สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 151

หร่วนซิงหว่านเห็นแบบนี้ เธอก็พอจะรู้สาเหตุ นอกจากคำสั่งของผู้ชายคนนั้น มันยังจะเป็นอะไรไปได้

เธอพูด "ช่างเถอะ ขอบคุณนะ"

หร่วนซิงหว่านนอนอยู่บนเตียงแล้วหลับตาลง

นอกห้องผู้ป่วย หลินหนานพูดว่า "ประธานโจว ไม่เข้าไปเหรอครับ?"

โจวฉือเซินหันหน้ากลับมาแล้วพูดอย่างเย็นชา "เข้าไปทำไม เข้าไปฟังเธอด่าฉันเหรอ"

หลินหนานพูดเบาๆ "คุณหญิงก็แค่โกรธ รอให้ร่างกายและอารมณ์ของเธอดีขึ้น ประธานโจวค่อย..."

โจวฉือเซินพูดว่า "วันนี้มีใครมาบ้าง"

"กรรมการโจวและคุณชายใหญ่ แล้วก็มีคุณหลิน แต่เข้ามาไม่ได้ครับ"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านออกมาจากห้องผ่าตัด พวกเขาส่งคนมาจัดการโรงพยาบาลนี้ทั้งหมด คนของตระกูลโจวเข้ามาไม่ได้สักคน

ตอนที่ท่านใหญ่โจวถูกห้ามไว้ข้างนอกเขาโมโหเป็นอย่างมาก แต่เพราะว่าในโรงพยาบาลคนเยอะ เขาทำอะไรไม่ได้ จึงต้องกลับบ้านไป

โจวฉือเซินนั่งบนเก้าอี้นอกห้อง เขาพูดเบาๆ "ตอนนี้เขาคงอยากรู้สถานการณ์ของที่นี่"

"ประธานโจวไม่ต้องห่วงครับ ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว"

โจวฉือเซินกลับพูดว่า "ปล่อยข่าวออกไปให้เขา ให้เขาตัดใจจากเรื่องนี้"

"ครับ"

แต่นิสัยขี้สงสัยของท่านใหญ่โจว เขาอาจจะไม่เชื่อง่ายขนาดนั้นก็ได้

ยังคงต้องมีการเตรียมการที่ดี

ทันทีที่หลินหนานเดินออกไป โจวฉือเซินก็ได้รับโทรศัพท์จากลูกน้อง "ประธานโจว มีคนบุกเข้าไปแล้วครับ..."

ดูเหมือนว่าโจวฉือเซินไม่ได้แปลกใจอะไร "รู้แล้ว"

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินมาอย่างรีบร้อนบนทางเดิน

วินาทีต่อมา ร่างของจี้หวยเจี้ยนก็ปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเขา

หลังจากที่จี้หวยเจี้ยนเห็นโจวฉือเซิน เขาก็พุ่งเข้ามาต่อยหน้าเขาหมัดหนึ่ง เขาตาแดง "โจวฉือเซิน นายดูแลเธอยังไง?!"

ไม่เห็นสีหน้าอะไรบนใบหน้าที่เย็นชาของโจวฉือเซิน เขาแค่ยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดที่มุมปาก จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเขา "นายก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันนักหรอก"

จี้หวยเจี้ยนหัวเราะด้วยความโมโห "ใช่ ฉันไม่ได้ดีไปกว่านาย ถ้าตอนนั้นฉันเป็นห่วงเธอมากกว่านี้ เธอคงไม่มีทางแต่งงานกับนาย ยิ่งไม่มีทางต้องมารับกรรมพวกนี้!"

เพ้ยซานซานที่วิ่งตามมาข้างหลังก็วิ่งมาถึง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าหัวของตัวเองกำลังจะระเบิด

เธอพูดเตือนเบาๆ "พวกคุณไปคุยกันที่อื่นดีกว่าไหม เธออยู่ข้างในคงจะได้ยินหมดแล้ว"

ได้ยินแบบนี้ จี้หวยเจี้ยนก็ได้สติและความสงบกลับมา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ไม่สนใจโจวฉือเซินอีกต่อไป เขามองไปข้างในห้องผู้ป่วย

หร่วนซิงหว่านยังคงนอนท่าเดิม ราวกับนอนหลับไปแล้ว

เพ้ยซานซานเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียง "ซิงซิง"

ได้ยินเสียงของเธอ หร่วนซิงหว่านก็ลืมตาขึ้น

เพ้ยซานซานเดินอ้อมไปที่หน้าต่าง เดินไปนั่งข้างเตียง มองดูใบหน้าที่ซีดขาวของเธอ เธอเตรียมคำพูดปลอบใจไว้ตั้งมากมายแต่กลับพูดไม่ออกสักคำ ตาของเธอเริ่มแดง

แต่หร่วนซิงหว่านกลับยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า "เธอร้องไห้ทำไม ฉันไม่เป็นอะไรสักหน่อย อีกสองสามวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"

เพ้ยซานซานสูดจมูก เช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า "ฉันรู้แล้ว เธอพักผ่อนเถอะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่เอง"

หร่วนซิงหว่านอืม จากนั้นก็พูดว่า "เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่"

"ฉันติดต่อเธอไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ก็เลยไปหาจี้หวยเจี้ยน เขาเป็นคนพาฉันมาที่นี่..."

หร่วนซิงหว่านหยุดชะงักไปพักหนึ่ง "เสี่ยวเฉินล่ะ เขารู้ไหม"

"เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่ได้บอกเขา"

"ซานซาน เธอขอบคุณจี้หวยเจี้ยนแทนฉันหน่อยนะ ฉันง่วงนอนแล้ว"

"ได้เลย"