สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 150

โจวฉือเซินกล่าว อืม เก็บมือกลับไป เหลือบมองรถสีดำที่ถูกชนจนแทบจะจำเค้าเดิมไม่ได้

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "รถคันนี้เป็นของใครกัน"

"กำลังตรวจสอบครับ" หลินหนานกล่าว "แต่คืนนี้ดูเหมือนว่ามีคนหลายกลุ่มกำลังปฏิบัติการ รวมถึงทางฝั่งตระกูลหลินด้วย

แต่ตระกูลหลินแทบจะไม่ได้เคลื่อนไหว ผมเดาว่าพวกเขาน่าจะแค่พยายามพาคุณนายไปก็เท่านั้น"

ขณะที่หลินหนานกล่าว หยุดครู่หนึ่งถึงจะบอกว่า: "เดิมทีคืนนี้ กรรมการโจว จัดหาคนพาคุณนายจากไป พวกเราก็จับตามองตลอด แต่พวกเขาเพิ่งลงไปด้านล่าง พวกเราก็พบเรื่องประหลาดนิดหน่อย เมื่อเรามาถึง คนของคุณท่านก็ล้มลงบนพื้นแล้ว และคุณนาย ก็ถูกพาตัวไป ส่วนคนที่พาคุณนายไปคือใคร ผม......"

โจวฉือเซินก้าวขายาวๆของเขาเดินลึกเข้าไปในโรงพยาบาล สีหน้าเย็นชาสุดขีด: "นอกจากเธอแล้ว ยังจะเป็นใครอีก"

หลินหนานรู้ว่าเขาหมายถึงใคร และไม่ได้ทำเสียงอะไร ทำแค่เพียงเดินตามไปข้างหลังอย่างเงียบๆ

การผ่าตัดนี้กินเวลาไปเป็น 10 ชั่วโมง

โจวฉือเซินอยู่นอกประตู ไม่เดินออกไปแม้แต่ก้าวเดียว

หลินจืออี้ยืนอยู่ตรงหัวมุม มองเห็นโจวฉือเซินมือเปื้อนเลือดนั่งอยู่ตรงนั้น กัดริมฝีปากของตัวเองอย่างเงียบๆ และถอยกลับไป มองดูไฟในห้องผ่าตัด

เมื่อหร่วนซิงหว่านออกมาจากที่นี่อย่างปลอดภัย งั้นสรุปว่าเธอถือว่าเป็นอะไรกันล่ะ

ถึงแม้ตอบรับว่าจะแต่งงาน ในสายตาของโจวฉือเซิน ก็ไม่เคยเห็นเธอเป็นภรรยามาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว เธอก็เป็นเหมือนแค่สิ่งของที่แลกเปลี่ยนผลประโยชน์ก็เท่านั้น สำหรับเขา ก็ไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด

ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ในสายตาและในใจของเขา ล้วนแต่มีเพียงแค่ผู้หญิงคนนั้น

หลินจืออี้สูดหายใจเข้าลึกๆ และหันหลังเดินจากไป

เธอจะช่างมันแบบนี้ไม่ได้ ต้องมีสักวัน เธอจะได้รับความเคารพในฐานะคุณนายโจว

......

เมื่อหร่วนซิงหว่านฟื้นขึ้นมา สิ่งที่เห็นจากในภวังค์ก็คือสีขาวโพลน

เธอใช้แรงในการลืมตาขึ้น ใช้เวลาในการโฟกัสอยู่นาน

ช้าๆ เธอได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ และก็ได้ยินเสียงเครื่องตรวจชีพจรดังติ๊กต็อกอยู่ข้างๆ

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านว่างเปล่าอย่างนี้มานาน ความคิดค่อยๆกลับมา จู่ ๆเธอก็คิดถึงบางอย่าง แล้ววางมือไว้บนหน้าท้อง

แต่ที่นี่ หน้าท้องแบนราบแล้ว มีเพียงผ้าก๊อซหนาๆเท่านั้น

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่ามีแรงมาจากไหน ลุกขึ้นนั่ง และดึงเข็มออกและคิดที่จะลงจากเตียง

ในตอนนี้ ประตูห้องผู้ป่วยได้เปิดออก ร่างของโจวฉือเซินปรากฏอยู่ตรงหน้า

เมื่อมองเห็นฉากตรงหน้านี้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนเล็กน้อย เดินก้าวข้างหน้าและจับไหล่ของเธอ ผลักให้เธอนอนลงบนเตียง: "คุณอยากตายหรือยังไง?"

ขณะที่พูดนั้น เขากดกริ่งเรียกพยาบาลบนหัวเตียง

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองเขา ใบหน้าเล็กๆซีดเผือด สายตาว่างเปล่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน: "โจวฉือเซิน ลูกของฉันล่ะ?"

โจวฉือเซินละสายตาออกไป กล่าวด้วยเสียงเบาๆว่า: "ไม่อยู่แล้ว"

หร่วนซิงหว่านจ้องมองเขาอย่างแน่นิ่ง ถามอย่างดื้อรั้นว่า: "ไม่อยู่แล้วหมายความว่ายังไง?"

โจวฉือเซินไม่ตอบ

หร่วนซิงหว่านคว้าแขนของเขาไว้ เสียงแหบและสิ้นหวัง: "คุณบอกฉันสิ ไม่อยู่แล้วหมายความว่ายังไง? โจวฉือเซิน คุณเคยรับปากฉัน คุณเคยรับปากฉันว่าฉันจะให้เขาคลอดออกมา คุณเคยรับปากฉันว่าจะไม่ทำร้ายเขา......ทั้ง ๆที่คุณรับปากฉัน......"

"พอแล้ว" โจวฉือเซินกอดเธอ พยายามที่จะสงบสติอารมณ์ของเธอ "คุณใจเย็นๆหน่อยนะ"

หร่วนซิงหว่านค่อยๆหยุดดิ้นรน เหมือนว่าทุกอย่างแทบจะหมดแรง

ผ่านไปสักพัก เสียงที่สงบและไม่แยแสก็ดังขึ้น: "โจวฉือเซิน ในที่สุดคุณก็สมปรารถนาจนได้ ดีใจมากเลยสินะ?"

โจวฉือเซินตัวแข็งทื่อเล็กน้อย กรามตึงเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชา: "คุณคิดว่าผมเป็นแบบนี้เหรอ?"