สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 140

ในขณะที่โจงเสียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างต่อ ท่านใหญ่โจวก็พูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า "พอได้แล้ว จะจบได้หรือยัง จะกินข้าวก็กินไม่สงบเลย"

ในที่สุดบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็สงบลงเสียที

พอรับประทานอาหารเสร็จแล้ว หลังจากที่ท่านใหญ่โจวกับโจงเสียนจากไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ลุกขึ้น และในขณะที่เธอเตรียมจะกลับห้องนั้น ก็ถูกหลินจืออี้ขวางเอาไว้

หลินจืออี้ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ ยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า "คุณหร่วน เรื่องที่ฉันพูดกับคุณเมื่อเช้านี้ คุณพิจารณาแล้วเป็นอย่างไรบ้างคะ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "ต้องขอขอบคุณในความหวังดีของคุณหลินมากนะคะ พวกคุณไปกันเถอะค่ะ ฉันไม่ไปดีกว่า"

"คุณหร่วนกังวลว่าคุณลุงจะไม่ให้คุณไป หรือกังวลว่าอานอานไปด้วยคะ ฉัน......"

"คุณหลินคะ" หร่วนซิงหว่านพูดอย่างเฉยเมยว่า "การแต่งงานเป็นงานใหญ่จริงๆ มีหลายสิ่งที่จะต้องจัดเตรียม ฉันไปก็มีแต่จะถ่วงเวลาของคุณหลินเท่านั้น"

หลินจืออี้ชะงักงันไปชั่วขณะ แล้วแสดงสีหน้าที่เก้อเขินออกมา "ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหารเมื่อสักครู่นี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเลย นั่นเป็นเพราะว่า......"

"คุณหลินไม่ต้องขอโทษฉันหรอกค่ะ ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าคุณหลินจะมีตรงไหนที่ต้องมาขอโทษฉันเลยนะคะ" ผ่านไปครึ่งทางของการสนทนา ทันใดนั้นหร่วนซิงหว่านก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเล็กน้อย แล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี เธอจึงพูดเบาๆ ว่า "ฉันแค่อยากจะพักผ่อนเท่านั้น แต่กลับรบกวนความสนุกเพลิดเพลินของคุณหลินเสียแล้ว ฉันต่างหากค่ะที่ควรขอโทษคุณ"

หลังจากที่พูดจบ เธอก็พยักหน้าให้หลินจืออี้เล็กน้อย แล้วก็เดินขึ้นไปชั้นบน

พอกลับไปที่ห้องแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ยืนอยู่ตรงหน้าต่างสักพักหนึ่ง จนกระทั่งหลังจากที่เห็นรถสีดำค่อยๆ ขับออกไปจากบ้านตระกูลโจวแล้ว เธอจึงนั่งลงข้างๆ เตียง แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาแว่วๆ

หร่วนซิงหว่านถอนความคิดกลับคืนมา และจัดการอารมณ์สักครู่หนึ่ง แล้วจึงลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าประตู

พอเธอเปิดประตูออก ก็เห็นโจวฉือเซินยืนอยู่ที่หน้าประตู เขาเอามือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ทำสีหน้าที่เย็นชา และกำลังทอดสายตามองไปที่ระเบียงทางเดิน

หร่วนซิงหว่าน "......."

เธอแทบจะปิดประตูอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

ในเวลาชั่วพริบตาเดียวนั้นที่เธอกำลังปิดประตู โจวฉือเซินก็ยื่นมือออกมากันประตูเอาไว้ และมองดูเธออย่างไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

หร่วนซิงหว่านจึงพูดอย่างอารมณ์ดีว่า "ประธานโจวมีธุระอะไรเหรอคะ?"

โจวฉือเซินชักมือกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง แล้วพูดว่า "ผมเห็นคุณไม่ได้กินอะไรเลย ผมก็เลยให้ห้องครัวทำอาหารมาให้ใหม่สักสองจาน เดี๋ยวอีกสักพักก็คงจะส่งขึ้นมาแล้วล่ะ"

"อ๋อ ขอบคุณค่ะประธานโจว"

ในขณะที่พูดอยู่นั้น หร่วนซิงหว่านก็เตรียมจะปิดประตูอีกครั้ง

โจวฉือเซินจึงมองไปที่เธออย่างเย็นชา

"......"

โจวฉือเซินพูดว่า "นี่คือการแสดงท่าทีของคุณเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปาก แล้วพูดว่า "ต้องขอขอบคุณความหวังดีของประธานโจวมากนะคะ ฉันจะกินให้อิ่มอร่อยไปเลยค่ะ"

ในตอนเที่ยงเธอกินไม่อิ่มจริงๆ ก็เลยไม่อยากเกรงอกเกรงใจเขาในตอนนี้

ดวงตาสีเข้มของโจวฉือเซินจ้องมองเธอตาไม่กะพริบอยู่ครู่หนึ่ง และหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็พูดขึ้นมาว่า "คุณโกรธอะไรผมหรอ"

หร่วนซิงหว่าน "คะ?"

เขาใช้ตาไหนมองถึงได้เห็นว่าเธอกำลังโกรธเนี่ย!

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า "ประธานโจวเข้าใจผิดแล้ว ฉันเพียงแต่คิดว่า ในเมื่อประธานโจวเป็นคนที่กำลังจะแต่งงานแล้ว ก็ไม่ควรทำแบบนี้อีก คุณปรากฏตัวอยู่หน้าประตูห้องของอดีตภรรยาและพูดคำพูดบางอย่างที่มันแปลกประหลาดจนยากแก่การเข้าใจแบบนี้ ถ้าคู่หมั้นของคุณรู้เข้า เธอจะเสียใจมากนะคะ"

โจวฉือเซินพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยว่า "ตกลงว่าเป็นคุณนั่นแหละที่เสียใจ หรือว่ากลัวเธอเสียใจกันแน่?"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าหมดหนทางที่จะสื่อสารกับเขาได้แล้ว

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้น่ารำคาญขนาดนี้นะ