สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 193

หลังจากที่กลับออกมา Danielก็มองบานประตูข้างหลัง ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

ในตอนนี้เอง เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา

เป็นเฉิงเว่ยที่โทรเข้ามา เขาเอ่ยถามว่า "เป็นยังไงบ้าง?"

Danielนั่งลงบนโซฟา สองขาเรียวยาวไขว่ห้างเอาไว้ "ฉันออกโรงเอง ยังไงก็ต้องสำเร็จอยู่แล้ว"

เฉิงเว่ยเอ่ยพูดว่า "หลินจืออี้ฉลาดกว่าที่นายคิด เรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลโจวพักนี้ เธอเองก็มีส่วนเกี่ยวไม่น้อย"

"ฉันไม่ชะล่าใจหรอกน่า อีกอย่าง...." Danielนิ่งเงียบไปสักพัก จากนั้นถึงได้พูดว่า "เขากลับมาก่อนกำหนด"

"เมื่อไหร่?"

"น่าจะวันนี้"

เฉิงเว่ยเอ่ยถามขึ้นมาว่า "เขาเจอหลินจืออี้แล้ว?"

Danielลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็น หยิบเบียร์ออกมากระป๋องหนึ่ง "เจอแล้ว ฉันจงใจพาหลินจืออี้ออกไปเองแหละ"

"งั้นต้องเริ่มแผนก่อนกำหนดไหม"

"ไม่ต้อง" Danielเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "ใช่สิ วันนี้ฉันเจอหร่วนซิงหว่านด้วยนะ มากับโจวฉือเซินล่ะ"

เฉิงเว่ยเงียบ

Danielเอ่ยพูดว่า "ผู้หญิงสวยๆมีตั้งเยอะแยะ ทำไมนายต้องอยากได้คนของโจวฉือเซินด้วยล่ะ"

"นายไม่เข้าใจหรอก"

ไม่รอให้Danielตอบกลับ เฉิงเว่ยก็ชิงวางสายไปก่อน

Danielกำโทรศัพท์เอาไว้พร้อมกับจิ๊ปาก พร้อมกับเงยหน้ากระดกเบียร์

วันนี้เดิมทีเขาตั้งใจว่าจะทำความเข้าใจหลินจืออี้เอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ จะได้สะดวกในการเริ่มแผนหลังจากนี้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่า....

แต่ดูท่าแล้ว เหมือนหลินจืออี้จะยังโกรธเคืองโจวฉิอเซินอยู่

ไม่อย่างนั้น คงไม่พูดถ้อยคำเหล่านั้นให้อีกฝ่ายหาทางลงไม่ได้หรอก

Danielดื่มเบียร์ที่เหลือให้หมด จากนั้นก็บีบขยี้กระป๋องด้วยมือข้างเดียวอย่างง่ายดาย พลางโยนทิ้งลงถังขยะ

อย่างแม่นยำ

......

เพ้ยซานซานมองเค้กที่ยังเหลืออยู่ จากนั้นก็สะอึกออกมา "ฉันกินไม่ไหวแล้ว"

หร่วนซิงหว่านมองมาที่เธอ "เอาไปใส่ตู้เย็นไว้เถอะ"

"ไม่ได้ Danielบอกว่าถ้าพรุ่งนี้ก็ไม่อร่อยแล้วไม่ใช่เหรอ" เพ้ยซานซานกำลังจะกินเข้าไปอีกคำ ทว่าเธอกินไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงทิ้งตัวลงบนโซฟาให้รู้แล้วรู้รอด "เขานี่ก็แปลกเนอะ เอาเค้กมาให้ แต่ตัวเองไม่กินซักกะคำ มีแต่ฉันกินคนเดียว"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไร เธอรู้ว่าเหตุผลที่Danielมาในวันนี้คืออะไร

ความจริงแล้วเขาแค่อยากมาถามความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโจวฉือเซิน

แต่หร่วนซิงหว่านก็คิดไม่ออกว่าเขาจะทำแบบนี้ไปทำไม ผ่านไปพักใหญ่ เธอก็เหยียดตัวลุกขึ้นแล้วพูดว่า "ฉันไปนอนก่อนนะ แกก็หยุดกินได้แล้ว รีบไปพักผ่อนซะ"

เพ้ยซานซานตอบอื้อ จากนั้นก็ฝืนลุกขึ้นมา "แกนอนก่อนเลย ฉันว่าจะเดินย่อยสักหน่อย ตอนนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ"

"ในลิ้นชักมียาแก้ท้องอืด แกไปเอามากินสิ"

"อืม"

วันเวลาเดินผ่านไปในแต่ละวันอย่างสงบและเรียบง่าย

หลายวันมานี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโจวฉือเซินยุ่งอยู่กับสัญญาการร่วมงานหรือเปล่า ถึงได้ไม่มากวนใจเธอเลย

ดีเหมือนกันเส้นประสาทที่เครียดเกร็งของหร่วนซิงหว่านจะได้คลายลงบ้าง

ในตอนที่เธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงของเพ้ยซานซานก็ดังมาจากข้างนอก "ซิงซิงๆ แกมาดูนี่เร็วเข้า"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น เดินออกมาจากห้องทำงาน "มีอะไร?"

"ทีมอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมทำเสร็จแล้วดูสิ" เพ้ยซานซานเอ่ยพูดอย่างเพ้อพก "ว่าไม่ได้นะ พอทำเสร็จแล้ว วิวทิวทรรศน์ดูสวยขึ้น บรรยากาศก็ดีขึ้น อีกอย่างแกรู้อะไรไหม?"

"อะไร?"

"นอกจากพืชสีเขียวแล้ว ที่ปลูกอยู่ข้างนอกล้วนแล้วแต่เป็นดอกยิปโซทั้งนั้น แถมยังมีครบทุกสี ดอกยิปโซมีความหมายว่าผมกำลังคิดถึงคุณ คุณคือความบริสุทธิ์ และคนที่ให้ความฝันแก่ผม ผมชอบคุณด้วยใจจริง การที่ได้มีคุณผมมีความสุขมาก นี่คือความโรแมนติกที่ผมอยากมอบให้คุณ"

หร่วนซิงหว่าน "......."

เพ้ยซานซานเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "แกไม่อยากรู้จริงๆเหรอคนใจดีที่ทำความดีโดยไม่ประสงค์ออกชื่อคนนั้นคือใคร"

"ไม่อยากรู้"

"แบบนั้นน่าเสียดายแย่"

ในตอนนี้เอง เฉิงเว่ยก็เดินมาจากข้างนอก เมื่อได้ยินที่เธอพูดก็เอ่ยถามว่า "เสียดายอะไรเหรอ?"