สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 197

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจเสียเวลากับเขา จึงพูดขึ้นมาทันทีว่า "คุณไม่พูดก็ช่างมันเถอะ"

โจวฉือเซินจับแขนทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ เอ่ยพูดชัดๆทีละคำว่า "หร่วนซิงหว่าน คุณชอบเฉิงเว่ยหรือเปล่า"

"......." หร่วนซิงหว่านอดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ "นี่คุณถามอะไรของคุณ"

"คุณตอบคำถามผมมาก่อน"

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านถึงได้พูดขึ้นมาว่า "ไม่ได้ชอบ"

โจวฉือเซินบีบไหล่ของเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมอย่างห้ามไม่ได้ เสียงแหบพร่าเอ่ยถามช้าๆว่า "งั้นคุณชอบผมไหม"

"ประธานโจวที่คุณมาขวางฉันนี่ เพื่อถามคำถามน่าเบื่อพวกนี้เหรอ?"

"น่าเบื่อตรงไหน"

หร่วนซิงหว่านขึ้นเสียง "น่าเบื่อทุกตรง! แล้วก็ วันนี้ฉันอยากพูดมาตลอด จู่ๆคุณเสนอหน้ามาเข้าร่วมงานสังสรรค์ของฉันกับเพื่อนทำไม คุณไม่รู้สึกอึดอัดหรือกระดากอายบ้างเหรอ?"

"ไม่นะ"

"แต่ประธานโจวไม่รู้ตัวหรือไง ว่าการที่คุณมามันทำให้ทุกคนไม่สนุก"

โจวฉือเซินเอ่ยพูดนิ่งๆว่า "ผมไม่สนว่าคนอื่นจะคิดยังไง ผมสนแค่คุณ"

ได้ยินแบบนั้น หร่วนซิงหว่านก็ขำออกมาอย่างอดไม่ได้ "ประธานโจวจริงจังไหมเนี่ย?"

"อืม"

"ถ้าประธานโจวแคร์ความรู้สึกของฉัน คุณจะไม่มาโผล่ที่นี่ ฉันไม่ชอบ การที่คุณมาที่นี่มันทำให้เพื่อนของฉันอึดอัด แล้วก็ทำให้ฉัน......"

โจวฉือเซินเอ่ยตัดบทเธอ "หร่วนซิงหว่าน นี่คือคำตอบของคุณเหรอ"

"อะ....."

กำลังจะพูดออกไป หร่วนซิงหว่านก็เข้าใจว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไร

ความหมายของเขาก็คือ เขาถามเธอ เรื่องที่เธอชอบเขาหรือเปล่า

หร่วนซิงหว่านมองเขาเงียบๆ "ฉันนึกว่าประธานโจวรู้อยู่แล้วซะอีก"

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "ในเมื่อเกลียดกันถึงขนาดนี้ แล้วทำไมวันนี้ถึงแก้ต่างให้ผมล่ะ"

"ฉันก็แค่คิดว่าไหนๆคุณก็มาแล้ว ทุกคนก็กำลังจะทานข้าวด้วยกัน ไม่ควรปล่อยให้เสียบรรยากาศ อีกอย่าง ฉันก็ติดค้างประธานโจวอยู่หลายครั้ง เมื่อมีโอกาสชดใช้ก็ชดใช้ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอก"

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามีแวบหนึ่งที่หร่วนซิงหว่านแอบใจอ่อน

แม้ว่าหมาบ้าอย่างโจวฉือเซินจะทำแย่ๆกับเธอหลายครั้ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่ทำดีกับเธอ

ณ ช่วงเวลาที่ถนนอานเฉียว คือช่วงเวลาที่สงบสุขและสบายใจที่สุดสำหรับเธอ

แม้ว่าโจวฉือเซินจะทำอาหารไม่เป็น แต่กระนั้นก็ยังทำซุปปลาให้เธอกินโดยไม่บ่นสักคำ

แม้ว่าสุดท้ายจะเป็นการพังครัวก็เถอะ

แม้ว่าเขาจะเอาแต่พูดว่าเธอเรื่องมาก แต่ในตอนที่ไฟดับเขาก็จะตั้งไฟต้มน้ำอุ่นให้เธอสระผม

ถึงหลังจากนั้นไฟจะกลับมาติดแล้วก็ตาม

แม้ปากจะบอกว่าให้เธอเอาเด็กออก แต่เขาก็จะไปตรวจที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนเธอเสมอ

แม้ว่า.....

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมา ไม่อยากกลับไปคิดถึงอดีตอีกแล้ว

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "หร่วนซิงหว่าน คุณชอบผม มันคือความจริงที่คุณปฏิเสธไม่ได้"

"แล้วไงต่อ" ท่าทีของหร่วนซิงหว่านนิ่งสงบเป็นอย่างมาก "ประธานโจว เราต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว บนโลกใบนี้หลงเหลือแค่คำว่าชอบแค่คำเดียวเหรอ ฉันขอพูดตรงๆกับคุณเลยแล้วกัน ตั้งแต่ที่คุณขอหย่า ฉันก็ไม่เคยคิดว่าเราจะกลับไปแต่งงานกันได้อีก"

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปาก ลูกกระเดือกสั่นไหวเล็กน้อย อยากพูดอะไรบางอย่างแต่กลับพูดไม่ออก

หร่วนซิงหว่านพูดต่อว่า "ฉันรู้ว่าการที่ฉันเอาเรื่องลูกมาขู่ในตอนนั้นมันไร้ยางอาย ประธานโจวจะเกลียดฉันเพราะเรื่องนี้ก็ไม่แปลก ทั้งหมดมันเป็นผลจากการกระทำของฉันทั้งหมด ผลที่ตามมาฉันต้องรับผิดชอบเองคนเดียว และห้ามเรียกร้องสิ่งใด แต่ว่านะประธานโจว สามปีนั้นอาจจะไม่ได้หนักหนาอะไรสำหรับคุณ แต่สำหรับฉันมันทุกข์ทรมานมากๆ"

"เราหย่ากันมาสามปี ไม่มีลูกตามที่คุณต้องการ เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันตั้งนานแล้ว คุณจะปล่อยฉันไปไม่ได้เลยเหรอ?"

หลังจากที่เธอพูดจบ โจวฉือเซินถึงได้เอ่ยพูดเสียงเบาว่า "คุณจะบอกว่าที่ผมทำอย่างนี้ มันทำให้คุณรู้สึกรำคาญเหรอ"

"ใช่" หร่วนซิงหว่านตอบอย่างหนักแน่น "ฉันแค่อยากใช้ชีวิตของฉัน ถ้าเป็นไปได้ ฉันหวังว่าประธานโจวจะไม่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก"

ผ่านไปชั่วครู่ โจวฉือเซินก็เอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "ถ้าสมมติเด็กคนนั้นได้เกิดมา คำตอบจะยังเป็นเหมือนเดิมไหม"