สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 146

หร่วนซิงหว่านเปิดประตู เตรียมจะลงไปข้างล่าง ก็ถูกคนใช้ที่อยู่ข้างนอกขวางให้กลับมา

คนใช้กล่าวว่า: "คุณหร่วน ด้านล่างมีแขกคนสำคัญ ตอนนี้คุณยังลงไปไม่ได้นะคะ อีกเดี๋ยวฉันนำอาหารเช้าขึ้นมาเสิร์ฟให้คุณนะ"

หร่วนซิงหว่านได้ยินดังนั้น ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เพียงพยักหน้าเบาๆ: "ขอบคุณค่ะ"

เธอกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง นั่งลงตรงหน้าโต๊ะ เปิดสมุดเลคเชอร์

เมื่อเธอพลิกเจอสร้อยคอเส้นนั้นที่ออกแบบไว้สำหรับงานเลี้ยงอาหารค่ำการกุศุล ดวงตาก็หยุดชะงักเล็กน้อย

สร้อยเส้นนั้นอาจจะเหมือนกับผู้ชายในรูปคนนั้น หายไปอย่างไร้ร่องรอย แม้พยายามอย่างดีที่สุดที่จะหามันกลับมา มันก็เหมือนเดิม

ยกเว้นเธอออกจากที่นี่ตอนนี้ ก็ไม่มีความคิดเกี่ยวกับเรื่องอื่นแล้ว

ด้านล่าง

แม้ว่าท่านใหญ่โจวไม่พอใจเรื่องการแต่งงานของโจวฉือเซินและหลินจืออี้ แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธการความยั่วยวนอันมหาศาลของหลินซื่อที่นั่นได้

หลินจื้อหย่วน มีหลินจืออี้เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ขอเพียงแค่เธอแต่งงานกับโจวฉือเซิน งั้น หลินซื่อก็ย่อมถูกโจวซื่อกรุ๊ปครอบครองอย่างแน่นอน

นี่ดีกว่าจี้ซื่อกรุ๊ปที่ดีแต่เปลือกนอกกว่าเป็นไหน ๆ

และท่านใหญ่โจวก็คิดไม่ถึงด้วยว่า หลังจากผ่านเรื่องเมื่อคืนไป หลินจื้อหย่วนเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้จริงๆ และมาคุยรายละเอียดงานแต่งเป็นการส่วนตัวอีกด้วย

เรื่องดีแบบนี้ แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้ผลักไสอีก

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าโจวฉือเซินแต่งงานกับหลินจืออี้ ในมือของเขาก็ยังกุมลูกของโจวฉือเซินไว้อยู่

ถึงแม้การแต่งงานครั้งนี้สำหรับเขาแล้วได้รับความเสียหาย แต่ก็นำมาซึ่งประโยชน์ที่มากกว่า

ท่านใหญ่โจวกล่าว: "ในเมื่อกำหนดวันแต่งงานได้แล้ว งั้นก็แค่จัดการสถานที่และหาชุดแต่งงานมาก็พอ มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องยากอะไร ทางพวกเราเป็นคนจัดการก็พอแล้วพี่หลินสุขภาพไม่ดี จะได้ไม่ต้องไปๆมาๆหลายรอบอยู่"

เหมือนว่าเพื่อที่จะขานรับคำพูดของเขา หลินจื้อหย่วน กระแอมสองครั้งถึงจะกล่าวว่า: "พี่โจวพูดถูกแต่ผมมีจืออี้เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว นี่เป็นเรื่องสำคัญชั่วชีวิตของเธอ มีบางเรื่องยังคงต้องเป็นห่วง"

หลินจืออี้นั่งข้างเขา: "พ่อคะ วางใจเถอะค่ะ คุณลุงกับคุณป้าต่างก็ดีต่อหนูมาก งานแต่งครั้งนี้จะไม่ทำให้พ่อผิดหวังแน่นอนค่ะ"

หลินจื้อหย่วนกล่าว: "นี่คืองานแต่งของลูก ลูกชอบถึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด"

หลินจื้อหย่วนพูดแล้ว ก็มองไปที่ท่านใหญ่โจว สีหน้าดูจริงจังขึ้นมาก: "ผมรู้มาว่าฉือเซินเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง ในเมื่อเคยแต่งงานมาแล้ว เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว งั้นผมก็จะไม่พูดอะไรอีก ขอเพียงแค่หลังจากแต่งงานเสร็จ เขาจะปฏิบัติตัวดีต่อจืออี้ จริงจังกับการแต่งงานครั้งนี้"

ท่านใหญ่โจวพยักหน้า: "มันแน่นอนอยู่แล้ว"

หลังจากที่ได้รับคำตอบของเขาแล้ว หลินจื้อหย่วนถึงจะมองไปยังผู้ชายที่ไม่พูดอะไรและมีสีหน้าเย็นชาตลอด: "ฉือเซิน คุณทำได้ไหม?"

โจวฉือเซินยกเปลือกตาขึ้น และไม่ตอบกลับ

หลินจืออี้เห็นเช่นนั้น ก็รีบคว้าแขนของหลินจื้อหย่วน: "พ่อวางใจเถอะค่ะ ฉือเซินเขาทำได้แน่นอน"

ในตอนนี้ โจวจู้นเหนียนกล่าว: "คุณลุงหลิน ต่อไปหากผิดพลาดอะไรก็โปรดอภัยด้วย"

หลินจื้อหย่วนยิ้ม: "ขอเพียงแค่เขาไม่ทำร้ายจืออี้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรผมก็ไม่สนใจหรอก"

หลินจื้อหย่วนพูดหลีกเลี่ยงปัญหาสำคัญอย่างง่ายๆ แต่กลับว่าเป็นสี่ตำลึงปาดพันชั่ง

เป็นการเตือนอย่างหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

โจวจู้นเหนียนพยักหน้าเล็กน้อย: "คุณลุงหลินกำลังหมายถึง"

หลินจื้อหย่วนลุกขึ้นและกล่าว: "ในเมื่อคุยกันได้เรื่องได้ราวแล้ว งั้นผมก็ขอตัวลาก่อน เรื่องเกี่ยวกับการแต่งงาน ก็ให้ลูกๆทั้งสองตัดสินใจกันเองก็โอเคแล้ว"

ท่านใหญ่โจวก็ลุกขึ้นด้วยไม้เท้า กำลังจะเอ่ยปาก ก็ฟังหลินจื้อหย่วนกล่าวต่ออีกว่า: "ตอนที่ผมกำลังมาเหมือนว่าจะได้ยินว่า ภรรยาเก่าคนนั้นของฉือเซิน เหมือนว่าจะอยู่ที่นี่ด้วย"

ท่านใหญ่โจวได้ยินดังนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่ยอมรับและก็ไม่ปฏิเสธ

หลินจื้อหย่วนกล่าว: "ฉันไม่สะดวกที่จะเข้าไปยุ่งเรื่องของตระกูลโจวมากเกินไป เพียงแค่ฉือเซินและจืออี้จะแต่งงานในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ยังให้ภรรยาเก่าอยู่ที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์หรือเหตุผลก็ไม่เหมาะสมทั้งนั้นพี่โจวคิดว่ายังไง?"

ท่านใหญ่โจวก็ไม่สามารถกล่าวต่อหน้าเขาเรื่องที่หร่วนซิ่งหว่านตั้งครรภ์ในสถานการณ์เช่นนี้ได้ ทำได้เพียงระงับอารมณ์ไว้: "พี่หลินพูดถูก"