สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 155

แต่หร่วนเฉินกับพูดอย่างเย็นชาว่า "เธอพึ่งออกมาจากโรงพยาบาล กินเผ็ดไม่ได้"

เขาเปิดโปงคำพูดโกหกของพวกเธอตรงๆ

"..."

"..."

เพ้ยซานซานหันหน้าไปพูดเบาๆ "น้องชายของเธอชาติก่อนทำงานอยู่ในหน่วยสืบลับแน่ๆ โกหกอะไรเขาไม่เคยได้"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเห็นด้วย "ฉันก็คิดเหมือนกัน"

หร่วนเฉินไม่สนใจพวกเธอ ลิฟต์เปิดเขาก็เดินออกไปทันที

เขาไม่ได้โกรธที่พวกเธอโกหกเขา แล้วเขาก็รู้ว่าหร่วนซิงหว่านกลัวว่าเขาจะรู้แล้วจะไปหาโจวฉือเซิน ความสามารถของเขาตอนนี้ เขาทำอะไรโจวฉือเซินไม่ได้จริงๆ

แต่เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขากลับไม่รู้อะไรเลย

ตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะถามหร่วนซิงหว่านว่าเด็กคนนั้นเป็นยังไง

ปกติตอนที่เพ้ยซานซานอยู่ที่นี่เธอมักจะสั่งอาหารมากิน ในบ้านไม่มีผักผลไม้อะไรเลย หลังจากที่หร่วนเฉินดูในตู้เย็นแล้ว จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไป

หลังจากปิดประตู เพ้ยซานซานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก รู้สึกราวกับว่าตัวเองกลับมาฟื้นคืนชีพอีกครั้ง "นิสัยของเสี่ยวเฉินเหมือนเธออย่างกับแกะ น่ากลัวจริงๆ"

หร่วนซิงหว่าน "?"

เธออ่อนโยนขนาดนี้

ผ่านไปไม่นาน เพ้ยซานซานก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "ท่าทีของเขา คงจะไม่ได้ไปคิดบัญชีกับโจวฉือเซินใช่ไหม"

หร่วนซิงหว่าน "ไม่หรอก"

เธอรู้จักเสี่ยวเฉินดี เขาไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่นไม่คิดถึงผลที่จะตามมา

เพ้ยซานซานตบหน้าอกตัวเองเบาๆ "งั้นก็ดี งั้นก็ดี"

ผ่านไปไม่นาน หร่วนเฉินก็หิ้วถุงผักและผลไม้ถุงใหญ่กลับมาสองถุง จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปในครัว

เพ้ยซานซานเปลือกส้มแล้วยื่นให้หร่วนซิงหว่านครึ่งหนึ่ง เธอถอนหายใจ "มีน้องชายดีจังเลย ถ้าฉันมีน้องชายที่หล่อและรู้จักดูแลคนแบบนี้ ชาติหน้าฉันคงไม่ต้องหาแฟนแล้ว เอ่อ เธอคิดว่าเสี่ยวเฉินชอบคนที่อายุน้อยกว่าตัวเองหรืออายุมากกว่าตัวเอง เธอคิดว่าฉัน...อุมๆๆ!"

หร่วนซิงหว่านยัดส้มเข้าไปในปากเธอ เธอยิ้มแล้วพูดว่า "หยุดเลยนะ เธอเห็นเสี่ยวเฉินมาตั้งแต่เด็ก ยังคิดได้ลงคอ"

เพ้ยซานซานกลืนส้มลงไป ตบปากเบาๆ "ไม่อนุญาตให้โจรขโมย แล้วยังไม่อนุญาตให้โจรคิดอีกเหรอ"

หร่วนซิงหว่าน "..."

ผ่านไปพักหนึ่ง เพ้ยซานซานก็พูดอีกว่า "เอ่อ บ้านหลังนั้นของฉันขายไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้ฉันก็ยังไม่อยากซื้อบ้านใหม่ ฉันวางแผนจะก่อตั้งธุรกิจของตัวเอง เปิดสตูดิโอของตัวเอง เราทำด้วยกันไหมดีไหม?"

หร่วนซิงหว่านหยุดชะงักไปพักหนึ่ง "ฉัน?"

"ใช่ เราเปิดสตูดิโอกัน เธอมีหน้าที่ออกแบบเครื่องประดับ ฉันมีหน้าที่โฆษณาและถ่ายภาพ หากมีลูกค้ารายใหญ่ ก็ยังสามารถวาดภาพเหมือนให้พวกเขาได้ด้วย ดีจะตาย"

หร่วนซิงหว่านครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "ฉันขอคิดดูก่อนนะ"

"โอเค เธอค่อยๆคิด"

เพ้ยซานซานรู้ว่าความกังวลของหร่วนซิงหว่านคืออะไร เพราะว่าตอนที่เธอกลับมา นิตยสารเซิ่งกวางเป็นคนมอบเวทีและโอกาสให้เธอ

ผ่านไปไม่นาน ช่วงบ่ายของวันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หร่วนเฉินทำซุป กลิ่นมันลอยมาตามลม ลอยไปถึงห้องนั่งเล่น

เพ้ยซานซานกอดถุงมันฝรั่งทอดเดินเข้าไป ยืนอยู่ที่ประตูห้องครัวแล้วกระแอม "เสี่ยวเฉิน ต่อไปถ้านายมีแฟนแล้วก็อย่าลืมฉันกับพี่สาวของนายนะ กลับมาหาพวกเราบ่อยๆ"

"..."