สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 175

ในตอนเที่ยงของวันต่อมา ในตอนที่หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะรับประทานอาหารเสร็จ และกำลังจะเข้าไปที่สตูดิโอ กลับมีหมายเลขที่ไม่รู้จักหมายเลขหนึ่งโทรเข้ามาในโทรศัพท์

จากบทเรียนของเมื่อวาน เธอก็เลยมองดูโทรศัพท์ด้วยความหลังเลยแล้วจึงกดรับสาย

เธอถือโทรศัพท์และไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอเตรียมการว่าถ้าหากปลายสายมีเสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นมา เธอก็จะวางสายทันที และเธอจะไม่มีวันให้เขาได้มีโอกาสข่มขู่เธอเด็ดขาด

แต่ใครเล่าจะรู้ว่า เสียงของปลายสายนั้นที่ดังขึ้นมากราบเป็นเสียงของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง "สวัสดีครับคุณหร่วน ผมมาจากบริษัทย้ายบ้าน ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณอยู่ที่บ้านไหมครับ เราอยู่ชั้นล่างของบ้านคุณแล้วครับ"

หร่วนซิงหว่านพูดด้วยความสับสนมึนงงว่า "บริษัทย้ายบ้านเหรอคะ? ฉันไม่ได้จะย้ายบ้านนะคะ?"

"อ้อ เดียวผมจะตรวจสอบอีกครั้งนะครับ คุณคือหร่วนซิงหว่าน คุณหร่วนใช่ไหมครับ?"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า"ใครเป็นคนบอกให้พวกคุณมาที่นี่คะ"

"ขอโทษครับคุณหร่วน เราสามารถแสดงเฉพาะชื่อ ที่อยู่ และข้อมูลการติดต่อของคุณเท่านั้นครับ"

"......"

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นรบกวนรอฉันสักครู่นะคะ ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วค่ะ"

หลังจากที่วางสายโทรศัพท์แล้ว หร่วนซิงหว่าน ก็เก็บโทรศัพท์ แล้วออกไปจากออฟฟิศ

เพ้ยซานซานเห็นดังนั้นจึงพูดขึ้นมาว่า "ซิงซิง เธอจะไปไหนอ่ะ?"

"คนของบริษัทย้ายบ้านโทรหาฉัน บอกว่ามาถึงชั้นล่างแล้วฉันจะกลับไปดูสักหน่อย"

"เอ๋? งั้นให้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอนะ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า " ไม่ต้องหรอก ฉันกลับไปคนเดียวก็พอแล้ว"

วันนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งลางาน และผู้หญิงอีกคนก็ไปกินข้าวแล้ว ถ้าเธอจากไป ในสตูดิโอก็จะเหลือแค่เพ้ยซานซานเพียงคนเดียวเท่านั้น

เพ้ยซานซานคิดสักครู่หนึ่ง แล้วจึงเอากุญแจรถให้เธอและพูดว่า "โอเค เธอลองไปดูหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันนะ"

"โอเค"

ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากอพาร์ตเมนต์ หร่วนซิงหว่านขับรถไม่กี่นาทีก็ถึงชั้นล่างแล้ว

เธอเปิดประตูรถออก แล้วมองดูรถของบริษัทย้ายบ้านที่จอดอยู่ไม่ไกล

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายก็เห็นเธอแล้วเช่นกัน จึงเดินเข้ามาหาเธอ แล้วพูดว่า "ใช่คุณหร่วนไหมครับ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าไปมา

ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามกำลังกล่าวคำทักทาย เพื่อนของเขาก็ใช้รถคันเล็กๆลากกล่องกระดาษขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านข้างมา แล้วพูดว่า "คุณหร่วน รบกวนคุณเซ็นชื่อด้วยครับ พวกเราจะเอาขึ้นไปส่งให้คุณ"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "คุณมีมีดเล็กๆให้ฉันยืมสักครู่ไหมคะ"

"มีครับ"

พอหร่วนซิงหว่านใช้มีดกรีดเทปใสที่ติดกล่องกระดาษแล้วเปิดออกมา ก็เห็นว่าของทั้งหมดที่อยู่ภายในกล่องกระดาษคือเสื้อผ้า แทนที่จะเป็นของที่ทำให้คนตกใจกลัวอื่นๆที่แปลกประหลาดจนยากจะอธิบายได้ เธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ

เธอพูดว่า "ขอโทษนะคะ ของเรานี้ไม่ใช่ของฉัน พวกคุณส่งมาจากที่ไหน ก็รบกวนส่งกลับไปที่นั่นเถอะค่ะ"

เห็นได้ชัดว่าคนของบริษัทย้ายบ้านคาดไม่ถึงว่าจะจบลงแบบนี้ เขาจึงรู้สึกลำบากใจเล็กน้อยในชั่วขณะหนึ่ง แล้วพูดขึ้นมาว่า "คุณหร่วนครับ นี่คือคำสั่งซื้อที่ส่งมาจากบริษัทโดยตรง เขาบอกว่าจะต้องส่งให้ถึงมือคุณ ถ้าส่งกลับไป พวกเราจะถูกไล่ออกนะครับ"

เพื่อนของเขาก็พูดขึ้นมาเช่นเดียวกันว่า "คุณหร่วนครับ ผมขอร้องคุณล่ะครับ วันนี้ผมทำงานเป็นวันแรก น้องสาวของผมก็ยังเรียนหนังสืออยู่ ผมจะเสียงานนี้ไปไม่ได้นะครับ"

"......"

ขมับของหร่วนซิงหว่านกระตุกไปมา พอเห็นวิธีการข่มขู่คนแบบนี้ ก็รู้เลยว่าคนที่กำชับลงมาคือผู้ชายคนนั้น

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง เราจะพูดว่า "ขนขึ้นไปเถอะค่ะ"

"ขอบคุณครับคุณหร่วน!"

"คุณหร่วนคุณช่างเป็นคนดีจริงๆ!"

ตอนที่รอจนหร่วนซิงหว่านกลับมาถึงสตูดิโอ เพ้ยซานซานเห็นว่าเธอไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลยจนดูเหมือนมะเขือยาวที่กระทบกับน้ำค้างแข็งจนเหี่ยวเฉาอย่างไรอย่างนั้น เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า "ซิงซิง เธอเป็นอะไรไปเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง แล้วฝืนยิ้มออกมา และคืนกุญแจรถให้เธอ "ฉันจะไปวาดแบบร่างต่อนะ"

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน แล้วฟื้นคืนจิตใจให้กลับมากระปรี้กระเปร่าอีกครั้ง เธอจะถูกความยากลำบากต่างๆโค่นล้มอย่างนี้ไม่ได้เด็ดขาด เพราะเธอรู้ว่าผู้ชายคนนั้นจงใจจะกลั่นแกล้งเธอ อยากจะให้เธอไปขอร้องเขา ดังนั้นเธอเพียงแค่ต้องทำเป็นไม่ฟังไม่สนใจไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวก็โอเคแล้ว