สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 189

หร่วนซิงหว่านมองหน้าเขา ใช้ท่าทีที่จริงใจที่สุดในชีวิต "แต่หลังจากที่ฉันไปร่วมงานกับประธานโจวแล้ว ประธานโจว..."

"ไม่ได้"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "ฉันยังพูดไม่จบเลย"

โจวฉือเซินมองเธอด้วยสายตาที่ไม่สะทกสะท้าน "หร่วนซิงหว่าน ผมไม่ได้มาต่อรองกับคุณ"

"งั้นประธานโจวกำลังบังคับฉันเหรอ"

โจวฉือเซินพูดช้าๆ "ตอนที่คุณให้ผมไปช่วยน้องชายของคุณรับหนังสือแจ้งรับเข้ามหาลัย ทำไมคุณถึงไม่คิดว่าคุณกำลังบังคับผม"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เธอพูด "งั้นถ้าฉันไปร่วมงานกับประธานโจว ก็แสดงว่าฉันชดใช้หนี้บุญคุณคุณแล้ว?"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "ก็ถือว่าใช่ เพราะยังไงหนี้บุญคุณที่คุณติดผมไม่ได้มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว"

หร่วนซิงหว่านพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "ประธานโจวหมายความว่า ไม่ว่ายังไงคุณก็จะไม่ยอมปล่อยฉันไปใช่ไหม?"

ได้ยินความเย็นชาในน้ำเสียงของเธอ โจวฉือเซินหันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ "หร่วนซิงหว่าน ตอนที่เฉิงเว่ยมาหาคุณ คุณดีใจขนาดนั้น ผมมาหาคุณบ้าง กลายเป็นว่าผมไม่ยอมปล่อยคุณไป?"

"ประธานโจวลองถามตัวเองสิคะว่า คุณเทียบกับเฉิงเว่ยได้เหรอ" ก่อนที่เขาจะโมโห หร่วนซิงหว่านก็พูดอีกว่า "คุณยอมฟังความเห็นของฉัน ไม่บังคับให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันไม่อยากทำรึเปล่า"

โจวฉือเซินตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมา "ไม่มีทาง"

ตอนนี้เธออยากจะอยู่ให้ห่างจากเขาให้มากที่สุด ถ้าเขาไม่มีข้ออ้างพวกนี้ เขาจะมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอได้ยังไง

"..."

นี่เป็นครั้งแรกที่หร่วนซิงหว่านเจอกับคนที่พูดคำพูดไร้ยางอายพวกนั้นออกมาอย่างไม่รู้สึกผิด

โจวฉือเซินลุกขึ้น "มีเวลาไม่มาก ยังต้องไปเลือกเสื้อผ้า เร็วเข้า"

ในร้านวันนี้มีแค่หร่วนซิงหว่านคนเดียว เธอยืนขึ้นและเดินไปที่ห้องทำงาน หยิบของตัวเองออกมา หยิบกุญแจบนเคาน์เตอร์ จากนั้นก็พูดกับผู้ชายที่อยู่ข้างๆอย่างเย็นชา "ประธานโจวกรุณาออกไปข้างนอกค่ะ ฉันจะล็อกประตู"

โจวฉือเซินพูด "ผมรอคุณข้างนอก"

เขาไม่กลัวว่าหร่วนซิงหว่านจะหนีไปไหน เพราะถึงแม้ว่าเธอจะหนีก็หนีไปได้ไม่ไกล

ตอนที่ล็อกประตู หร่วนซิงหว่านกัดฟันอย่างแรง เธออยากจะหั่นไอ้สารเลวคนนั้นออกเป็นชิ้นๆ

มาหาเรื่องเธออยู่บ่อยๆมันก็มากพอแล้ว หิมะตกหนักขนาดนี้ ยังจะให้เธอไปกินข้าวเป็นเพื่อน

ไปก็ได้ ถ้าเธอไม่ทำการกินข้าวมื้อนี้พัง มันคงจะผิดต่อความลำบากของเขาในช่วงนี้

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านล็อกประตู เห็นรถของไอ้สารเลวคนนั้นจอดอยู่ข้างถนน เมื่อเธอกำลังจะรีบวิ่งเข้าไปในหิมะ ทันใดนั้นก็มีร่มปรากฏขึ้นมาบนหัวของเธอ

รู้สึกถึงสายตาของเธอ โจวฉือเซินมองเธอแล้วขยับริมฝีปากอันบอบบาง "มองอะไร?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะแห้ง "คุณไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งทำ"

พูดจบ เธอก็ดึงหมวกเสื้อโค้ตมาคลุมหัวแล้ววิ่งตรงเข้าไปในหิมะ

โจวฉือเซินเห็นแบบนี้ เขาเม้มปาก จากนั้นก็ค่อยๆเดินตามไป

เวลาที่นัดกันไว้คือหนึ่งทุ่ม เมื่อพวกเขามาถึงนอกโรงแรม ฟ้าก็มืดแล้ว

หลังจากหยุดรถ มีพนักงานของโรงแรมเปิดประตู

หร่วนซิงหว่านกำลังจะลงจากรถ ก็มีมือที่เรียวยาวยื่นมาตรงหน้าเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นร่างที่สูงใหญ่ของเขา มองขึ้นไปอีก คือใบหน้าที่หล่อเหลาและเย็นชา

ข้างหลังของเขา มีแสงสีเงินส่องแสงระยิบระยับ

ภาพนี้ คล้ายกับตอนที่เขาเคยยื่นมือออกมาจับเธอขึ้นเรืออย่างอธิบายไม่ถูก

นึกถึงช่วงเวลานั้น หร่วนซิงหว่านรู้สึกเหมือนน้ำในหัวใจหยุดไหล แล้วโยนหินก้อนเล็กๆเข้าไปทำให้เกิดคลื่นน้ำ

ลังเลอยู่พักหนึ่ง เธอค่อยๆยื่นมือออกมา สะบัดมือของเขาออก จากนั้นตัวเองก็ถือกระโปรงเดินลงมาเอง