สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 128

บนรถ

หลินจืออี้รับกล่องเครื่องประดับในมือมาและเปิดดูผ่าน ๆ และวางมันไว้ข้าง ๆ

เธอพูดอย่างเรียบเฉย: "เวินเฉี่ยนรู้เรื่องพวกเธอไหม?"

"ไม่รู้ พวกเรารอเธอเอาของทิ้งลงถังขยะ และมั่นใจว่าเธอไปแล้ว ถึงไปเอามา"

หลินจืออี้ยิ้ม: "เธอทำแบบนี้ไม่เลวเลย แต่น่าเสียดาย ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของหร่วนซิงหว่าน ไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นแบบนี้"

ถ้าหากหร่วนซิงหว่านเป็นเพียงดีไซเนอร์ของเซิ่งกวาง ต่อให้หลินซือร้องขอเพื่อเห็นแก่เธอก็คงไม่มีประโยชน์แล้ว และชื่อเสียงของเธอจะต้องเสื่อมเสียและถูกบีบให้ออกจากวงการนี้

แต่เธอก็ยังมีจี้หวยเจี้ยนคุ้มกะลาหัวคอยปกป้อง ยิ่งกว่านั้น...

แววตาของหลินจืออี้เย็นชาลง ถ้าหากเธอเดาไม่ผิด ที่โจวฉือเซินอยู่ตรงนั้น ก็คงจะเป็นเพราะเรื่องนี้

อย่างรวดเร็ว รถสีดำก็ค่อยๆ ขับเข้าไปในบ้านตระกูลหลิน

หลินจืออี้หยิบกล่องเครื่องประดับลงจากรถแล้วกำลังจะขึ้นข้างบน กลับถูกคนในห้องนั่งเล่นเรียกไว้: "เสี่ยวอี้"

เธอหันไปแล้วเห็นชายกลางคนอยู่ไม่ไกล: "พ่อคะ ยังไม่นานอีกเหรอ?"

หลินจื้อหย่วนส่ายหน้า: "ลูกมานี่สิ พ่อมีเรื่องจะถาม"

หลินจืออี้นั่ลงบนโซฟา ในระหว่างที่หลินจื้อหย่วนเดินมาเธอก็หยิบกล่องเครื่องประดับในมือและนิ่งไปแล้วหลบมันไว้ด้านหลังเธออย่างไร้ร่องรอย แล้วยิ้มและถามอย่างผ่อนคลาย: "พ่อ ว่าไงคะ?"

"พ่อได้ยินว่า วันนี้ลูกออกงานเลี้ยงการกุศลกับโจวฉือเซิน?"

เธอไม่ปฏิเสธ: "ค่ะ"

หลินจื้อหย่วนพูดขึ้นอีก: "เสี่ยวอี้ พ่อไม่อยากให้ลูกเข้าไปอยู่ท่ามกลางเรื่องของตระกูลโจวกับตระกูลจี้ โจวฉือเซินคนนี้เป็นคนที่ลึก ยากที่จะหยั่งถึง ลูก..."

"พ่อคะ" หลินจืออี้พูด "ถึงหนูจะไม่สามารถบอกได้ว่าเข้าใจโจวฉือเซิน แต่เขาใช้แรงของตัวเองทำให้ทั้งตระกูลโจวต้องยอมให้กับเขา ก็เห็นได้ว่าเขามีหนทางของเขา ยิ่งกว่านั้นไม่ว่ายังไงหนูก็ต้องแต่งงาน หนูเชื่อว่าถ้าได้แต่งงานกับโจวฉือเซินล่ะก็ มันจะส่งผลดีต่อตระกูลหลินของเรามากมาย"

หลินจื้อหย่วนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้น: "เสี่ยวอี้ พ่อไม่อยากให้ลูกทำเพื่อสิ่งนี้ ยอมสละความสุขของตัวเอง"

"พ่อคะ หนูชอบโจวฉือเซิน หนูยินดีจะแต่งงานกับเขา" หลินจืออี้พูด "ที่จริงหนูชอบเขามานานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อสามปีก่อน... หนูเชื่อว่าเราคงแต่งงานกันไปนานแล้ว"

"แต่เท่าที่พ่อรู้ ดูเหมือนเขาจะมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับภรรยาเก่าอยู่"

หลินจืออี้พูดอย่างไม่ใส่ใจ: "เดิมทีผู้หญิงคนนั้นแต่งงานกับเขาเพราะเงิน แล้วจะยอมจากไปง่าย ๆ ได้ยังไงล่ะคะ พ่อวางใจเถอะค่ะ หนูจัดการเรื่องนี้ได้"

หลินจื้อหย่วนไม่ได้พูดอะไรอีก เขาพูดเพียง: "อีกไม่กี่วันพ่อจะไปตระกูลโจวเพื่อคุยเรื่องนี้กับพวกเขา รีบนอนเถอะ"

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นและอดไม่ได้ที่จะไออย่างรุนแรงหลายครั้ง

หลินจืออี้เข้าไปตบหลังเขาเบา ๆ: "พ่อคะ ไปหาหมอไหม?"

"ไม่ต้อง โรคเดิม ๆ ช่วงนี้อากาศหนาว ก็เลยไอ ไม่เป็นไร"

หลินจืออี้กำลังคิดจะพูดอะไรอีกกลับเห็นรอยไหม้ที่คอของเขา

หลินจื้อหย่วนสังเกตเห็นสายตาของเธอและดึงคอเสื้อขึ้น: "พ่อไม่เป็นไร ลูกไปนอนเถอะ"

หลังจากหลินจืออี้ขึ้นข้างบนแล้ว หลินจื้อหย่วนกำลังจะออกไปกลับพบกล่องเครื่องประดับบนโซฟา

เขาหยิบขึ้นมาและคิดจะเอาไปให้หลินจืออี้ กลับเปิดกล่องโดยไม่ตั้งใจและสร้อยเส้นหนึ่งก็ลื่นลงมา

หลินจื้อหย่วนจับสร้อยเส้นนั้นไว้ แต่เมื่อเขาเห็นจี้ เขาก็อดแปลกใจไม่ได้เล็กน้อย

หลินจืออี้เพิ่งกลับถึงห้องและนึกขึ้นได้ว่าสร้อยยังอยู่ข้างล่าง ตอนเธอกลับลงมาและเห็นภาพนี้พอดี

เธอเดินเข้าไปและพูดเบา ๆ: "พ่อคะ?"

หลินจื้อหย่วนได้สติ: "หนูซื้อมาใหม่เหรอลูก"

หลินจืออี้ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแล้วพยักหน้า: "สร้อยเส้นนี้หนูสั่งทำกับดีไซเนอร์ค่ะ พ่อรู้สึกว่ามันมีปัญหาอะไรไหมคะ?"

หลินจื้อหย่วนยิ้มเล็กน้อย: "ไม่มีจ้ะ พ่อแค่รู้สึกว่าดีไซเนอร์คนนี้ไม่เลวเลย มีพรสวรรค์เพราะสามารถรวมองค์ประกอบนาฬิกาพกเข้ากับสร้อยคอได้"