สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 129

เมื่อกลับถึงห้อง หร่วนซิงหว่านเปิดกระเป๋าเดินทางแล้ววางของกลับที่เดิมทีละชิ้น ๆ

หลังจากจัดการทั้งหมดแล้ว เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียง

เห็นชัด ๆ ว่าวันนี้ไม่ได้ทำอะไรเลยแต่เธอกลับเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุด

ในระหว่างที่เธอใจลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นนั่งและหาไปทั่ว จึงพบโทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะหนังสือ

เป็นสายของหลินจืออี้

"Ruan เรื่องวันนี้ฉันต้องขอโทษแทนอานอานด้วย เด็กนั่นถูกตามใจจนเสีย เธออย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดนิ่ง ๆ: "ไม่เป็นไรค่ะ"

หลินจืออี้เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นอีก: "ถึงจะถามอย่างกะทันหันไปหน่อย แต่ฉันก็อยากรู้ว่าที่อานอานพูดมันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า? เธออย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้คิดเป็นอื่น ฉันแค่อยากถามเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับฉือเซิน"

"ฉันเป็นภรรยาเก่าเขาค่ะ"

"ที่แท้ก็แบบนี้เอง... ขอโทษจริง ๆ นะ ก่อนหน้าฉันไม่รู้ว่าพวกเธอเป็นอะไรกัน เสียมารยาทจัง"

"คุณหลินไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ฉันกับเขาหย่ากันแล้ว แต่ฉันก็ไม่คิดว่าคุณหลินจะเป็นคู่หมั้นของเขา ฉันสิควรต้องขอโทษ"

หลินจืออี้หัวเราะ: "นั่นสิ ฉันชอบเขามานานแล้ว เดิมทีก็คุยกันเรื่องแต่งงานแล้ว แต่น่าเสียดาย..."

เธอพูดไปได้ครึ่งหนึ่งและไม่พูดต่อ แต่กลับพูด: "ก่อนหน้าที่จะรู้จักเธอ ฉันได้ยินจากอานอานเพียงฝ่ายเดียวเลยเข้าใจผิดไปเยอะมาก แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน ฉันดีใจที่ได้รู้จักเพื่อนอย่างเธอ และเชื่อว่าเธอไม่มีทางเป็นคนอย่างที่อานอานว่าเด็ดขาด"

หร่วนซิงหว่านพูด: "อันที่จริงอานอานพูดไม่ผิดนะคะ ฉันไม่ใช่คนดีอะไร ตอนแรกก็บีบให้โจวฉือเซินแต่งงานกับฉัน"

หลินจืออี้พูด: "ฉันยังคงเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นนะ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเล็กน้อย "ขอบคุณค่ะคุณหลิน"

"ก่อนหน้าที่เคยบอกว่าหากผลงานออกมาแล้วจะเลี้ยงข้าวเธอ ตอนนี้ยิ่งต้องเลี้ยงใหญ่เลย ถือเป็นของขวัญขอโทษ เธอว่างตอนไหน?"

......

หลังจากวางสาย หร่วนซิงหว่านล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งและไร้ชีวิตชีวายิ่งกว่าเดิม

ถ้าหากรู้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ว่าหลินจืออี้เป็นคู่หมั้นของโจวฉือเซิน ตอนแรกเธอคงไม่เห็นแค่เงินและรับออเดอร์นี้มา

น่ารำคาญจัง

หร่วนซิงหว่านฝังหน้าลงบนหมอนและอยากจะทุบผู้ชายสารเลวให้ตาย จริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอคงไม่ตกอยู่ในความลำบากใจแบบนี้

ไม่แน่อาจจะต้องถูกมอบตำแหน่งเมียน้อยให้อีก

ผู้ชายสารเลว ๆ!

ไปตายซะ ๆ ๆ!

หร่วนซิงหว่านยิ่งคิดยิ่งโมโห จึงได้ลุกขึ้นและหยิบสมุดวาดภาพและลงมือวาดภาพ ลุกขึ้นออกจากห้องนอนพร้อมเทป และแปะกระดาษไว้ที่ประตูห้องนอนของโจวฉือเซิน

หลังจากได้ระบายอารมณ์แล้ว เธอจึงรู้สึกว่าได้หายใจเป็นปกติมากขึ้น

แต่อีกค่อนคืนที่เหลือนั้น เธอก็ยังคงนอนไม่หลับ