สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 195

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านเปิดประตู ก็เห็นสวี่วานกำลังโบกมือมาให้

หร่วนซิงหว่านยกยิ้มเล็กน้อย ในขณะที่กำลังจะเอ่ยพูดอะไรบางอย่าง ก็พบว่ามีใครบางคนเดินมาโผล่ข้างหลังสวี่วาน

"............"

หลังจากที่โจวฉือเซินยืนนิ่งๆ ก็หันไปมองเธอ ด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจนัก "ทำหน้าอะไรของคุณ?"

สวี่วานยิ้มแห้งออกมา เอ่ยอธิบายว่า "คืออย่างนี้ ฉันบังเอิญเจอประธานโจวในลิฟต์เมื่อกี้ แกว่าบังเอิญไหม!ประธานโจวเขามาหาเพื่อนเขาที่นี่ แต่ว่าเพื่อนคนนั้นไม่อยู่ กลัวว่าเขาจะมาเสียเที่ยว ฉันก็เลย...."

ท่าทางของหร่วนซิงหว่านยังไม่เปลี่ยนไป แต่เมื่อมองมาที่โจวฉือเซินเธอก็จงใจพูดขึ้นว่า "คิดไม่ถึงเลยว่าประธานโจวจะมีเพื่อนอยู่ที่นี่ด้วย"

เมื่อได้ยินแววประชดประชันในคำพูดของเธอ โจวฉือเซินก็เอ่ยนิ่งๆว่า "แค่รวย ก็แปลว่าไม่มีเพื่อนคบแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "........"

ช่างเป็นคำพูดที่ไร้ทางตอกกลับจริงๆ

จากสถานการณ์ในตอนนี้ เธอจะไล่เขากลับไปเลยก็ไม่ได้ อีกอย่างต่อให้ไล่ ก็ใช่ว่าจะได้ผลเสมอไป

หร่วนซิงหว่านสูดลมหายใจลึกๆ จากนั้นก็ขยับหลีกทางให้พวกเขา "เข้ามาเถอะ"

ในตอนที่เดินเข้ามา โจวฉือเซินก็กระซิบกับสวี่วานเสียงเบาว่า "แสดงได้ดีนี่"

"......"

ขอบคุณสำหรับคำชมก็แล้วกัน

เนื่องจากการมาถึงของโจวฉือเซิน บรรยากาศอบอุ่นครื้นเครงที่มีในคราแรก ก็พลันเปลี่ยนเป็นนิ่งค้าง

ทว่าโจวฉือเซิน กลับทำราวกับว่าไม่สังเกตเห็นอาการไม่ต้อนรับของทุกคน เขามีท่าทีนิ่งๆและสบายๆ

กลับเป็นหร่วนซิงหว่านเสียเองที่รู้สึกอึดอัดแทนเขา

เฉิงเว่ยเองดูทรงแล้วก็คงคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจู่ๆเขาจะมาปรากฏตัวที่นี่ หลังจากนิ่งอึ้งไปสักพัก ไม่นานก็เรียกสติกลับมา เอ่ยทักทายอย่างมีมารยาท "สวัสดีครับประธานโจว"

"......."

เพ้ยซานซานที่คุยโทรศัพท์เสร็จเดินออกมาข้างนอกก็เห็นภาพเบื้องหน้า เธอนิ่งค้างอยู่กับที่ จากนั้นก็เข้าประชิดตัวสวี่วานแล้วถามว่า "นี่มันอะไรกัน ทำไมหมาบ้า...ประธานโจวถึงมาที่นี่?"

สวี่วานสูดหายใจเข้า จะพูดก็พูดไม่ออก

เมื่อหร่วนเฉินที่อยู่ในห้องครัวเห็นภาพตรงหน้า ก็ขมวดคิ้วแน่น "เขามาได้ยังไง? พี่ชวนเขามาเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดว่า "เปล่า ก็แค่...."

"แค่อะไร?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแห้ง พร้อมส่ายหัว

ต่อให้วันนี้เขาไม่ได้มากับสวี่วาน ยังไงก็ต้องหาทางอื่นมาให้ได้อยู่ดี

หายไปได้ไม่เกินสองวันอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆด้วย

ผ่านไปครู่ใหญ่ หร่วนเฉินก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ช่วงนี้เขาตามวอแวพี่ตลอดเลยเหรอ?"

"ซานซานบอกแกอีกแล้วเหรอ?"

"ผมเดา"

หร่วนซิงหว่าน "......."

เดาเก่งชะมัด

หร่วนซิงหว่านเก็บความคิดกลับมา "กินข้าวเถอะ"

บนโต๊ะอาหาร สวี่วานกับเพ้ยซานซานนั่งด้วยกัน ส่วนDaniel、เฉิงเว่ยและโจวฉือเซินนั่งใครนั่งมัน

หร่วนเฉินเดินออกมาได้ไม่ทันไร ก็ถูกเพ้ยซานซานดึงมานั่งข้างๆDaniel

ส่วนที่เหลือ มีแค่ที่นั่งข้างๆโจวฉือเซินและเฉิงเว่ยเท่านั้นที่ว่าง

นั่นหมายความว่า หร่วนซิงหว่านต้องเลือกนั่งข้างคนใดคนหนึ่ง

ในตอนที่เห็นภาพเบื้องหน้า หร่วนซิงหว่านก็แทบอยากจะหายตัวไปซะตอนนี้

นี่มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ย

เธอหันไปมองต้นเรื่อง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเพ้ยซานซานจงใจให้เป็นอย่างนี้

เมื่อเพ้ยซานซานเห็นว่าได้จังหวะ จึงรีบพูดขึ้นมาว่า "เอ่อ...ซิงซิง แกนั่งข้างเฉิงเว่ยสิ อย่าไปนั่งเบียดประธานโจวเลย"

เส้นเลือดตรงขมับของหร่วนซิงหว่านเต้นตุบๆ ตัดสินใจว่าไม่ช้าก็เร็วต้องคิดบัญชีกับเธอให้ได้

ในตอนที่เธอกำลังจะนั่งลง ข้อมือก็ถูกใครบางคนดึงเอาไว้

โจวฉือเซินเงยหน้ามองเธอ นัยน์ตาดำขลับนิ่งสงบ "ไม่เบียดหรอก นั่งตรงนี้แหละ"

"......."

สวี่วานทนมองไม่ได้อีกต่อไป วันนี้เธอพาโจวฉือเซินมาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า เธอเริ่มจะรู้สึกผิดแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นแล้วพูดว่า "ซิงหว่านแกมานั่งที่ของฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันนั่งกับ....."

สวี่วานพูดยังไม่ทันจบ ก็มีสายตาดุดันตวัดมองมา

เธอรีบนั่งลงที่เดิม เกาคออย่างเงอะงะ แล้วทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ด้านหร่วนซิงหว่านก็อาศัยจังหวะนี้ รีบหาข้ออ้างด้วยความรวดเร็ว "จู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ว่าต้มของทิ้งไว้ในครัว ทานกันไปก่อนเลยนะ"

พูดจบ ก็แกะมือของโจวฉือเซินออก แล้วหันหลังวิ่งเข้าไปในครัว

โจวฉือเซินมองตามแผ่นหลังของเธอสักพัก ราวกับกำลังประเมินความเป็นไปได้ว่าโอกาสที่เธอจะนั่งกับเขามีเท่าไหร่

ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงหันกลับมามองเฉิงเว่ย

เฉิงเว่ย:"?"

โจวฉือเซินขยับเข้าไปนั่งข้างๆเฉิงเว่ย ท่ามกลางสายตาแปลกใจของทุกคน

ทุกคนในเหตุการณ์ "........."

เพ้ยซานซานกระซิบเสียงเบาว่า "นี่มันเข้าเคล้าคำพูดที่ว่า ฉันไม่ได้นายก็อย่าหวังหรือเปล่า?"

สวี่วานพยักหน้าเห็นด้วย "คำว่าปราบศัตรูได้หนึ่งพันแต่ตัวเองเสียหายหนึ่งร้อยยังไม่เท่านี้เลย"

หร่วนซิงหว่านเข้าไปอยู่ในครัวประมาณสิบนาที สุดท้ายในตอนที่กำลังเตรียมตัวออกมา เธอว่าจะให้หร่วนเฉินแลกที่นั่งกับเธอ

เพราะรังสีข่มขู่ของโจวฉือเซินไม่มีผลใดๆต่อหร่วนเฉินทั้งนั้น

หลังจากตัดสินใจได้อย่างนี้ เธอก็รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก

แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ ข้างนอกมีการเปลี่ยนที่นั่งแล้ว แถมยังเหลือที่ว่างเดี่ยวๆให้เธออีกด้วย

แบบนี้ก็ดี จะได้ไม่อึดอัดมาก

โจวฉือเซินกวาดสายตามองในห้อง สุดท้ายสายตาก็มาหยุดอยู่ที่ช่อดอกไม้บนโต๊ะ

หัวคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไร้ร่องรอย

เขาเอ่ยพูดนิ่งๆว่า "ดอกไม้นั่นของประธานเฉิงเหรอ?"

เฉิงเว่ยเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ใช่ครับ"

โจวฉือเซินเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ประธานเฉิงอาจจะไม่รู้ว่าหร่วนซิงหว่านแพ้ดอกไม้ ความหวังดีของประธานเฉิงอยู่ผิดที่ผิดทางซะแล้วล่ะครับ"

เขาพูดจบไม่ทันไร หร่วนซิงหว่านก็ยิ้มให้เฉิงเว่ย "ไม่เป็นไร ดอกไม้ที่ให้มาฉันชอบมาก ขอบคุณนะ"

เฉิงเว่ยพยักหน้ายิ้มๆ

โจวฉือเซินเม้มปาก พร้อมกับตวัดมองเธอด้วยหางตา

หร่วนซิงหว่านรีบหลบสายตาทันที แล้วก้มหน้าทานอาหาร

ในตอนนี้เอง Danielก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า "มาทานข้าวบ้านคนอื่นทั้งที ประธานโจวไม่มีของติดมือมาด้วยเหรอครับ"

ได้ยินดังนั้น เพ้ยซานซานก็ถือโอกาสเอ่ยเสริมทันที "นั่นสิ เฉิงเว่ยมีดอกไม้ Danielมีไวน์ แล้วประธานโจวมีอะไรมาด้วยหรือเปล่า?"

โจวฉือเซิน "......"

เขาเลียริมฝีปาก มองมาทางสวี่วาน "เธอก็ไม่ได้เอามาไม่ใช่เหรอ"

Danielหัวเราะออกมาเล็กน้อย "คุณสวี่เป็นผู้หญิง ประธานโจวก็ยังจะถือสาเธออีกเหรอครับ"

โจวฉือเซินย้อนถามว่า "ผู้หญิงแล้วยังไง ก็คนเหมือนกันไหม"

เมื่อเขาพูดออกมาอย่างนี้ หร่วนซิงหว่านก็แทบสะอึก

ตาหมาบ้านี่ลื่นไหลดีจริงๆ

Danielก็คงไม่คิดว่าโจวฉือเซินจะหน้าด้านถึงขนาดนี้ ทำเอาเขาสะอึกจนพูดต่อไม่ได้

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ โจวฉือเซินก็มองความมันเยิ้มในถ้วยอาหาร หัวคิ้วพลันขมวดขึ้นมา

หร่วนซิงหว่านสังเกตเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอเกือบลืมไปเลย ตาหมาบ้านี่ไม่ชอบกินอะไรมันๆเลี่ยนๆ

และอาหารในถ้วยของเขาก็มันเป็นอย่างมาก

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปาก สุดท้ายก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไป

ไม่ชอบก็ดี จะได้ไม่ต้องกินแล้วกลับไปซะ

ไม่กี่อึดใจต่อมา เฉิงเว่ยที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็สังเกตเห็น จึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า "ประธานโจวไม่ชอบทานหม้อไฟเหรอ"

เมื่อมีคนอยู่เยอะ เพ้ยซานซานจึงไม่กลัวอีกต่อไป รีบพูดเสริมว่า "ปกติประธานโจวทานแต่อาหารดีๆ อาหารตรงหน้าคงไม่ถูกปากล่ะสิท่า"

หร่วนเฉินเอ่ยพูดนิ่งๆว่า "ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็อย่าฝืนเลยครับ ไหนๆก็ไม่ใช่คนระดับเดียวกันแล้ว"