สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 197

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจเสียเวลากับเขา จึงพูดขึ้นมาทันทีว่า "คุณไม่พูดก็ช่างมันเถอะ"

โจวฉือเซินจับแขนทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ เอ่ยพูดชัดๆทีละคำว่า "หร่วนซิงหว่าน คุณชอบเฉิงเว่ยหรือเปล่า"

"......." หร่วนซิงหว่านอดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ "นี่คุณถามอะไรของคุณ"

"คุณตอบคำถามผมมาก่อน"

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านถึงได้พูดขึ้นมาว่า "ไม่ได้ชอบ"

โจวฉือเซินบีบไหล่ของเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมอย่างห้ามไม่ได้ เสียงแหบพร่าเอ่ยถามช้าๆว่า "งั้นคุณชอบผมไหม"

"ประธานโจวที่คุณมาขวางฉันนี่ เพื่อถามคำถามน่าเบื่อพวกนี้เหรอ?"

"น่าเบื่อตรงไหน"

หร่วนซิงหว่านขึ้นเสียง "น่าเบื่อทุกตรง! แล้วก็ วันนี้ฉันอยากพูดมาตลอด จู่ๆคุณเสนอหน้ามาเข้าร่วมงานสังสรรค์ของฉันกับเพื่อนทำไม คุณไม่รู้สึกอึดอัดหรือกระดากอายบ้างเหรอ?"

"ไม่นะ"

"แต่ประธานโจวไม่รู้ตัวหรือไง ว่าการที่คุณมามันทำให้ทุกคนไม่สนุก"

โจวฉือเซินเอ่ยพูดนิ่งๆว่า "ผมไม่สนว่าคนอื่นจะคิดยังไง ผมสนแค่คุณ"

ได้ยินแบบนั้น หร่วนซิงหว่านก็ขำออกมาอย่างอดไม่ได้ "ประธานโจวจริงจังไหมเนี่ย?"

"อืม"

"ถ้าประธานโจวแคร์ความรู้สึกของฉัน คุณจะไม่มาโผล่ที่นี่ ฉันไม่ชอบ การที่คุณมาที่นี่มันทำให้เพื่อนของฉันอึดอัด แล้วก็ทำให้ฉัน......"

โจวฉือเซินเอ่ยตัดบทเธอ "หร่วนซิงหว่าน นี่คือคำตอบของคุณเหรอ"

"อะ....."

กำลังจะพูดออกไป หร่วนซิงหว่านก็เข้าใจว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไร

ความหมายของเขาก็คือ เขาถามเธอ เรื่องที่เธอชอบเขาหรือเปล่า

หร่วนซิงหว่านมองเขาเงียบๆ "ฉันนึกว่าประธานโจวรู้อยู่แล้วซะอีก"

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "ในเมื่อเกลียดกันถึงขนาดนี้ แล้วทำไมวันนี้ถึงแก้ต่างให้ผมล่ะ"

"ฉันก็แค่คิดว่าไหนๆคุณก็มาแล้ว ทุกคนก็กำลังจะทานข้าวด้วยกัน ไม่ควรปล่อยให้เสียบรรยากาศ อีกอย่าง ฉันก็ติดค้างประธานโจวอยู่หลายครั้ง เมื่อมีโอกาสชดใช้ก็ชดใช้ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอก"

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามีแวบหนึ่งที่หร่วนซิงหว่านแอบใจอ่อน

แม้ว่าหมาบ้าอย่างโจวฉือเซินจะทำแย่ๆกับเธอหลายครั้ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่ทำดีกับเธอ

ณ ช่วงเวลาที่ถนนอานเฉียว คือช่วงเวลาที่สงบสุขและสบายใจที่สุดสำหรับเธอ

แม้ว่าโจวฉือเซินจะทำอาหารไม่เป็น แต่กระนั้นก็ยังทำซุปปลาให้เธอกินโดยไม่บ่นสักคำ

แม้ว่าสุดท้ายจะเป็นการพังครัวก็เถอะ

แม้ว่าเขาจะเอาแต่พูดว่าเธอเรื่องมาก แต่ในตอนที่ไฟดับเขาก็จะตั้งไฟต้มน้ำอุ่นให้เธอสระผม

ถึงหลังจากนั้นไฟจะกลับมาติดแล้วก็ตาม

แม้ปากจะบอกว่าให้เธอเอาเด็กออก แต่เขาก็จะไปตรวจที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนเธอเสมอ

แม้ว่า.....

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมา ไม่อยากกลับไปคิดถึงอดีตอีกแล้ว

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "หร่วนซิงหว่าน คุณชอบผม มันคือความจริงที่คุณปฏิเสธไม่ได้"

"แล้วไงต่อ" ท่าทีของหร่วนซิงหว่านนิ่งสงบเป็นอย่างมาก "ประธานโจว เราต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว บนโลกใบนี้หลงเหลือแค่คำว่าชอบแค่คำเดียวเหรอ ฉันขอพูดตรงๆกับคุณเลยแล้วกัน ตั้งแต่ที่คุณขอหย่า ฉันก็ไม่เคยคิดว่าเราจะกลับไปแต่งงานกันได้อีก"

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปาก ลูกกระเดือกสั่นไหวเล็กน้อย อยากพูดอะไรบางอย่างแต่กลับพูดไม่ออก

หร่วนซิงหว่านพูดต่อว่า "ฉันรู้ว่าการที่ฉันเอาเรื่องลูกมาขู่ในตอนนั้นมันไร้ยางอาย ประธานโจวจะเกลียดฉันเพราะเรื่องนี้ก็ไม่แปลก ทั้งหมดมันเป็นผลจากการกระทำของฉันทั้งหมด ผลที่ตามมาฉันต้องรับผิดชอบเองคนเดียว และห้ามเรียกร้องสิ่งใด แต่ว่านะประธานโจว สามปีนั้นอาจจะไม่ได้หนักหนาอะไรสำหรับคุณ แต่สำหรับฉันมันทุกข์ทรมานมากๆ"

"เราหย่ากันมาสามปี ไม่มีลูกตามที่คุณต้องการ เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันตั้งนานแล้ว คุณจะปล่อยฉันไปไม่ได้เลยเหรอ?"

หลังจากที่เธอพูดจบ โจวฉือเซินถึงได้เอ่ยพูดเสียงเบาว่า "คุณจะบอกว่าที่ผมทำอย่างนี้ มันทำให้คุณรู้สึกรำคาญเหรอ"

"ใช่" หร่วนซิงหว่านตอบอย่างหนักแน่น "ฉันแค่อยากใช้ชีวิตของฉัน ถ้าเป็นไปได้ ฉันหวังว่าประธานโจวจะไม่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก"

ผ่านไปชั่วครู่ โจวฉือเซินก็เอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "ถ้าสมมติเด็กคนนั้นได้เกิดมา คำตอบจะยังเป็นเหมือนเดิมไหม"

"คุณพูดเองนี่ ว่ามันแค่สมมติ" หร่วนซิงหว่านถอนหายใจออกมาอย่างไร้เสียง "โจวฉือเซิน คุณน่าจะรู้ ปัญหาของเรามันไม่ได้มีแค่เรื่องลูกเท่านั้น"

โจวฉือเซินปล่อยเธอออกช้าๆ "ผมรู้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านได้ยินดังนั้น ก็ไม่รู้ว่ากำลังโล่งใจ หรือรู้สึกอย่างอื่น

ทำไมเอาแต่รู้สึกปวดหน่วงข้างใน

เธอพูดออกไปชัดเจนแล้ว พูดจนไม่เหลือช่องทางใดๆแล้ว เขาไม่น่าจะวอแวเธอต่อแล้วล่ะ

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะบอกลาเขาเป็นครั้งสุดท้าย จู่ๆภาพเบื้องหน้าก็พลันมืดมิด จากการที่ริมฝีปากบางเย็นเฉียบของชายหนุ่มทาบทับลงมา

หร่วนซิงหว่าน ".....?"

ก่อนที่เธอจะผลักเขาออก โจวฉือเซินก็ถอยออกมาก่อน

หร่วนซิงหว่านเดือดดาลอย่างอดไม่ได้ "โจว....."

โจวฉือเซินพูดขึ้น "ที่คุณพูดมา ผมรู้หมดแล้ว แต่สำหรับผม มันไม่สำคัญ ผมแค่อยากรู้ว่าคุณชอบผมหรือเปล่าก็แค่นั้น"

หร่วนซิงหว่านอยากจะเปิดกะโหลกของเขาดูจริงๆว่าข้างในมีอะไร

โจวฉือเซินเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "สามปีนั้นคุณไม่มีความสุข ปัญหามันมาจากผม แต่ผมไม่เคยเป็นคนไร้ความรับผิดชอบ"

"?"

"ผมจะหาทางชดใช้ จนกว่าคุณจะหายเคลือบแคลงต่อทุกอย่างในอดีต และให้อภัยผม"

"ไม่ใช่ คุณเข้าใจผิด ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น..."

"คุณหมายความอย่างนี้"

"......"

หมาบ้าก็ยังคงเป็นหมาบ้าอยู่วันยังค่ำ ยังคงชอบยัดเยียดความคิดตัวเองให้คนอื่น

เมื่อเห็นเธอไม่โต้แย้ง มุมปากของโจวฉือเซินก็กระตุกขึ้น ยกมือเตรียมจัดผมบริเวณข้างหูให้เธอ ทว่าเธอกลับหันหลบ

โจวฉือเซินเอ่ยพูดว่า "ส่วนเรื่องอื่น คุณไม่ต้องห่วง ผมจะจัดการให้เรียบร้อย"

หร่วนซิงหว่านมองเขาอย่างระแวง "เรื่องอะไร?"

"หร่วนซิงหว่าน เชื่อผมนะ ไม่ช้าก็เร็วต้องมีสักวันที่คุณยอมแต่งงานกับผมอีกครั้งด้วยความเต็มใจ"

"ฉันไม่เชื่อ"

โจวฉือเซินขยับไปใกล้หนึ่งก้าว เพื่อไล่ต้อนเธอ "ลองมาพนันกันหน่อยเป็นไง?"

หร่วนซิงหว่านปฏิเสธ "ฉันไม่พนันอะไรแปลกๆกับคุณหรอก..."

"ถ้าผมชนะ คุณต้องตอบตกลงเงื่อนไขของผม อย่างไม่มีข้อแม้"

"แล้วถ้าคุณแพ้ล่ะ"

"ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน"

หร่วนซิงหว่าน "....."

เธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ "ไสหัวไปซะ"

โจวฉือเซินหัวเราะออกมาเบาๆ เหมือนจะอารมณ์ดี "นอนเร็วๆล่ะ ฝันดีนะ"

ฝันดีกับผีน่ะสิ ถูกเขาพูดใส่อย่างนี้ เธอฝันดีก็คงแปลก

โจวฉือเซินพูดจบ ก็ไม่ได้อยู่ต่อ ก้าวยาวๆไปยังรถโรลส์-รอยซ์ที่จอดอยู่ข้างถนน

หร่วนซิงหว่านลูบขมับที่กำลังเต้นตุบๆ ในตอนที่กำลังจะกลับห้อง กลับพบว่าเสื้อคลุมของโจวฉือเซินยังอยู่บนตัว

เธอหันกลับไปทันที แต่กลับพบว่ารถขับออกไปไกลแล้ว

หร่วนซิงหว่านมองถนนที่ว่างเปล่า จู่ๆก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี

ตอนแรกเธอคิดว่าเธอพูดมาขนาดนี้ คนนิสัยอย่างโจวฉือเซินน่าจะสะบัดหน้าหนีไปตั้งนานแล้ว

แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะหน้าด้านหน้าทนถึงขนาดนี้

แต่จะว่าไป ขนาดอยู่ต่อหน้าคนที่ไม่ชอบตัวเอง เขายังตีหน้านิ่งไม่สะทกสะท้านได้เลย

สุดท้ายเธอก็อ่อนหัดเกินกว่าจะเข้าถึงโลกของเขา