สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 209

ไม่กี่วันต่อมา ทุกครั้งที่หยางกุ้ยเฟินไปก่อกวนที่สตูดิโอ ก็จะถูกขวางทางเอาไว้ด้วยเหตุผลมากมายหลายอย่าง ทำเอาเธอจับต้นชนปลายไม่ถูก

แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอก็จะทำเพื่อเงินก้อนนั้นของหลินจืออี้

เมื่อถึงช่วงเย็นวันศุกร์ พอลูกสาวของเธอเลิกเรียน เธอก็ดึงลูกสาวเข้ามาเอ่ยกระซิบอะไรบางอย่าง

เมื่อเด็กหญิงได้ฟัง ใบหน้าก็ฉายชัดถึงความหวาดหวั่น "ไม่....ไม่นะ....แบบนี้ก็จะถูกจับ...."

หยางกุ้ยเฟินออกแรงกระชากพร้อมกับดุด่า "แกมันเลี้ยงเสียข้าวสุก ฉันอุตส่าห์ซื้อของให้กินซื้อเสื้อผ้าให้ใส่ พอฉันสั่งให้ทำอะไร แกก็เอาแต่พูดว่าไม่ได้ๆ ถ้าแกฉลาดสักหน่อย ป่านนี้ฉันกับแกได้กินอาหารดีๆทุกวันไปแล้ว！"

"หนู....."

"หุบปาก ถ้าแกทำไม่สำเร็จ ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่！"

เมื่อเห็นฝ่ามือกำลังจะประทับลงมาบนตัว เด็กสาวก็หดตัวสั่นโดยสัญชาตญาณ

หยางกุ้ยเฟินคว้าจับเธอ แล้วโบกมือเรียกแท็กซี่ "ไปมหาวิทยาลัยA"

สองสามวันที่ผ่านมาเธอไปทำความรู้จักใครบางคนเอาไว้ และเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เหลือแค่ให้นังเด็กคนนี้หยุดเรียนก็เท่านั้น

ณ ร้านกาแฟ

ผู้จัดการร้านเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "เสี่ยวหร่วน พรุ่งนี้วันหยุด นายไม่มาด้วยเหรอ?"

"พรุ่งนี้ไม่ได้ ผมต้องไปหาพี่สาว"

"ไม่เอาน่า อีกเดี๋ยวก็จะปิดเทอมแล้วนะ สาวๆหลายคนยังอยากเห็นนายอยู่ นายก็ให้เวลาพวกเธอได้มองนายนานๆหน่อยเถอะ"

"......"

หร่วนเฉินวางผ้าเช็ดโต๊ะลง หันมาพูดกับผู้จัดการร้านว่า "ผมทำเสร็จแล้ว ไปก่อนนะ"

ผู้จัดการร้านมองตามแผ่นหลังเขาพร้อมกับถอนหายใจออกมา คนหน้าตาดีนี่ก็น่าหงุดหงิดเหมือนกันนะ

เมื่อออกมาจากร้านกาแฟ หร่วนเฉินก็หยิบโทรศัพท์ออกมา กดเบอร์โทรออก

เขาขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยถาม "ยังไม่มีความคืบหน้าเลยเหรอ?"

อีกฝ่ายเอ่ยขึ้น "ไอ้เด็ก ฉันว่านายล้มเลิกไปเถอะ นี่มันรูปตั้งแต่ยี่สิบปีที่แล้ว ไม่แน่คนที่นายตามหาอาจจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้วก็ได้"

หร่วนเฉินเม้มริมฝีปาก "ผมเพิ่มเงินให้ได้"

"ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เงินนายก็รู้นี่? นี่มันยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร เพิ่มเงินให้ฉันก็ไม่รู้ว่าต้องไปงมให้นายที่ไหนอยู่ดี อีกอย่างต่อให้นายหาเจอก็ไม่มีความหมายอะไรหรอก ยอมแพ้เถอะ"

หร่วนเฉินกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเล็กๆดังมาจากข้างถนน "มีใครอยู่ไหม ช่วยฉันด้วย....."

เขาเก็บโทรศัพท์ แล้วเดินไปตามเสียง

บริเวณพุ่มหญ้าไม่ใกล้ไม่ไกล มีเด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนนั่งกอดเข่าอย่างเจ็บปวดอยู่บนพื้น

หร่วนเฉินนั่งยองๆต่อหน้าเธอ "เธอเป็นอะไร?"

เด็กสาวก้มหน้า "ขาแพลง"

หร่วนเฉินมองขาข้างที่เธอกอดเอาไว้ เอ่ยถามว่า "ลุกขึ้นยืนได้ไหม ฉันจะพาไปโรงพยาบาล"

เธอลองลุกขึ้น ทว่ากลับล้มลงไปดังเดิม

หร่วนเฉินเข้าไปประคองเธอเอาไว้ "ค่อยๆ"

เด็กสาวขยับตัวอีกนิด ก็ตกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาเต็มๆ