สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 190

หร่วนซิงหว่านที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้ยินแบบนี้เธออยากจะเอาหน้ามุดดิน เธอรู้สึกอายแทนเขา

ไอ้สารเลวคนนี้ไร้ยางอายจริงๆเลย

Williamยังคงยิ้มเหมือนเดิม เขามีอายุแล้ว ทำธุรกิจมานาน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอกับคนหน้าด้านแบบนี้

เขามองไปที่หร่วนซิงหว่าน สายตาของเขามืดมนลง แต่มันก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว เขาชื่นชมว่า "คุณนายโจวก็สวยมากครับ"

โจวฉือเซินพูด "บางครั้งความสวยก็เท่ากับนิสัย"

หร่วนซิงหว่าน "..."

ไอ้สารเลวคนนี้กำลังบอกว่าเธอเจ้าอารมณ์งั้นเหรอ?

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านแอบยิ้มแห้งในใจ เธอก็เริ่มพูดกับWilliam "ฟังสำเนียงของคุณWilliam คุณน่าจะเป็นคนเมืองหนานเฉิงใช่ไหมคะ"

ได้ยินแบบนี้ Williamก็หยุดชะงักไปพักหนึ่ง เขาพยักหน้า "ใช่ครับ แต่ว่าผมไปอยู่ต่างประเทศนานแล้ว"

"แล้วจุดประสงค์ที่Williamกลับมาครั้งนี้คืออะไรเหรอ มาเยี่ยมญาติหรือมาเที่ยว"

Williamไม่ตอบคำถามของเธอ เขาแค่พูดว่า"ไม่มีกำหนดการอะไรครับ หลักๆก็มาเรื่องของโปรเจกต์ครั้งนี้"

หร่วนซิงหว่านก็สังเกตเห็นว่าเขาไม่ตอบคำถามตัวเอง เธอรู้ว่านี่อาจเป็นเรื่องต้องห้าม

เธอคิดดูแล้วก็ถามว่า "คุณWilliamไปอยู่ต่างประเทศตั้งนานแล้ว ยังมีญาติอยู่ที่เมืองหนานเฉิงไหมคะ"

Williamหยิบถ้วยชาขึ้นมา เขายิ้มอย่างแผ่วเบา "ไม่มีครับ"

"งั้น..."

เมื่อหร่วนซิงหว่านกำลังจะถามต่อ กลับมีเค้กยัดเข้ามาในปากของเธอ

โจวฉือเซินพูดว่า "เวลากินอย่าพูดมาก ระวังจะกัดโดนลิ้น"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านกลืนเค้กลงไปแล้ว โจวฉือเซินกับWilliamก็เริ่มพูดเรื่องอื่นแล้ว เธอพูดแทรกไม่ได้ จึงเงียบไปอีกครั้ง

เมื่อกินไปได้ครึ่งทาง หร่วนซิงหว่านไปห้องน้ำ

แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ เธอเจอกับคนรู้จักที่นี่

Danielเห็นเธอ เขาก็แปลกใจ

เขาพูดว่า "คุณหร่วนมา?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันมากินข้าวที่นี่ คุณก็เหมือนกันเหรอ"

Danielส่ายหน้าแล้วพูดช้าๆ "ผมมาแสดงที่นี่"

"อ๋อ" หร่วนซิงหว่านพูด "งั้นฉันไม่รบกวนคุณดีกว่า คุณไปทำงานเถอะ"

Danielพยักหน้าเบาๆ

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านเดินออกไปแล้ว เขาหรี่ตาลงมองแผ่นหลังของเธอ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หร่วนซิงหว่านไม่ได้อยากกลับเร็วขนาดนี้ เธอเดินไปตากลมหนาวที่ระเบียงของโรงแรมพักหนึ่ง

หลังจากสงบสติอารมณ์แล้ว หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าพฤติกรรมเมื่อกี้ของตัวเองเกินไปจริงๆ

เดิมที่เธออยากจะทำให้โปรเจกต์ครั้งนี้พัง แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่ควรไปสะกิดรอยแผลเป็นของคนอื่น

แบบนี้มันต่างอะไรกับไอ้สารเลวอย่างโจวฉือเซิน

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ จนกระทั่งเริ่มหนาวแล้วเธอก็เดินกลับไปที่ห้องอาหาร

ในห้อง มีแค่Williamคนเดียว

Williamพูดออกมาก่อน "คุณนายโจว ประธานโจวออกไปตามหาคุณ"

หร่วนซิงหว่านพูด "ขอโทษด้วยนะคะ เมื่อกี้ฉันออกไปตากลม"

Williamยิ้ม "ฟังพวกเราคุยเรื่องธุรกิจคงเบื่อใช่ไหมครับ"

"เปล่าค่ะ ฉันแค่..." หร่วนซิงหว่านเม้มปาก "คุณWilliam เมื่อกี้ฉันขอโทษนะคะ"

Williamรินชาลงในถ้วย "อ๋อ? คุณนายโจวหมายความว่า?"

"ฉันไม่ควรถามเรื่องส่วนตัวของนายWilliam ฉันขอโทษจริงๆค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ" Williamพูด "อันที่จริงผมก็มองออกว่า คุณนายโจวกับประธานโจวดูเหมือนจะทะเลาะกัน คุณถึงจงใจถามผมแบบนั้น"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้ายอมรับเบาๆ

Williamพูดอีกว่า "เหตุผลที่ผมไม่อยากตอบก็คือ ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องในอดีตจริงๆ แต่ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวคุณนายโจว คุณไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองครับ"

เงียบไปพักหนึ่งหร่วนซิงหว่านก็พูดว่า "คุณWilliam ฉันขออะไรหน่อยได้ไหม"

"คุณนายโจวอยากจะขออะไรครับ"

หร่วนซิงหว่านพูดเบาๆ "คุณ... อย่าเรียกฉันว่าคุณนายโจวได้ไหม ฉันนามสกุลหร่วน ชื่อซิงหว่าน ฉันหย่ากับโจวฉือเซินตั้งแต่ครึ่งปีก่อนแล้ว"

ได้ยินแบบนี้ Williamก็ตกใจแล้วพูดว่า "ขอโทษครับ ผมไม่รู้เรื่องนี้"

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร ที่ฉันพูดแบบนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะโทษคุณ แต่คำว่าคุณนายโจว สำหรับฉัน มัน..."

"เข้าใจแล้วครับ คุณหร่วน"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ขอบคุณค่ะ"

Williamเห็นรอยยิ้มของเธอเขาก็รู้สึกตกอยู่ในภวังค์ หลับตาลงจิบชาแล้วพูดว่า: "เมื่อกี้คุณหร่วนบอกว่า คุณชื่อซิงหว่าน?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า

Williamยิ้มแล้วพูดว่า "ซิงหว่าน เป็นชื่อที่ดีจริงๆ"

เงียบไปพักหนึ่ง เขาก็ถามอีกว่า "คุณหร่วนเป็นลูกสาวคนเดียวเหรอครับ"

"ฉันมีน้องชายคนหนึ่ง"

Williamพยักหน้าเบาๆ "มีทั้งลูกสาวลูกชาย พ่อกับแม่คงจะมีความสุขมาก"

ได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็แค่ยิ้มอ่อน แต่ก็ไม่พูดอะไร

Williamเห็นแบบนี้ เขาจึงถามว่า "คุณหร่วน ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่าครับ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วส่ายหน้า: "เปล่าค่ะ แค่พ่อกับแม่ฉันไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ไม่ค่อยมีใครพูดถึงพวกเขา"

"ครั้งนี้ผมขอโทษจริงๆครับ"

หร่วนซิงหว่านลองถาม "งั้นก็ถือว่าเราเสมอกันแล้วใช่ไหมคะ?"

Williamคงคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ เขาตกใจไปพักหนึ่งถึงได้สติกลับมา รอยยิ้มบนใบหน้าก็สดใสมากกว่าเดิม "ใช่ครับ เราเสมอกันแล้ว"

พวกเขาคุยกันได้สักพัก โจวฉือเซินก็กลับมา

โจวฉือเซินนั่งลงข้างๆหร่วนซิงหว่าน มองไปที่เธอแล้วเลียริมฝีปากของตัวเอง

ราวกับว่าเขาไม่พอใจที่เธอหายไปนานขนาดนั้น

หร่วนซิงหว่านทำเป็นมองไม่เห็น เธอก้มหน้ากินอาหารในชาม

หลังอาหารกินอาหารเสร็จ พวกเขาเดินออกมาจากห้อง กำลังจะกลับ

แต่หร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงว่า เธอจะเจอกับหลินจืออี้ที่นี่และตอนนี้

และคนที่ยืนอยู่ข้างหลินจืออี้ ก็คือ Daniel ที่พึ่งเจอกันเมื่อกี้

หลังจากรู้สึกว่าหลินจืออี้มองมา หร่วนซิงหว่านก็ออกห่างจากโจวฉือเซิน

ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงมีความรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

หลินจืออี้กลับมายิ้มอย่างรวดเร็ว เธอยิ้มแล้วพูดว่า "ฉือเซิน คุณหร่วน บังเอิญจังเลยค่ะ พวกคุณก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน"

โจวฉือเซินอืมเบาๆ ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากมาย

ทันใดนั้น บรรยากาศก็ดูอึดอัด

จู่ๆDanielพูดขึ้นมาว่า "คุณหลินกับคุณหร่วนรู้จักกันเหรอครับ"

หลินจืออี้ได้ยินแบบนี้ก็ตกใจ "พวกคุณก็รู้จักกันเหรอคะ?"

"ผมเป็นเพื่อนบ้านกับคุณหร่วน"

"บังเอิญขนาดนี้" หลินจืออี้พูดแล้วมองไปที่หร่วนซิงหว่าน เธอยิ้มอ่อน "ก็ว่าทำไมวันนี้คุณหร่วนไม่มีเวลามา ที่แท้ก็มีนัดกับฉือเซินนี่เอง ถ้าฉันรู้ฉันคงไม่ส่งบัตรเชิญนั้นไปให้คุณหร่วน เกือบจะรบกวนพวกคุณแล้ว "

หร่วนซิงหว่านไม่เคยคับอกคับใจขนาดนี้มาก่อน เธอพูดอะไรไม่ได้ ทำได้แค่กลืนมันลงไปในท้อง

โจวฉือเซินลืมตาขึ้น มองไปที่หลินจืออี้อย่างเย็นชา "ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าอยู่ให้ห่างจากเธอ"

หลินจืออี้หัวเราะแล้วพูดว่า "ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนกับคุณหร่วน หรือว่าต้องให้คุณอนุญาตเหรอ ฉือเซิน คุณอย่าลืมนะว่า เราเคยจะแต่งงานกัน แต่คุณเป็นคนยกเลิกงานแต่งงานเองไม่ใช่เหรอ คุณมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน"