สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 185

เมื่อเพ้ยซานซานกำลังชื่นชมเขาอยู่นั้น ประตูห้องข้างๆก็ถูกเปิดออก

เธอเห็นแบบนี้ก็ไม่ทันคิดอะไร ปิดประตูข้างหลังอย่างเร็วที่สุด จากนั้นก็ยิ้มให้เขา

Danielเหลือบมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ จากนั้นก็มองมาที่เธอ "เมื่อกี้ผมได้ยินคนพูดกัน เพื่อนของพวกคุณเหรอ"

เพ้ยซานซานแสร้งทำเป็นโง่ "ไม่ใช่ซะหน่อย เมื่อกี้ซิงซิงกำลังดูทีวีอยู่ คุณฟังผิดรึเปล่า"

Danielก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อดี เมื่อเขากำลังจะกลับไป เขาก็หยุดเดินแล้วมองมาที่เธออีกครั้ง "แล้วคุณมายืนอยู่นอกประตูทำไม ไม่เข้าไปเหรอ?"

"เอ่อ..." เพ้ยซานซานรีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว "คุณชวนฉันไปกินอาหารกระป๋องที่บ้านคุณไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ฉันหิวแล้ว กำลังจะไปหาคุณพอดี"

Daniel "..."

เพ้ยซานซานคิดว่าตัวเองคืออัจฉริยะตัวน้อย หาข้ออ้างแบบนี้ได้ แม้แต่เธอเองก็หาข้อผิดพลาดไม่เจอ

ไม่รอให้Danielได้มีปฏิกิริยาอะไร เธอก็เดินเข้าหาเขา "ฉันไม่เคยกินอาหารกระป๋อง อาหารกระป๋องที่ทำให้คุณลืมไม่ลงแบบนั้น มันต้องอร่อยมากแน่ๆ ฉันอยากกินจังเลย"

Danielปิดปากกระแอม "คุณ...นั่งก่อนสิ"

เขาเปิดตู้เย็นดู รู้สึกว่าขมับของตัวเองกระตุก

ช่างเป็นข้ออ้างที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ

เพ้ยซานซานเห็นเขายืนอยู่ที่นั่นไม่ขยับไปไหนอยู่นาน เธอถามด้วยความเป็นห่วง "มีอะไรเหรอ ให้ฉันช่วยไหม?"

Danielปิดตู้เย็น "ดูเหมือนว่าผมจะกินอาหารกระป๋องหมดแล้ว ผมสั่งอาหารมากินดีกว่า"

เพ้ยซานซานกะพริบตา "โอเค"

เห็นว่าเธอตกลงเร็วแบบนี้ Danielจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา "คุณอยากกินอะไร"

"ฉันกินได้หมดเลย สั่งอะไรมาก็ได้"

เพ้ยซานซานใจกว้างมาก ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเธอหน้าด้านก็ไม่เป็นไร

ตอนนี้เธอกลับไปไม่ได้ แทนที่จะนั่งยองๆตากลมหนาวอยู่ที่ประตู ไม่สู้มาอยู่ที่นี่ดีกว่า

หลังจากสั่งอาหารเสร็จ Danielเทน้ำไปให้เพ้ยซานซานแก้วหนึ่ง "เรียกเพื่อนคุณมากินด้วยไหม"

เพ้ยซานซานรีบตอบกลับทันที "เธอกำลังลดน้ำหนัก ไม่กินอะไรตอนกลางคืน เรากินกันเองก็พอ"

Danielยิ้ม นั่งลงข้างๆแต่ก็ไม่พูดอะไร

เพ้ยซานซานถือแก้วน้ำอยู่ในมือ เหลือบมองเขาบ้างเป็นครั้งคราว ไม่ว่ายังไง ในเมื่อ Daniel และเฉิงเว่ยเป็นเพื่อนกัน จะต้องไม่ให้เขารู้เรื่องที่โจวฉือเซินมาหาหร่วนซิงหว่าน ไม่เช่นนั้นถึงแม้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มันก็เข้าใจผิดได้ง่าย

รู้สึกว่าเธอมองมาที่ตัวเอง Danielก็เงยหน้าขึ้น "มีอะไรรึเปล่า?"

"เปล่า...เปล่า"

เพ้ยซานซานหันหน้ากลับมาแล้วค่อยๆดื่มน้ำอย่างช้าๆ

แค่เธอไม่อึดอัด คนที่อึดอัดก็คือเขา

เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ผ่านไปไม่นาน Danielก็หาข้ออ้างไปห้องหนังสือ

......

ในห้องนั่งเล่น

หร่วนซิงหว่านมองดูโจวฉือเซินกินข้าวด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ทันใดนั้นเธอก็เริ่มประเมินในหัว ถ้าเธอลากเขาออกไป มันจะมีโอกาสชนะมากแค่ไหน

ไม่มีเลยสักนิด

แรงของผู้ชายและผู้หญิง ดูเหมือนตั้งแต่เกิดมามันก็มีความเหลื่อมล้ำ

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่เธอกำลังเผชิญหน้าอยู่ตอนนี้คือคนที่ไร้ยางอายแบบนี้

เธอทำได้แค่ยอมแพ้

หร่วนซิงหว่านไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว เธอรู้สึกว่าอากาศรอบๆตัวทำให้เธอหายใจไม่ออก

และเมื่อเธอกำลังจะลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องนอน ทันใดนั้นก็มีช้อนยื่นเข้ามาข้างปากของเธอ

หร่วนซิงหว่านเอนหลังออกไปตามสัญชาตญาณ มองดูผู้ชายที่เดินเข้ามาด้วยความหวาดระแวง "คุณจะทำอะไรอีก?"

โจวฉือเซินมองลงไปที่ช้อนในมือแล้วพูดสั้นๆว่า "กิน"

"ฉันไม่..."

"คุณกินแล้วผมก็จะไป"

มันช่างเป็นเหตุผลที่น่าดึงดูด ทำให้คนปฏิเสธไม่ลง