สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 173

ณ สนามบินเมืองหนานเฉิง

โจวฉือเซินล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาในขณะที่กำลังเดินออกไปข้างนอก

หลินหนานเดินตามเขาไป และหลังจากที่รับโทรศัพท์สายหนึ่งเสร็จแล้ว เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและกระซิบว่า "ประธานโจว เย็นนี้คุณหนูอานอานไปที่สตูดิโอของคุณนายแล้วครับ"

คิ้วที่สวยงามของชายหนุ่มขมวดเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกเหมือนอยู่ในฤดูหนาวเล็กน้อยว่า "เธอไปทำอะไร"

"คุณหนูอานอานพาคนจากตระกูลโจวไปด้วยครับ น่าจะต้องการที่จะไปก่อเรื่องวุ่นวาย แต่ว่า......"

โจวฉือเซินหยุดเดินชั่วคราว แล้วเหลือบมองไปด้านข้างเพื่อมองเขา แล้วพูดว่า "พูดมา"

หลินหนานจึงพูดขึ้นมาทันทีว่า "ประธานเฉิงปรากฏตัวขึ้นมาพอดี และได้ขัดขวางคุณหนูอานอานเอาไว้แล้วครับ"

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปาก และขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างนั้น ก็มีข้อความเด้งขึ้นในโทรศัพท์สองสามข้อความ

ข้อความล่าสุดคือข้อความที่เจียงย่านส่งมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว

ในภาพ หร่วนซิงหว่านกับเฉิงเว่ยกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารกันสองคน และกำลังพูดคุยหัวเราะกันเหมือนกับไม่มีใครอยู่ในร้านเลย

โจวฉือเซินก็บีบมือที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่เอาไว้อย่างแน่นหนา แล้วข้อต่อกระดูกโผล่ขึ้นมาจนเห็นเป็นสีขาวๆ

หลินหนานจึงพูดหยั่งเชิงดูว่า "ประธานโจวครับ?"

โจวฉือเซินพูดอย่างเย็นชาว่า "กลับบ้านตระกูลโจว"

"ครับ"

ระหว่างทางกลับไป โจวฉือเซินได้มองออกไปนอกหน้าต่างอยู่ตลอดเวลา ผ่านไปสักพักจึงถามขึ้นมาว่า "เรื่องที่ผมให้คุณตรวจสอบได้ผลลัพธ์แล้วหรือยัง?"

หลินหนานพยักหน้า แล้วพูดว่า "แม้ว่าหลักฐานจะถูกนายหญิงจัดการเกือบหมดแล้วก็ตาม แต่ผมได้หาคนที่โทร120 ในตอนนั้นเจอแล้วครับ ตามที่เธอพูดมาทั้งหมด ในตอนนั้นเป็นตอนที่คุณนายตกลงมาจากบนบันไดของห้างสรรพสินค้า ซึ่งตอนที่เธอเห็น บริเวณโดยรอบมีแค่คุณนายเพียงคนเดียว ดังนั้นก็เลยไม่รู้ว่าคุณนายเดินพลาดเองหรือว่าถูกใครบางคนผลักลงไป แต่คุณหนูอานอานก็ไปต่างประเทศในคืนที่เกิดเรื่องกับคุณนายเลยนะครับ ผมคิดว่า......"

โจวฉือเซินไม่ได้พูดอะไรสักคำ และบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็มีความเย็นชาและน่าเกรงขามปรากฏขึ้นมาเล็กน้อย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถโรลส์-รอยซ์สีดำค่อยๆขับเข้าไปในประตูใหญ่ที่แกะสลักลายอย่างช้าๆ แล้วจอดอยู่ข้างๆสวนดอกไม้

เมื่อท่านใหญ่โจวได้ยินคนรับใช้พูดว่าโจวฉือเซินกลับมาแล้ว ความไม่พอใจก็แว็บผ่านขึ้นมาบนใบหน้าของเขา "มันจะกลับมาอีกทำไม"

นับตั้งแต่หลังจากที่หร่วนซิงหว่านประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ท่านใหญ่โจวก็เห็นว่าความหวังของตัวเองได้สูญสลายไปแล้ว เขาก็เลยขี้เกียจที่จะไปประคับประคองสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกชายที่เหมือนกับกำลังเหยียบอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆนั้นกับโจวฉือเซิน

เรื่องที่เขาเสียใจที่สุดในชีวิต ก็คือหลังจากที่โจวจู้นเหนียนอุบัติเหตุทางรถยนต์ในช่วงแรกๆ เขาได้พยายามหักล้างความคิดเห็นของทุกคนและไปรับโจวฉือเซินกลับมาอยู่ด้วย

ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาก็คงไม่ต้องสิ้นเปลืองความคิดในการไปแย่งเอาโจวซื่อกรุ๊ปกลับคืนมามากขนาดนี้หรอก

ท่านใหญ่โจวสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง แล้วกระทุ้งไม้เท้าออกไปจากห้องทำงาน

ทันทีที่เขาเพิ่งเดินไปถึงหน้าประตูทางเข้าห้องทำงาน เขาก็เห็นคนสองสามคนขึ้นไปชั้นบน

เมื่อเห็นดังนั้น ท่านใหญ่โจวก็ขมวดคิ้วแน่น แล้วมองไปทางโจวฉือเซินที่ยืนอยู่หน้าประตูและพูดว่า "นี่แกจะทำอะไร?"

โจวฉือเซินพูดอย่างเฉยเมยว่า "ก็คิดบัญชีเมื่อสามปีก่อนไงครับ"

ท่านใหญ่โจวพูดว่า "คิดบัญชีอะไร! ตอนนี้แกยังเที่ยวก่อความวุ่นวายไม่พออีกเหรอ คนที่บอกว่าอยากเกี่ยวดองกับตระกูลหลินคือแกนะ และคนที่ถอนหมั้นชั่วคราวก็ยังเป็นแกอีก ตอนนี้ก็พอได้แล้ว แกก่อสถานการณ์ที่มันวุ่นวายจนน่าอายอย่างนั้น แกจะให้ฉันไปอธิบายกับตระกูลหลินยังไง!"

โจวฉือเซินพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยว่า "เหรอครับ ผมยังนึกว่าระยะนี้คุณกับตระกูลหลินคุยกันได้ไม่เลวซะอีก"

เมื่อถูกเขาเปิดโปงแบบนี้ ท่านใหญ่โจวก็ได้ได้รู้สึกเขินอายอะไร เขาเพียงแต่ลูบหัวไม้เท้า แล้วพูดว่า "งั้นฉันจะให้แกไปจัดการปัญหาที่จะเกิดขึ้นในภายหลังให้เรียบร้อยซะ!"