืนหมดแล้ว บรรณาธิการหลินบอกว่าตรวจสอบ ตรวจสอบอะไรเหรอ มันยังจะมีเรื่องบังเอิญอะไรอีก ร้อยทั้งร้อยฝีมือเวินเฉี่ยนอยู่แล้ว ถ้าหากไม่ใช่ ฉันยอมควักสมองมาเป็นลูกบอลให้เธอเตะเลย!"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเบา ๆ: "เธออย่าตื่นเต้นขนาดนั้น ต่อให้เรารู้ว่าเธอเป็นคนทำก็ไม่มีหลักฐาน ถึงเวลาโดนเธอแว้งกัด มันจะได้ไม่คุ้มเสีย"

"หรือว่าจะปล่อยไปแบบนี้?"

"แน่นอนว่าไม่"

หร่วนซิงหว่านมั่นใจขนาดนี้ว่าเป็นฝีมือของเวินเฉี่ยนก็เพราะเธอเคยเห็นกับตาว่าเวินเฉี่ยนเป็นคนโยนสร้อยที่หลินจืออี้สั่งทำทิ้งถังขยะ แต่เวินเฉี่ยนกลับบอกว่าสร้อยหายไป

เวินเฉี่ยนคงไม่ได้สังเกตรายละเอียดนี้ แต่ถ้าเมื่อคืนหากไม่มีจี้หวยเจี้ยน เธอคงจะถูกตราหน้าและเสื่อมเสียชื่อเสียงไปนานแล้วและเซิ่งกวางคงจะไม่มีแรงมากพอที่จะสอบสวนเรื่องนี้เพื่อเธอเพราะข่าวลือต่าง ๆ มากมายที่เกิดขึ้น คงจะรับมือกับข่าวลือและขีดเส้นระหว่างเธอ

แบบนั้นต่อให้หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเวินเฉี่ยนคือตัวปัญหา เวลานั้นก็คงไม่มีใครเชื่อคำพูดของเธอ และคงจะรู้สึกแค่ว่าเธอพยายามเอาตัวรอดด้วยการโยนความผิดให้คนอื่น

นอกจากเห็นเวินเฉี่ยนโยนสร้อยคอลงในถังขยะแล้ว เธอไม่มีหลักฐานอื่นสนับสนุนคำพูดของเธออีก

ต้องบอกว่า เวินเฉี่ยนทำแบบนี้ถึงจะเสี่ยง แต่หากแผนนี้สำเร็จ ก็ถือว่าเป็นแผนที่คุ้มค่าที่จะเสี่ยง

คำพูดที่เธอเพิ่งพูดในห้องทำงานของหลินซือ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เวินเฉี่ยนไม่กล้าแสดงท่าทีเลินเล่ออีกต่อไป

หลังจากเพ้ยซานซานก่นด่าเวินเฉี่ยนพักหนึ่งแล้ว ก็พูดขึ้นอีก: "แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่นะว่าสุดท้ายใครเป็นคนช่วยเธอ คิดไม่ถึงว่าจะไม่ทิ้งร่องรอยและมีความอดทน"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า

เพ้ยซานซานพูดอีก: "ไม่อย่างนั้นไปหาจี้หวยเจี้ยนเพื่อดูกล้องวงจรปิดไหม? ขอเพียงเจอคนที่ช่วยเธอ พวกเราก็จะมีหลักฐาน"

"ช่างเถอะ เอาแบบนี้แหละ ปล่อยมันไป"

เธอสร้างความเดือดร้อนให้จี้หวยเจี้ยนมามากพอแล้ว

เพ้ยซานซานรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ หลังจากถอนหายใจแล้วจึงเปลี่ยนเรื่องคุย เธอมองไปที่ท้องของเธอแล้วพูดอย่างน้ำใสใจจริง: "เจ้าเด็กน้อย ต่อไปหนูจะต้องปกป้องดูแลแม่ให้ดี อย่าให้เธอต้องถูกคนเลวรังแกอีก โดยเฉพาะพ่อแย่ ๆ ของหนู!"

พูดแล้วเธอก็เงยหน้ามองหร่วนซิงหว่าน: "อีกนานแค่ไหนถึงคลอด?"

"อีก 14 สัปดาห์"

เพ้ยซานซานคำนวณเวลาแล้วตาเป็นประกายในทันที: "ก็อีกแค่สามเดือนนิด ๆ น่ะสิ!"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า วันนั้นใกล้เข้ามาถึงทุกที

แต่ความรู้สึกไม่ปลอดภัยของเธอก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

หร่วนซิงหว่านพูด: "ซานซาน ฉันอยากไปแล้ว"

เพ้ยซานซานยังไม่มีปฏิกิริยา: "ไป? ไปไหน?"

"ฉันก็ไม่รู้" หร่วนซิงหว่านมองออกไปนอกหน้าต่าง "ฉันมักจะรู้สึกว่าถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อไป ลูกจะคลอดออกมาอย่างปลอดภัยไหม แล้วถ้าตระกูลโจวรู้เรื่องนี้เข้าจะทำยังไง"

เพ้ยซานซานขมวดคิ้วและพูด: "แต่ไม่ว่าจะพูดยังไง โจวฉือเซินก็เป็นพ่อของเด็ก เขาจะไม่สนใจสักนิดเลยเหรอ?"

"เด็กคนนี้เป็นฉันที่อยากเก็บเขาไว้ สำหรับเขาแล้ว มันไม่ได้สำคัญ เขาไม่สนใจหรอก"

"ผู้ชายสารเลวไร้หัวใจเกินไปแล้ว ไม่กลัวบาปกรรม"

หร่วนซิงหว่านถอนสายตาของเขา น้ำเสียงแน่วแน่: "ดังนั้นฉันต้องไป ไปในที่ที่โจวฉือเซินกับตระกูลโจวไม่มีทางหาฉันเจอ"

ตอนนี้โอกาสอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอจะต้องเตรียมตัวล่วงหน้าให้ดี เพื่อไม่ให้ผิดพลาด

......

ตระกูลโจว

โจงเสียนกำลังดื่มชายามบ่ายในสวน โจวอานอานเดินไปและกระซิบ: "คุณน้าคะ"