สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 180

ห้านาทีต่อมา หลินหนานก็ขับรถมาจอดอยู่ด้านข้าง แล้วลงรถเพื่อออกไปเปิดประตูเบาะหลังอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่โจวฉือเซินวางหร่วนซิงหว่านลงไปแล้ว เขาก็เดินอ้อมไปขึ้นรถอีกด้านหนึ่ง

ตอนที่หลินหนานกำลังคิดจะเข้าไปในระบบนำทาง เขาก็คิดถึงบทเรียนในครั้งก่อน จึงกระแอมไอแล้วถามเสียงเบาๆว่า "คุณหร่วนครับ?"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านแจ้งที่อยู่ด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมยแล้ว เธอก็เอนตัวไปพิงที่มุม แล้วหลับตาลง

เวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่ เธอก็รู้สึกได้ว่ามีเสื้อผ้ามาคลุมอยู่บนร่างกายของเธอ

หร่วนซิงหว่านไม่ขยับเขยื้อน และไม่อยากคุยกับเขาด้วย เธอจึงเพียงแต่หันข้างเล็กน้อยและหันหลังให้เขา

โจวฉือเซินสั่งการว่า "ออกรถได้"

"ครับ"

ระหว่างที่เดินทางกลับ ภายในรถเงียบมากมาตลอดทางจนโจวฉือเซินรู้สึกว่าหร่วนซิงหว่านเหมือนจะหลับไปแล้วจริงๆ

เขาจ้องมองดูเธออย่างเงียบๆ และนึกถึงคำถามเหล่านั้นที่เธอเพิ่งถามไปขึ้นมา

แม้ว่าสถานการณ์เล็กๆน้อยๆนั้นจะดีขึ้นกว่าตอนแรกมากแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครสามารถรับรองได้ว่า ต่อจากนี้ไปจะไม่เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นมาอีก

รออีกสักครู่ ถ้าไม่มีเรื่องเล็กๆน้อยๆแล้ว เขาก็จะส่งเขาไปอยู่ข้างๆเธอ ในทางกลับกัน เธอก็จะได้ไม่ต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้อีกด้วย

ราวกับว่าเธอรู้สึกได้ถึงสายตาของเขา เดิมทีเธอก็เหมือนกับคนที่หลับไปแล้วอยู่แล้ว เธอจึงยื่นมือออกจากในเสื้อ แล้วดึงเสื้อขึ้นมาคลุมศีรษะเอาไว้

โจวฉือเซิน "......"

เขาเม้มมุมปาก แล้วถอนสายตากลับไป

หลังจากที่ผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถก็ได้จอดอยู่ที่ชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์

ในท้ายที่สุดหลินหนานก็ได้เอ่ยปากพูดขึ้นมาทำลายบรรยากาศที่อึมครึ้มภายในรถนี้ว่า "คุณหร่วนครับ ถึงแล้วครับ"

คนที่ถูกเสื้อคลุมเอาไว้ขยับตัวไปมา หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อออกแล้วลุกขึ้นมานั่ง และพูดด้วยเสียงที่เฉยเมยมากออกมาว่า "ขอบคุณค่ะ"

หร่วนซิงหว่านเปิดประตูรถออก และในขณะที่กำลังจะลงจากรถ เสียงของโจวฉือเซินก็ดังมาจากด้านหลังว่า ""พรุ่งนี้ผมไม่อนุญาตให้คุณไป"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงนี้ของเขา อารมณ์ของหร่วนซิงหว่านก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง แล้วพูดว่า "ก็ฉันจะไป!"

พอพูดจบ เธอก็ปิดประตูเสียงดังปัง แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ในขณะที่โจวฉือเซินกำลังมองเงาด้านหลังของเธอ เขาก็กัดฟันด้วยความโมโห

......

เพ้ยซานซานรออยู่ที่บ้านเกือบทั้งวันแล้ว ก็ไม่เห็นหร่วนซิงหว่านกลับมาเลย โทรศัพท์ไปหาเธอก็ไม่รับสาย เธอร้อนใจจะตายอยู่แล้ว ในขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวจะออกไปตามหาข้างนอกดูอีกที ประตูกลับถูกเปิดออกมาเสียแล้ว

เพ้ยซานซานเดินเข้ามา แล้วถามว่า "ซิงซิง เธอไปไหนมา.....แล้วรองเท้าเธอล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าไปมา แล้วพูดว่า "ใส่ไม่สบายก็เลยทิ้งไปแล้ว"

"แล้วเธอก็เดินกลับมาแบบนี้น่ะหรอ? ข้างนอกหิมะใกล้จะตกแล้ว เธอ......"

"ไม่เป็นไรหรอกก็แค่ขึ้นไปบนตึกแบบนี้สักพักเท่านั้นเอง แล้วก็นั่งรถกลับมา" หร่วนซิงหว่านพูด "ซานซาน ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"

เพ้ยซานซานพยักหน้าซ้ำๆ แล้วพูดว่า "ได้ๆ เธอรีบไปเถอะ ฉันจะไปที่ครัวและทำซุปร้อนๆมาให้เธอนะ"

เมื่อทำซุปเดือดไปได้ครึ่งทางแล้ว เพ้ยซานซานก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา เธอจึงดับไฟ แล้ววิ่งไปเปิดประตู

และคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็คือDanielนั่นเอง

หลังจากที่เพ้ยซานซานตกตะลึงไปแล้วครู่หนึ่ง เธอก็ยืนพิงประตู แล้วกล่าวทักทายเขาว่า "Hello~ เราเจอกันอีกแล้วนะคะ"

Danielพยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดว่า "ผมได้ยินเฉิงเว่ยบอกว่า พวกคุณเป็นเพื่อนเขาเหรอครับ?"

"อ่า......ใชค่ะ พวกเรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันค่ะ" เพ้ยซานซานพูดขึ้นมาอีกว่า "คุณกับเขารู้จักกันได้อย่างไรคะ?"

"ออสเตรเลีย"

เพ้ยซานซานตกตะลึงไปสักพักแล้วจึงมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา เขาบอกว่าสาเหตุที่พวกเขาสองคนรู้จักกันน่าจะเป็นตอนที่เฉิงเว่ยไปเรียนแลกเปลี่ยนอยู่ที่ออสเตรเลีย

เพ้ยซานซานรักษารอยยิ้มเอาไว้ ทันใดนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอจึงเอามือลง แล้วพูดว่า "คุณอยากจะ... เข้ามานั่งสักหน่อยไหมคะ?"

"ไม่ล่ะครับ" Danielกวาดตามองเข้าไปในบ้าน สักพักหนึ่งจึงพูดขึ้นมาว่า "ครั้งที่แล้วคุณเคยพูดว่า คุณอยู่กับเพื่อนใช่ไหมครับ?"

"ใช่ค่ะ เฉิงเว่ยไม่ได้พูดถึงเธอให้คุณฟังเหรอคะ"

"พูดถึงครับ"