สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 139

จากสวนดอกไม้สู่บ้านหลังใหญ่ มีระยะทางห่างกันเกือบสิบนาที

หลินจืออี้พูดว่า "ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อย ก็เลยไม่ได้มาเยี่ยมคุณหร่วนเลย คุณคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่แล้วหรือยังคะ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า "ฉันสบายดีมากค่ะ"

สามารถกิน ดื่ม และนอนได้

หลินจืออี้มองไปที่ท้องของหร่วนซิงหว่านแล้วพูดขึ้นมาอีกว่า "ไม่ได้เจอกันไม่กี่วัน คิดไม่ถึงเลยว่าท้องของคุณจะโตถึงขนาดนี้แล้ว น่าจะใกล้คลอดแล้วสินะคะ"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้บอกเดือนที่เฉพาะเจาะจงกับเธอ เธอเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ

จริงๆ แล้วสำหรับความรู้สึกของหลินจืออี้นั้น เธอก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายออกมาอย่างเฉพาะเจาะจงได้ยังไงเช่นเดียวกัน

เพียงแต่เธอรู้สึกว่า ในโลกนี้คงจะไม่มีผู้หญิงคนไหนจะสามารถปฏิบัติต่ออดีตภรรยาของคู่หมั้นตัวเองได้โดยไม่มีช่องว่างใดๆ แถมยังเอาใจใส่และเป็นห่วงเป็นใยอย่างนี้

หลินจืออี้เป็นหญิงสาวตระกูลผู้ดีที่มีชื่อเสียง สุภาพเรียบร้อย และมีการศึกษา ไม่ใช้อำนาจบาตรใหญ่และป่าเถื่อนเหมือนโจวอานอาน แต่การดูแลเอาใจใส่ของเธอนั้น กลับทำให้หร่วนซิงหว่าน มักจะรู้สึกอึดอัดไปหมด

ประการแรกเป็นเพราะว่าความสัมพันธ์ของเธอกับหลินจืออี้นั้นเป็นความสัมพันธ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก และประการที่สองคือเธอเองก็รู้ดีว่า เหตุผลที่หลินจืออี้ทำดีต่อเธอมากขนาดนี้ จะต้องมีแผนของตัวเองอย่างแน่นอน

คนคนหนึ่งจะดีต่อคนอีกคนหนึ่งอย่างไร้เหตุไร้ผลได้อย่างไร และระยะเวลาที่พวกเธอรู้จักกันนั้นก็สั้นอีกด้วย แม้แต่เพื่อนก็ยังไม่ถือว่าเป็นด้วยซ้ำ

ที่สำคัญก็คือ ตรงกลางระหว่างพวกเธอยังมีโจวฉือเซินอยู่หนึ่งคนด้วย

แต่ก็เป็นไปได้ว่าเธออาจจะเป็นคนที่จิตใจคับแคบและใช้การคาดคะเนของตัวเองไปคาดคะเนคนอื่นก็ได้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นเธอ เธอคงทำไม่ได้อย่างแน่นอน

หลังจากที่เดินมาจนถึงหน้าประตูห้องนอนแล้ว หร่วนซิงหว่านก็พูดว่า "ขอบคุณนะคะคุณหลิน"

หลินจืออี้ยิ้มและพูดว่า "ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ"

ผ่านไปสักพัก เธอก็พูดขึ้นมาอีกว่า "จริงสิคะ วันนี้ตอนบ่ายฉันนัดว่าจะไปซื้อของกับอานอาน　คุณหร่วนจะไปด้วยกันไหมคะ?"

"ไม่ต้องหรอกคะ พอฉันกับโจวอานอานเจอหน้ากันก็จะทะเลาะกันน่ะค่ะ"

"ฉันลืมไปเลยค่ะว่า......" หลินจืออี้ก็พูดอีกครั้งว่า "ฉันคิดว่าคุณหร่วนอุดอู้อยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว ออกไปเดินเล่นสักหน่อยก็ดีนะคะ แต่คุณหร่วนวางใจเถอะค่ะ มีฉันอยู่ด้วย อานอานก่อความวุ่นวายไม่ได้หรอกค่ะ คุณพิจารณาดูก่อนได้นะคะ ยังไงซะเราก็จะไปในตอนบ่ายอยู่แล้วค่ะ"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านยิ้มอย่างสุภาพ และพยักหน้าให้กับเธอแล้ว ก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง

หลินจืออี้หันหลังและเดินจากไป พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว โจวอานอานก็เดินออกมาจากมุมมุมหนึ่ง แล้วพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจว่า "พี่จืออี้คะ พี่ไปชวนเขาทำไมอ่ะ เห็นแล้วก็หงุดหงิดชะมัด"

หลินจืออี้จึงพูดว่า "อานอาน ไม่ว่าจะพูดยังไงคุณหร่วนเธอก็เป็นอดีตภรรยาของญาติผู้พี่ของเธอ เธอจะพูดอย่างนี้กับเขาไม่ได้นะ"

โจวอานอานยิ้มอย่างเหยียดหยาม "ก็แค่อดีตภรรยาเท่านั้นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอตั้งท้องเด็กคนนี้แล้ว เธอคิดว่าในชีวิตนี้เธอยังจะเหยียบเข้ามาในประตูบ้านตระกูลโจวได้อีกไหม อีกอย่าง เดี๋ยวพี่ชายก็จะแต่งงานกับคุณแล้ว อดีตภรรยาอย่างมันจะไสหัวไปไหนก็ไปไกลๆ เถอะ"

ในตอนนี้โจวฉือเซินอยู่ในสวนดอกไม้ โจวอานอานก็เลยระงับอารมณ์โกรธที่มีมาหลายวันแล้วเอาไว้ ซึ่งปกติแล้วเธอจะด่าออกมาอย่างกำเริบเสิบสาน จนถึงขนาดที่ว่ากลัวว่าหร่วนซิงหว่านจะไม่ได้ยิน จึงต้องเพิ่มเสียงของตัวเองให้ดังขึ้นเป็นพิเศษ

ดูเหมือนว่าหลินจืออี้ก็จนใจอยู่บ้าง จึงพูดขึ้นมาว่า "อานอาน......"

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ในห้อง ก็หยิบหูฟังออกมาเปิดเพลง และตัดขาดทุกสิ่งทุกอย่างออกจากโลกภายนอก

ไม่ว่าหลินจืออี้จะเข้าใกล้เธอเพื่อต้องการที่จะทำอะไรบางอย่างก็ตาม เธอก็จะต้องจากไปแล้ว ขอเพียงแค่ผ่านสองสามวันมานี้ไปได้อย่างปลอดภัย โดยไม่เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดอะไรก็พอแล้ว

เมื่อรับประทานอาหารในตอนเที่ยง เพราะว่ามีหลินจืออี้อยู่ บรรยากาศของทั้งโต๊ะอาหารจึงยิ่งดูแปลกประหลาดไปกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

แต่ดูเหมือนว่าคนอื่นๆ จะไม่คิดว่าจะมีอะไร เพียงแต่หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าไม่ว่าตรงไหนก็ไม่สบายใจไปเสียหมด