สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 186

สีหน้าของโจวฉือเซินค่อยๆมืดมนลง เขามองไปที่เธอแต่ไม่พูดอะไรสักคำ

หร่วนซิงหว่านถูกเขามองจนรู้สึกอึดอัด เธอพูดอย่างสุภาพ "ประธานโจวกลับไปได้รึยังคะ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน"

สีหน้าของโจวฉือเซินไม่พอใจ "ตอนเดทกับเฉิงเว่ย ไม่เห็นว่าคุณจะสนใจเรื่องงาน"

"การใช้ชีวิตและงานสำคัญเหมือนกัน ฉันคงจะทำงานตลอด24ชั่วโมงไม่ได้ ฉันก็ต้องมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง" พูดจบ หร่วนซิงหว่านก็เหลือบมองเขา "ฉันไม่ได้ว่างเหมือนประธานโจว ที่สามารถทิ้งบริษัทใหญ่ขนาดนั้นมาพูดอะไรแปลกๆ ทำอะไรแปลกๆที่บ้านของคนอื่น"

โจวฉือเซินพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "ผมก็ไม่ได้ว่างตลอดเวลา"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างจริงจัง "ฉันขอให้โจวซื่อกรุ๊ปเจริญรุ่งเรืองอย่างจริงใจ ขอให้ประธานโจวงานหนักทุกวัน..."

โจวฉือเซินหัวเราะแห้ง "หร่วนซิงหว่าน คุณยังหัวใจอยู่รึเปล่า"

ดูสิ ในที่สุดไอ้สารเลวคนนี้ก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้ว

ความอ่อนโยนเมื่อกี้ เขาก็แค่เสแสร้งทำออกมา

หร่วนซิงหว่านพูด "นี่คือคำอวยพรที่ฉันมีให้ประธานโจว ประธานโจวไม่รู้ผิดชอบชั่วดีอีกแล้ว"

โจวฉือเซินยื่นมือออกไปจับคางเธอ ดวงตาสีดำของเขาหรี่ลงอย่างอันตราย "คุณพูดอีกครั้งสิว่าใครไม่รู้ผิดชอบชั่วดี?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มอย่างส่งๆ "ประธานโจวหูไม่ดีเหรอคะ"

"คุณจะทำท่าทีแบบนี้ใช่ไหม"

"ประธานโจวคิดว่าฉันควรจะทำท่าทีแบบไหนละคะ สำหรับอันธพาลที่บุกเข้ามาในบ้านของคนอื่นอย่างคุณ ฉันไม่แจ้งตำรวจก็ถือว่าไว้หน้าคุณมากแล้ว"

โจวฉือเซินมองเธออยู่พักหนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกขำ "เธอนี่จริงๆเลย ก่อนและหลังขอร้องคนอื่น ไม่เคยมีท่าทีเหมือนกัน"

มาถึงขั้นนี้แล้ว หร่วนซิงหว่านก็ไม่รู้สึกเขินอายอะไร เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา "ผู้ชายก่อนขึ้นเตียงและหลังขึ้นเตียงก็ไม่เคยมีท่าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน?"

"..."

หร่วนซิงหว่านประชดประชันต่อว่า "หรือว่าไม่ใช่ ประธานโจว รบกวนคุณลองคิดดูหน่อยนะคะ ในช่วงสามปีที่ผ่านมา คุณรังเกียจฉันมากแค่ไหน ราวกับว่าแค่ฉันแตะคุณแค่ปลายนิ้ว คุณก็รู้สึกอยากจะอ้วกทั้งวัน แต่คุณก็นอนกับฉันอยู่บ่อยๆไม่ใช่เหรอ"

ริมฝีปากอันบอบบางของโจวฉือเซินขยับ ราวกับว่าเขาอยากจะอธิบาย แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

"ดังนั้นต่อไปประธานโจวก็อย่าพูดว่าฉันก่อนและหลังขอร้องคนอื่นมีท่าทีไม่เหมือนกัน ตอนที่คุณใส่กางเกงแล้วไม่รู้จักใครก็มีตั้งมากมาย"

แล้วทุกครั้งก็ยังจงใจทำให้เธอเจ็บขนาดนั้น

ตอนนี้ยังจะมีหน้ามาว่าเธอ

ขอร้องคนอื่นก็ต้องมีท่าทีที่ขอร้องคนอื่นไม่ใช่เหรอ ถ้าขอร้องคนอื่นแล้วไม่ยอมก้มหัวเขา จะขอร้องสำเร็จได้ยังไง

เพราะยังไงเขาก็คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์มาตลอด แค่นี้มันไม่เป็นอะไรหรอก

ผ่านไปไม่นาน โจวฉือเซินก็พูดว่า "คุณขึ้นซะงั้น"

หร่วนซิงหว่านพูด "ประธานโจวเป็นคนเริ่มก่อนต่างหาก ฉันก็แค่พูดตามความจริง"

โจวฉือเซินหลับตาลง มองไปที่ริมฝีปากของเธอ ลูกกระเดือกของเขาขยับ

ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็พูดอย่างจริงจังว่า "ถ้าคุณโกรธขนาดนี้ ผมมีวิธีทำให้คุณหายโกรธ"

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านตอบกลับมา โจวฉือเซินก็พูดต่อว่า "คุณก็เอาคืนสิ"

หร่วนซิงหว่าน "...?"

ไอ้สารเลวคนนี้กำลังพูดบ้าอะไร

โจวฉือเซินพูด "ถ้ามันทำให้คุณหายโกรธ ผมทำได้"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะด้วยความโมโห "ฟังจากน้ำเสียงของประธานโจว ดูเหมือนว่าคุณไม่ค่อยเต็มใจ"

"ไม่ใช่ไม่เต็มใจ ตอนนี้เลยก็ยังได้"

หร่วนซิงหว่านหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเขายั่วโมโหจนจะตายอยู่แล้ว เธออยากจะดึงมือของเขาที่จับคางตัวเองออก แต่ดูเหมือนว่าโจวฉือเซินไม่อยากปล่อยมันออก

หร่วนซิงหว่านก้มหน้าลงกัดหลังมือของเขาอย่างไม่คิด

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี

โจวฉือเซินร้องโอยเบาๆ ขมวดคิ้วแล้วรีบดึงมือกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาพูดอย่างเบาๆ "หร่วนซิงหว่าน!"

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา เธอเดินตรงไปที่ประตู เปิดประตูแล้วพูดว่า "ประธานโจวเชิญค่ะ ไม่ส่ง"