สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 176

หลังจากที่วางสายแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ถอนลมหายใจและกลับไปที่ห้องนั่งเล่น

เพ้ยซานซานถามว่า "เป็นยังไงบ้าง ผู้ชายคนนั้นพูดว่ายังไง?"

หร่วนซิงหว่านขดอยู่บนโซฟา พูดอย่างอ่อนเพลียว่า "เขาให้ฉันไปที่ที่หนึ่งกับเขาสุดสัปดาห์นี้"

"แต่สุดสัปดาห์นี้เธอ......"

"ดังนั้นฉันก็เลยปฏิเสธเขาไปแล้ว"

เพ้ยซานซานครุ่นคิดสักครู่หนึ่ง แล้วพุ่งตัวเข้ามาและพูดว่า "ซิงซิง เธอรู้สึกไหมว่าช่วงนี้โจวฉือเซินผิดปกติไปมากเลยนะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มเยาะ แล้วพูดว่า "เขาไม่ใช่แค่ผิดปกติ เขายังทรมานฉันให้หนักหน่วงยิ่งขึ้นกว่าเดิมด้วยแหละ"

"เธอคิดว่าเขาทรมานเธอจริงๆเหรอ?"

ทั่วทั้งร่างกายของหร่วนซิงหว่านอ่อนเพลียมาก และเสียงของเธอก็ไม่มีพลังเช่นกัน "ไม่อย่างนั้นยังจะมีอะไรได้อีกล่ะ"

เพ้ยซานซานพูดสรุปว่า "เธอไม่คิดเหรอว่า พฤติกรรมของเขาในช่วงนี้ ก็เหมือนกับเด็กประถมคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าควรจะแสดงความรักออกมายังไง จึงพยายามอยากจะใช้วิธีที่งุ่มง่ามเพื่อดึงดูดความสนใจของหญิงสาวที่ตัวเองชอบอยู่เสมอน่ะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอเงียบอยู่นาน หลังจากนั้นก็ยกมือขึ้นแตะหน้าผากของเพ้ยซานซาน และเอามืออีกข้างแตะตัวเอง ขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า "ก็ไม่ได้ป่วยนี่นา"

"ไอ๊หยา" เพ้ยซานซานเอามือของเธอออก "ฉันจริงจังนะ อีกอย่างก่อนหน้านี้ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ก็เคยยอมรับว่าชอบเธอเหมือนกันหรอกเหรอ? ฉันคิดว่าแบบนี้มันมีความเป็นไปได้เป็นอย่างมาก"

หร่วนซิงหว่านหดอยู่บนโซฟาใหม่อีกครั้ง แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า "สำหรับคนอย่างเขาแล้ว คำว่าชอบเป็นเพียงคำคุณศัพท์เท่านั้น จะมีก็ได้ไม่มีก็ได้ ไม่มีความหมายใดๆในความเป็นจริงเลย"

เพ้ยซานซานถอนหายใจ ที่แท้ก็เป็นเหตุผลนี้สินะ

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เพ้ยซานซานก็เอาขยะที่อยู่ในบ้านออกไปทิ้ง

หลังจากนั้นห้านาที เธอก็วิ่งกลับมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น "ซิงซิง ซิงซิง!"

หร่วนซิงหว่านจึงถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

"ยังจำหนุ่มหล่อที่เป็นลูกครึ่งที่เราเจอในลิฟต์ก่อนหน้านี้คนนั้นได้ไหม เมื่อกี้ฉันก็เจอเขาอีกแล้ว เธอทายซิว่าฉันเจอเขาได้ยังไง เขาก็คือเพื่อนบ้านห้องข้างที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ของเราไงล่ะ!"

"เขาย้ายมาหลายวันแล้ว ได้เวลาไปทักทายกันแล้ว" เพ้ยซานซานพูด แล้วเริ่มวิ่งเข้าห้องน้ำ "ไม่ได้ๆ ฉันต้องไปสระผมและแต่งหน้าก่อน ฉันจะขี้ริ้วขี้เหร่ต่อหน้าคนอื่นไม่ได้"

เมื่อหร่วนซิงหว่านได้เห็นดังนั้นก็ยิ้ม แล้วพูดว่า "ในตู้เย็นมีเค้กที่ฉันซื้อกลับมาในตอนบ่าย เธอเอาไปฝากเขาด้วยสิ"

"รักเธอนะ!"

เมื่อสักครู่นี้หร่วนซิงหว่านทะเลาะกันกับโจวฉือเซินทางโทรศัพท์จนไม่มีกะจิตกะใจไปร่างแบบอีก เธอจึงถือโอกาสเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวจะลงไปวิ่งข้างล่างเสียเลย

ตอนที่เธอออกจากบ้านไป เธอพูดกับเพ้ยซานซานว่า "ซานซาน ฉันจะออกไปข้างนอกแป๊บนึงนะ เธออยากจะซื้ออะไรไหม"

"ซื้ออาหารมื้อดึกกลับมาให้หน่อยก็แล้วกัน ตอนกลางคืนมันกินไม่อิ่มอ่ะ"

"โอเค"

หลังจากที่ได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้นมา เพ้ยซานซานก็เหลือบมองดูเวลา เมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว เธอก็เลยเร่งสระผมให้เร็วขึ้น

ไม่อย่างนั้นอีกสักครู่ถ้ามันดึกเกินไป อาจจะไปรบกวนคนที่กำลังพักผ่อนได้

พอเป่าผมเสร็จแล้ว เธอก็รีบแต่งหน้าอย่างสวยงามและละเอียดอ่อน หาชุดกระโปรงที่สวยที่สุดของตัวเองมาใส่ จากนั้นก็เอาเค้กออกมาจากตู้เย็น แล้วไปเคาะประตูห้องข้างๆ

ผ่านไปเกือบสองนาที ประตูถึงจะถูกเปิดออกมา

เพ้ยซานซานยกรอยยิ้มที่พอเหมาะพอดีขึ้นมา แล้วพูดว่า "Hello Nice to meet you I'm......"

พอชายคนนั้นเหลือบมองเค้กที่อยู่ในมือ ก็เอื้อมมือไปดึงประตู แล้วพูดว่า "ไม่ต้องมาเร่ขายสินค้าเลยนะ"

"......"

เพ้ยซานซาน ใช้มือสกัดประตูเอาไว้ และรักษารอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าเอาไว้ด้วย "คุณคะ ฉันคือคนที่อยู่ข้างบ้านของคุณ ได้ยินว่าคุณเพิ่งย้ายเข้ามา ก็เลยอยากจะมาทักทายโดยเฉพาะน่ะค่ะ"

ชายหนุ่มปล่อยมือที่จับประตูออก แล้วพูดว่า "ขอโทษครับ"

เพ้ยซานซานจัดระเบียบกระโปรงสักพัก แล้วรักษาภาพลักษณ์ที่ดีเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาต่อไป "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอมอบเค้กก้อนนี้ให้คุณนะคะ"

"ผมไม่ชอบกินของหวานครับ ขอบคุณครับ"

"โอเคค่ะ" เพ้ยซานซานทำได้เพียงทำหน้าเหยเกแล้วชักมือกลับ และพูดขึ้นมาอีกว่า "ใช่แล้ว ฉันชื่อเพ้ยซานซานนะคะ ฉันอาศัยอยู่ด้วยกันกับเพื่อน แล้วคุณจะให้ฉันเรียกชื่อคุณว่าอย่างไรดีคะ"