สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 127

หร่วนซิงหว่านยกมุมปากยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้าเบา ๆ

เพ้ยซานซานอดไม่ได้ที่จะสบถในใจและถามขึ้นเบา ๆ: "งั้นเอาของให้เธอไปรึยัง?"

"ให้แล้ว โดนโจวอานอานเขวี้ยงทิ้ง"

เพ้ยซานซานถอนหายใจ: "ช่างมันเถอะ เขวี้ยงทิ้งก็เขวี้ยงไป ยังไงซะเธอก็ได้ค่าออกแบบแล้ว จะจัดการยังไงก็แล้วแต่พวกเขาเถอะ"

ถึงแม้จะพูดอย่างนั้น แต่เพ้ยซานซานก็รู้ว่าผลงานแต่ละชิ้นนั้นมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น มันเป็นดั่งเลือดเนื้อของนักออกแบบ เมื่อเห็นผลงานที่ตนเองออกแบบมากับมือถูกเขวี้ยงทิ้งแบบนั้น ไม่สนใจก็เรียกว่าโกหกแล้ว

หร่วนซิงหว่านพูด: "กลับเถอะ"

พอเธอพูดออกมา เพ้ยซานซานก็เห็นโจวฉือเซินออกมาจากโรงแรมด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และมีรังสีความเย็นยะเยือก เดินไปหา Rolls Royce ซึ่งจอดอยู่ข้างทาง

ตลอดทางไม่ได้หันมามองพวกเธอทางนี้เลย

หลินหนานที่ตามมาดูงก ๆ เงิ่น ๆ และมองมาที่หร่วนซิงหว่านโดยที่ไม่รู้ว่าควรจะเรียกเธอดีไหม ได้แต่พยักหน้าทักแล้วรีบจากไป

เพ้ยซานซาน: "ผู้ชายสารเลวนั่นเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก เห็นชัด ๆ ว่าเขาน่ะมีข้าวอยู่ในชามอยู่แล้วยังจะมองหาจากในหม้อ ยังจะมีเหตุผลแบบนี้ได้อีก ฉันมองเขาผิดไปจริง ๆ หึ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มเจื่อน ๆ: "ไปเถอะ"

......

หลังจากกลับถึงคฤหาสน์ซิงหู หร่วนซิงหว่านเตรียมจะขึ้นข้างบน สาวใช้ก็ถามขึ้นเบา ๆ จากด้านข้าง: "คุณนายคะ คุณกับคุณผู้ชายทะเลาะกันเหรอคะ? เมื่อครู่ฉันเห็นคุณผู้ชายกลับมามีสีหน้าแย่มากเลย เหมือนกับโมโหใครมา"

"ไม่มีอะไรหรอก เขาก็เป็นแบบนี้เป็นปกติ"

สาวใช้ตื้อเธออีกเล็กน้อยแล้วจึงจากไป

เมื่อถึงห้อง หร่วนซิงหว่านหยิบกระเป๋าเดินทางออกมาจากชั้นแล้วเก็บเสื้อผ้าอย่างลวก ๆ แล้วลากกระเป๋าเดินออกไป

เธอเดินออกมาจากห้องนอน ก็เห็นโจวฉือเซินยืนพิงกรอบประตูด้วยมือของเธอในกระเป๋ากางเกง มองดูเธออย่างว่างเปล่า: "เธอเตรียมตัวจะไปไหน"

หร่วนซิงหว่านพูด: "ในเมื่อประธานโจวจะแต่งงานแล้ว ฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะอาศัยอยู่ที่นี่อีกแล้ว"

โจวฉือเซินหัวเราะอย่างเย็นชา: "เขาพูดแค่เดียวเธอก็เชื่อมันเป็นเรื่องจริงแล้ว ฉันพูดตั้งมากมาย เธอกลับไม่เคยใส่ใจเลยสักนิด หร่วนซิงหว่าน นี่คงจะเป็นแค่ข้ออ้างของเธอสินะ"

"ถ้าประธานโจวคิดแบบนี้ทำให้คุณสบายใจ งั้นก็คิดไปเถอะค่ะ"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากจะพูดจาไร้สาระกับเขาแล้วจึงลากกระเป๋าเดินไปข้างหน้า

ก่อนที่จะถึงหน้าบันไดเธอหยุดลง

ถูกกระตุ้นแล้ว

ไม่ไกล โจวฉือเซินไม่ขยับและเฝ้าดูเธอ

หร่วนซิงหว่านรู้สึกหงุดหงินกับความโกรธที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน ราวกับว่าเธอกำลังต่อสู้อย่างเงียบๆ เธอคิดครู่หนึ่งและลงไปข้างล่าง: "ป้าจาง คุณช่วยหยิบของของฉันลงมาได้ไหมคะ?"

ป้าจางกำลังจะตอบรับก็เห็นโจวฉือเซินยืนอยู่ที่หน้าบันไดด้วยสีหน้าเย็นชา

ป้าจาง ได้สติและใช้มือข้างหนึ่งพยุงเอว: "อ๊ะ คุณนายคะ สองวันนี้ฉันเจ็บเอว โรคเก่ากำเริบ ถือของไม่ไหว"

พูดจบก็รีบออกไปจากตรงนั้น

หร่วนซิงหว่าน: "..."

ช่างเถอะ ไม่เอาแล้ว

เธอหันหลังแล้วเดินไปก้าวหนึ่งและกำลังจะออกไป เสียงของโจวฉือเซินก็ดังตามหลังมา: "คิดถึงผลของมันให้ดีก่อนแล้วค่อยไป"

ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็หยุดจริงๆ

โจวฉือเซินลงบันไดช้าๆ และนั่งบนโซฟา

หร่วนซิงหว่านมองไปที่เขา: "ประธานโจวขู่ฉันเหรอคะ?"

"ถ้าหากเธอคิดแบบนี้สบายใจก็แล้วแต่เธอ"