สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 191

หลังจากที่หลินจืออี้พูดประโยคนี้ออกมา เหตุการณ์กระอักกระอ่วนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งกระอักกระอ่วนมากเท่านั้น

หร่วนซิงหว่านอยากจะเอ่ยพูดอยู่หลายครั้ง แต่กลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

แต่ว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ให้Williamได้เห็นว่าชีวิตส่วนตัวของโจวฉือเซินเละเทะแค่ไหน ไม่แน่อาจจะพิจารณาไม่ร่วมงานกับเขาก็ได้

นี่ถือว่าคดีพลิกไหมน่ะเหรอ?

มันสมปรารถนาแล้วต่างหาก

นัยน์ตาดำขลับของโจวฉือเซินหรี่ลง พร้อมกันนั้นก็ไม่ได้พูดสิ่งใดออกมา

ในตอนนี้เอง จู่ๆWilliamก็เอ่ยพูดพร้อมกับหันมาทางหลินจืออี้ "คนนี้คือ?"

หลินจืออี้ยิ้มแล้วเอ่ยแนะนำตัวว่า "สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหลินจืออี้ ยินดีที่ได้รู้จัก"

Williamผงกหัวเล็กน้อย "ครับคุณหลิน"

หลินจืออี้เอ่ยพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า "งั้นฉันไม่รบกวนพวกคุณแล้ว ฉันยังมีธุระนิดหน่อย คงต้องขอตัวก่อน"

ขณะที่พูด เธอก็หันไปพูดกับDanielว่า "คุณDaniel เราไปกันเถอะค่ะ"

Danielเหลือบมองมาที่หร่วนซิงหว่าน จากนั้นก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป

หลังจากที่ทั้งคู่เดินออกไปไกลแล้ว Williamก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ดูเหมือนคุณหลินอะไรนี่ จะเป็นหัวแก้วหัวแหวนของหลินซื่อกรุ๊ปสินะ"

โจวฉือเซินละสายตากลับมา เอ่ยพูดนิ่งๆว่า "คุณWilliamรู้จักเหรอครับ?"

Williamหัวเราะออกมา "ไม่รู้จักหรอก แค่ได้ยินผ่านหูมาน่ะ"

เมื่อเดินออกมาจากห้องอาหาร หลังจากที่เอ่ยลากับWilliam หร่วนซิงหว่านก็หันกลับไปมองโจวฉือเซินอย่างอดไม่ได้

โจวฉือเซินหันมาสบตา บนใบหน้าดุดันแทบจะแยกแยะอารมณ์ใดๆไม่ออก

เขาเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "คุณจะพูดอะไร"

หร่วนซิงหว่านเลียริมฝีปาก ในเมื่อเขาเอ่ยถามมาขนาดนี้ งั้นเธอก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ

"ก่อนหน้านี้ฉันเคยเตือนประธานโจวแล้ว ว่าอย่าทำตัวเป็นพวกได้แล้วทิ้ง อย่าเห็นความรู้สึกเป็นของเล่น ตอนนี้เป็นไงล่ะ ถูกคู่หมั้นฉะต่อหน้าประชาชีโต้กลับก็ไม่ได้"

โจวฉือเซินเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "แล้วคุณคิดว่าผมทำเพื่อใครล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแห้งออกมา "ไม่รู้ค่ะ"

"......"

โจวซือเฉินใช้ปลายลิ้นดันฟัน "หลินจืออี้ไปหาคุณบ่อย?"

"ฉันคิดว่ามีประโยคหนึ่งที่คุณหลินพูดถูกมากๆ ในเมื่อเราหย่ากันแล้ว ชีวิตส่วนตัวของฉันเกี่ยวอะไรกับคุณ...."

หร่วนซิงหว่านยังพูดไม่ทันจบ ก็รู้สึกเหมือนมีคนโอบรอบเอวเอาไว้

ร่างกายของเธอโน้มเอนไปข้างหน้า ในตอนที่แนบชิดอยู่กับหน้าอกของเขา ก็รีบยกมือขึ้นมากั้นเอาไว้ตรงกลางทันที

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว เริ่มขุ่นเคืองขึ้นมานิดๆ "ประธานโจวนี่คุณคิดจะทำอะไร?"

โจวฉือเซินหลุบตามองมาที่เธอแน่นิ่ง "ที่ผมไม่ตอบหลินจืออี้เพราะเรื่องส่วนตัวของเธอไม่เกี่ยวอะไรกับผมจริงๆ ผมไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง แต่กับคุณมันไม่เหมือนกัน"

"ทุกคนเท่าเทียมกันหมด แล้วทำไมฉันถึงไม่เหมือนล่ะ?"

"ก็เพราะว่าคุณเป็นคู่สมรสที่อยู่กับผมมาสามปี หรือจะพูดอีกอย่างคือนอนเตียงเดียวกับผมมาสามปี เหตุผลสองอย่างนี้พอหรือเปล่า ถ้ายังไม่พอผมยังมีอีกเหตุผลนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......."

ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าคำพูดของเขาที่กำลังจะพูดออกมาไม่ใช่คำพูดที่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นจึงเลือกเมินเขาให้รู้แล้วรู้รอดไป

ณ บริเวณไม่ใกล้ไม่ไกล หลินจืออี้ยืนมองภาพนี้อยู่ตรงทางออกด้วยแววตาที่เยือกเย็น

ดีเหมือนกัน เธอเองก็ไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลโจวอีกแล้ว

เธอคงประเมินหร่วนซิงหว่านต่ำไป ผู้หญิงคนนี้เหลี่ยมจัดกว่าที่เธอคิดเอาไว้

หลินจืออี้ละสายตากลับมา แล้วหมุนตัวเดินออกไป

อีกด้านหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านพยายามสุดกำลัง เพื่อดิ้นออกจากอ้อมกอดของโจวซือเฉิน

แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นมากเท่าไหร่ หมาบ้าตรงหน้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อย กลับกันยิ่งเพิ่มแรงกอดรัดเอวของเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนี้หิมะหยุดตกแล้ว ไฟข้างทางส่องประกายสีนวลออกมาจางๆ

ทำให้ฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ ดูอบอุ่นขึ้นมาหลายส่วน

นัยน์ตาดำขลับของโจวฉือเซินมองเธอแน่นิ่ง เสียงทุ้มต่ำในลำคอดังขึ้นมาว่า "อย่าดิ้น"

หร่วนซิงหว่านไม่มีทางยอมฟังที่เขาบอก พยายามดิ้นขัดขืนต่อไป "คุณก็ปล่อยฉันสิฉันจะได้ไม่ดิ้น"

โจวฉือเซินเม้มปากเล็กน้อย กระนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลังจากดิ้นอยู่สักพัก หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่ามีอะไรทะแม่งๆ

ไม่มีใครรู้ดีกว่าเธอ ว่าเวลาอิตาบ้านี้มีอารมณ์เป็นยังไง

เธอนิ่งค้างอยู่กับที่ทันที เงยหน้าขึ้นไปมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ "คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า นี่มัน...." กลางถนนเลยนะ!

เสียงของโจวซือเฉินแหบพร่ายิ่งกว่าเดิม "ก็บอกแล้วว่าอย่าดิ้น"

"......"

อิตาบ้านี่โทษคนอื่นเก่งจริงๆ

ตอนนี้กลายเป็นปัญหาของเธอซะแล้ว

ผ่านไปครู่ใหญ่ โจวฉือเซินถึงได้กลืนน้ำลายลงคอ พยายามข่มกลั้นไฟราคะที่กำลังลุกโชนอยู่ในร่างกายเอาไว้ เขาค่อยๆปล่อยเธอออกแล้วพูดว่า "ขึ้นรถ"

หร่วนซิงหว่านไม่กล้าเห็นต่าง รีบเปิดประตูรถออกแล้วมุดเข้าไปในรถทันที

ระหว่างทาง บรรยากาศในรถเงียบเป็นอย่างมาก

นอกจากความเงียบแล้ว ก็ยังมีความผิดปกติบางอย่าง

หลินหนานที่นั่งอยู่เบาะหน้า รับรู้ได้ถึงบรรยากาศนี้ จึงอดที่จะรู้สึกสงสัยไม่ได้

ตอนมาสองคนนี้ยังวางท่าใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใครอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ระหว่างสองคนถึงดูเคอะเขินกันแปลกๆ

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าบรรยากาศในรถอึดอัดมากเกินไป จึงลดกระจกรถลงเล็กน้อย ให้ลมโชยเข้ามาข้างใน

หลังจากที่ได้สูดอากาศเข้าไป เธอก็รีบเลื่อนกระจกขึ้น

หร่วนซิงหว่านหายใจเข้า เมื่อหันไปมองด้านข้าง กลับพบว่าโจวซือเฉินกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ

สันกรามของชายหนุ่มคมชัดภายใต้แสงไฟสลัว

หร่วนซิงหว่านมองไปมองมา ก็เลื่อนสายตาลงต่ำอย่างอดไม่ได้ เมื่อสายตามาหยุดอยู่ที่ช่วงขาของเขา เธอก็รู้สึกแสบตาแปลกๆ จึงรีบเก็บสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว ด้วยท่าทางเงอะงะ

เหมือนโจวซือเฉินจะจับสังเกตอาการแปลกๆของเธอได้ จึงใช้หางตามองมาเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านเอ่ยถามหลินหนานด้วยท่าทางปกติ "อีกนานเท่าไหร่กว่าจะถึง?"

หลินหนานตอบกลับว่า "บนถนนมีหิมะปกคลุม การจราจรอาจจะช้าหน่อย ราวๆก็ซักประมาณครึ่งชั่วโมงครับ"

"โอเค ขอบคุณ"

หรวนซิงหว่านเอนตัวกลับมานั่งที่เดิม สองมือวางไว้บนเข่า หลังเหยียดตรง

การพูดทำลายบรรยากาศเมื่อสักครู่ ทำให้บรรยากาศแปลกๆที่ลอยวนอยู่ในรถพลันหายไปในทันที

โจวฉือเซินเอ่ยพูดออกมาอย่างเรียบนิ่งว่า "ต่อไปนี้ถ้าหลินจืออี้มาหาคุณ อย่าไปสนใจเธอ แต่ถ้าเธอยังตามมายุ่ง ให้บอกผม"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดอย่างไม่หยุดคิดว่า "คุณหลินไม่ได้ยุ่ง...."

ขณะที่พูด เธอก็ค่อยๆหันหน้ามามองที่เขาอย่างมีความหมาย

โจวฉือเซินสบตากับเธอ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

หร่วนซิงหว่านยกริมฝีปากขึ้น ยิ้มอ่อนๆให้เขาพอเป็นพิธี

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็มาจอดอยู่ใต้คอนโด

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านยื่นมือออกไปเปิดประตูรถ จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันกลับมาแล้วพูดว่า "รบกวนประธานโจวรออยู่นี่สักครู่ ฉันมีขอจะให้"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้น ดูอารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นเขาตกลง จึงลงจากรถแล้วขึ้นไปบนตึกด้วยความรวดเร็ว

ภายในห้อง เพ้ยซานซานนอนดูทีวีอยู่บนโซฟา เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูก็หันไปมอง "ซิงซิง ทำไมกลับดึกขนาดนี้...แล้วทำไมแกแต่งตัวแบบนี้?"

หร่วนซิงหว่านถอดรองเท้าส้นสูง พร้อมกับถอดเสื้อโค้ตออก ใช้ยางรัดผมรวบผมเอาไว้ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับพูดว่า "เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง ซานซาน แกช่วยหยิบเครื่องประดับที่โจวฉือเซินส่งมาทั้งหมดมารวมกันไว้หน่อย อีกเดี๋ยวฉันจะได้เอาลงไปให้เขา"

เพ้ยซานซานเด้งตัวขึ้นมา "อิตาบ้านั่นอยู่ข้างล่างเหรอ?"