สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 194

ไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายสวี่วานก็พอจะรู้ว่าเขาจะพูดอะไร "ประธานโจว แบบนี้มันค่อนข้างที่จะ...."

โจวฉือเซินทำเสียงเข้ม "ค่อนข้างที่จะอะไร? ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเธอไปงานเลี้ยงแล้วกัน"

"ไม่เอาๆๆๆ ประธานโจวฉันรับปากก็ได้!"

โจวฉือเซินเก็บโทรศัพท์แล้วโยนไปให้หลินหนาน "งานเลี้ยงพรุ่งนี้หาคนไปแทนด้วย"

"ครับ"

นิ่งเงียบไปสักพัก โจวฉือเซินก็พูดขึ้นมาว่า "พรุ่งนี้ฉันมีงานที่ไหนไหม?"

"ตอนแรกก็มีอยู่ครับ...." หลินหนานรีบเปลี่ยนคำพูด "ตอนนี้ไม่มีแล้วครับ"

โจวฉือเซินตอบอืม จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าต่อ

เมื่อมาถึงรถ หลินหนานก็พูดขึ้นมาว่า "ประธานโจว ยังมีอีกเรื่องหนึ่งครับ"

"พูดมา"

"ช่วงนี้คุณหลินกับชาวต่างชาติที่ชื่อว่าDanielดูจะสนิทกันเป็นพิเศษ"

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "เพื่อนบ้านของหร่วนซิงหว่านน่ะเหรอ?"

หลินหนานพยักหน้า "ใช่ครับ"

"ที่มาที่ไปของเขาเป็นยังไง สืบมาแล้วหรือยัง"

"เขาเป็นลูกครึ่งจีนอิตาลี กำพร้าพ่อแม่ เป็นนักเชลโล่ที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ ไม่กี่เดือนก่อนเขามีเดินสายแสดงทั่วประเทศ ซึ่งแสดงรอบสุดท้ายที่เมืองหนานเฉิงพอดี"

โจวฉือเซินเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "เขากับหลินจืออี้รู้จักกันได้ยังไง"

"เขาถูกเชิญมาแสดงที่งานวันเกิดของคุณหลินเมื่ออาทิตย์ที่แล้วครับ" หลินหนานพูดต่อว่า "หลังจากนั้น ทั้งสองก็เจอกันลับๆอยู่สองสามครั้ง ดูท่าทางแล้ว เหมือนกับว่า...."

"พอแล้ว" โจวฉือเซินเอ่ยตัดบทเขา "ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้ จับตาดูเธอเอาไว้ อย่าให้เธอไปหาหร่วนซิงหว่านก็พอแล้ว"

"ได้ครับ"

......

ในวันเหมายัน หิมะเริ่มตกตั้งแต่เช้า อุณหภูมิก็ลดลงอย่างพรวดพราด

หร่วนซิงหว่านและเพ้ยซานซานออกไปซื้อวัตถุดิบมาทำหม้อไฟตั้งแต่เช้า พวกเธอมาถึงหน้าประตูได้ไม่ทันไร ก็เห็นหร่วนเฉินยืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว

หร่วนซิงหว่านเปิดประตูพร้อมกับพูดว่า "บอกว่าให้มาตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ ทำไมมาไวจังเลยล่ะ"

หร่วนเฉินรับของในมือของเธอไปถือเอาไว้ "คาบเช้าอาจารย์มีธุระ ก็เลยปล่อยเร็วน่ะ"

เพ้ยซานซานเอ่ยพูดอย่างอิจฉา "ดีจัง ฉันเองก็อยากให้เจ้านายมีธุระ แล้วปล่อยให้เลิกงานเร็วแบบนี้เหมือนกัน"

หร่วนซิงหว่านพูดกลั้วยิ้ม "แกเป็นเจ้านายนะ คิดอะไรของแกเนี่ย"

"เออว่ะ น่าเสียดายจัง"

ในตอนที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่นั้น ประตูห้องถัดไปก็ถูกเปิดออกมา

Danielยืนอยู่หน้าประตู หลังจากกวาดสายตามองคนทั้งสาม สายตาของเขาก็วกมาหยุดอยู่ที่หร่วนเฉิน

เขาเอ่ยถามขึ้นมาว่า "คนนี้คือ?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "น้องชายฉันเอง"

Danielยิ้ม "คุณหร่วนมีน้องชายด้วยเหรอเนี่ย"

ขณะที่พูด เขาก็พยักหน้าทักทายหร่วนเฉิน

หร่วนเฉินผงกหัวตอบรับ

Danielเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "วันนี้พวกคุณมีสังสรรค์กันเหรอ"

"วันนี้วันเหมายัน เลยชวนเพื่อนมาทานข้าวด้วยกันน่ะค่ะ"

Danielเลิกคิ้วขึ้น ราวกับไม่เข้าใจ "วันเหมายัน?"

เพ้ยซานซานที่อยู่ข้างๆอธิบายอย่างง่ายๆว่า "เทศกาลดั้งเดิมของประเทศจีนน่ะ ผ่านวันเหมายันไป แปลว่าหลังจากนี้จะหนาวขึ้นเรื่อยๆ"

Danielกระจ่างในทันที "อย่างนี้นี่เอง ผมเพิ่งเคยได้ยินเทศกาลอะไรแบบนี้ครั้งแรก ขายขำให้พวกคุณซะงั้น"

เพ้ยซานซานอุทานว่า "คุณพูดจีนเก่งขนาดนี้ ฉันก็นึกว่าคุณจะเข้าใจวัฒนธรรมของจีนเยอะซะอีก"

"ผมโง่เองแหละครับ"

"นั่นสิ ในเมื่อคุณไม่รู้จักวันเหมายัน เพราะงั้นก็น่าจะไม่รู้ว่าในวันเหมายันพวกเราต้องทานอะไรสินะ?"

Danielเอ่ยถามอย่างขาดความมั่นใจ "ทานอะไรเหรอครับ"

เพ้ยซานซานเอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า "เบียร์กระป๋อง"

Daniel "........"

หร่วนซิงหว่านหลุดขำออกมาอย่างอดไม่ได้

Danielกระแอมไอ อยากพูดอะไรสักอย่างแต่กลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

หร่วนซิงหว่านจึงพูดว่า "คืนนี้เฉิงเว่ยก็จะมาด้วย คุณDanielจะมาด้วยหรือเปล่า?"

"ในเมื่อคุณหร่วนพูดมาถึงขนาดนี้ ถ้าผมปฏิเสธก็คงเสียมารยาทแย่ งั้นเจอกันคืนนี้นะครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้ายิ้มๆ

หลังจากปิดประตู เพ้ยซานซานก็เบ้ปากถามขึ้นมาว่า "ซิงซิง แกชวนเขาทำไม"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดว่า "ฉันว่าท่าทางเขาดูอยากมามากๆเลยนะ"

"งั้นเหรอ?"

หร่วนเฉินพูดขึ้น "ผมก็คิดงั้น"

เพ้ยซานซานปัดจมูก "ทำไมฉันไม่เห็นรู้สึกงั้นเลย"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "Danielมาอยู่ที่เมืองหนานเฉิงตัวคนเดียว คงจะเหงาน่าดู แกบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเพื่อนบ้านต้องดูแลซึ่งกันและกัน พอดีเลยเฉิงเว่ยก็มาด้วย คงไม่อึดอัดขนาดนั้นหรอก"

"ฉันเคยพูดอย่างนั้นเหรอ?" เพ้ยซานซานพึมพำเสียงเบา "แต่ฉันคิดว่าเขาน่าจะชอบกินเบียร์คนเดียวมากกว่านะ"

"ถ้าแกไม่อยากให้เขามา งั้นให้ฉันไปพูดกับเขา...."

"ช่างเถอะๆ" เพ้ยซานซานดึงมือหร่วนซิงหว่านเอาไว้ เอ่ยพูดว่า "ไหนๆก็พูดออกไปแล้ว จะกลับคำพูดได้ยังไง เอาแบบนี้ก็ได้"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม รับของในมือของเธอมาถือแล้วเดินเข้าไปในครัว

เพ้ยซานซานยืนนิ่งอยู่กับที่สักครู่ จากนั้นก็วิ่งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องด้วยความรวดเร็ว

สักพักก็วิ่งออกมา "เสี่ยวเฉินๆ ชุดนี้สวยไหม?"

หร่วนเฉิน "....ไม่สวย"

"โอเค งั้นฉันไปเปลี่ยนตัวใหม่"

ช่วงบ่าย เฉิงเว่ยก็มาถึงพร้อมช่อดอกไม้

เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวด้านนอก หร่วนเฉินก็หันไปมอง จากนั้นก็เอ่ยถามหร่วนซิงหว่านเสียงเบาว่า "นี่ใช่คนที่พี่ซานซานบอกว่ากำลังตามจีบพี่อยู่หรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านตีไหล่ของเขา แล้วถือผักไปล้าง "อย่าพูดจาไร้สาระสิ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ"

"ผมคิดว่าก็ใช้ได้อยู่นะ ทำไมพี่ไม่เก็บไปพิจารณาดูล่ะ?"

"แล้วที่นายมีผู้หญิงตามจีบเยอะแยะ ทำไมนายไม่เก็บไปพิจารณาบ้างล่ะ?"

"......."

หร่วนเฉินหลบไปหั่นผักเงียบๆ

ผ่านไปไม่นาน เสียงของเฉิงเว่ยก็ดังมาจากข้างนอกครัว "ให้ฉันช่วยอะไรไหม?"

หร่วนซิงหว่านหันกลับมายิ้ม "ไม่ต้อง นายนั่งรออยู่ข้างนอกก็ได้ ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ"

เฉิงเว่ยพยักหน้า จากนั้นก็หันไปมองหร่วนเฉิน "นายคือเสี่ยวเฉินสินะ ยินดีที่ได้เจอและได้รู้จักนะ"

หร่วนเฉินได้ยินดังนั้นก็ประหลาดใจเล็กน้อย "พี่รู้จักผม?"

เดิมทีเฉิงเว่ยอยากพูดว่าเคยเห็นเขาอยู่กับหร่วนซิงหว่านช่วงที่ยังเรียนมหาลัย แต่ในตอนที่กำลังจะพูดออกไป เขากลับเปลี่ยนคำพูด "เคยได้ยินซานซานพูดถึงน่ะ"

หร่วนเฉินพูดว่า "ผมก็นึกว่าพี่ได้ยิน...จากคนอื่น"

หร่วนซิงหว่านกระแอมไอ ส่งผักในมือไปให้เขา "เสี่ยวเฉิน แกเอานี่ไปล้างให้พี่"

เฉิงเว่ยเห็นแบบนั้นจึงพูดว่า "งั้นฉันไม่กวนแล้ว มีอะไรให้ช่วยเรียกฉันได้นะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "อืม"

เฉิงเว่ยมาถึงได้ไม่นาน Danielก็มาพร้อมกับขวดไวน์

ยิ่งท้องฟ้ามืดลงเท่าไหร่ หิมะข้างนอกก็ยิ่งตกหนักเท่านั้น

ยิ่งคนมาอยู่รวมกัน อุณหภูมิภายในห้องก็ยิ่งอบอุ่น

นี่เป็นครั้งแรกที่หร่วนซิงหว่านได้สังสรรค์ครื้นเครงกับเพื่อนแบบนี้

เมื่อมองภาพตรงหน้า มุมปากของเธอก็กระตุกเป็นรอยยิ้ม อารมณ์ดีขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ในตอนนี้เอง เพ้ยซานซานที่ยืนแนบอยู่กับประตูก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า "ซิงซิง อีกกี่นาที สวี่วานยังมาไม่ถึงเลย ให้ฉันถามเธอเอาไหม?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดว่า "อีกห้านาทีก็น่าจะเริ่มแล้ว แกโทรไปถามเถอะ"

"ได้"

แต่สิ่งที่ทำให้คิดไม่ถึงก็คือ เพ้ยซานซานพูดได้ไม่ทันไร เสียงกดออดกับเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาพร้อมกัน

หร่วนซิงหว่านจึงเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "แกรับสายเถอะ เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูเอง"