สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 208

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่ตรงระเบียงได้หนึ่งชั่วโมงแล้ว เธอใช้มือค้ำราวจับพร้อมกับเท้าคางเอาไว้

มองเกล็ดหิมะที่กระจายตัวอยู่ในอากาศ ค่อยๆตกลงมารวมกันจนหนาแน่น

เพ้ยซานซานอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมา เมื่อเห็นว่าเธอยังอยู่ในท่านั้น จนถึงขั้นที่ว่าอากัปกิริยาด้านข้างไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด จึงเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆเธอ จากนั้นก็มองตามสายตาของเธอไป "มีอะไรน่าดูขนาดนั้น?"

หร่วนซิงหว่านดึงความคิดกลับมา ยิ้มบางๆแล้วพูดว่า "เปล่า"

เพ้ยซานซานเอ่ยขึ้น "แกกำลังรอใครอยู่หรือเปล่า"

พูดพร้อมกับถอนหายใจ "ตาหมาบ้านั่นก็จริงๆเลย พูดเอาไว้แท้ๆว่าจะมาหาแก จนถึงตอนนี้ยังไม่มาเลย เป็นฉันฉันก็กังวล"

หร่วนซิงหว่าน "......."

เธอเอ่ยแก้ตัวเสียงเบา "ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้น"

เพ้ยซานซาน "ไม่เชื่อ"

หร่วนซิงหว่านหันไปมองเบื้องหน้าอีกครั้ง สูดลมหายใจเข้าไปทีหนึ่ง "เมื่อวานเฉิงเว่ยสารภาพรักกับฉัน"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เพ้ยซานซานก็แตกตื่นทันตา "ว่าไงบ้าง เขาว่ายังไงบ้าง? ไม่สิ แกตกลงหรือปฏิเสธ?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า เอ่ยพูดช้าๆ "ฉันควรที่จะให้โอกาสตัวเองสักครั้ง"

"พูดถูก มันควรที่จะเป็นอย่างนี้ ทำไมแกต้องเอาตัวเองไปแขวนไว้กับต้นไม้ที่กำลังเอนเอียงด้วย"

"...มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เพียงแต่ฉันยังไม่พร้อมก็เท่านั้น"

"เรื่องนี้ยังต้องพร้อมอะไรอีก ความรักมันมักจะมาในช่วงที่ไม่ทันตั้งตัวทั้งนั้นแหละ" เพ้ยซานซานเอ่ยพูด "ซิงซิง แกกังวลมากเกินไปแล้ว ชีวิตคนเรามันสั้นนะ แค่คบเล่นๆไม่ได้แต่งงานแล้วยังไง ขอแค่มีความสุขก็พอแล้ว"

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เพ้ยซานซานมองมาที่เธอ "ซิงซิง ฉันรู้สาเหตุว่าทำไมแกถึงสับสนอยู่แบบนี้"

ได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็เอ่ยถามขึ้นมาในทันที "สาเหตุอะไร?"

"เพราะว่าแกยังชอบโจวฉือเซินอยู่ใช่ไหมล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านก้มหน้าลง ไม่ได้ยอมรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เพ้ยซานซานเอนซบราวจับ พร้อมกับถอนหายใจออกมา "ชีวิตคนเราบางทีก็ไม่ได้ดั่งใจอย่างนี้แหละ แต่ว่านะซิงซิง ถ้าเด็กคนนั้น...ยังอยู่ล่ะก็ แกกับโจวฉือเซินจะกลับไปแต่งงานกันไหม"

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านถึงได้เอ่ยพูดขึ้นมาว่า "เขาก็เคยถามคำถามนี้กับฉัน"

"แล้วแกตอบว่ายังไง?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มออกมาอย่างบางเบา "ก็เหมือนที่แกพูด ชีวิตคนเราไม่ได้ดั่งใจไปเสียทุกอย่าง ถ้าทุกเรื่องย้อนกลับไปที่จุดเดิม ก็คงไม่มีทางก้าวเดินมาถึงทุกวันนี้"

"ก็ใช่ ถ้าย้อนกลับไป ฉันก็อยากอยู่ให้ห่างหลี่อ๋าง ไกลมากเท่าไหร่ยิ่งดี" เพ้ยซานซานพูดพร้อมกับบิดขี้เกียจ "แต่ว่าที่เฉิงเว่ยพูดมาก็มีเหตุผลนะ แกควรให้โอกาสตัวเองสักครั้ง ควรที่จะเดินออกมาได้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ฉันรู้แล้ว"

เพ้ยซานซานเอ่ยขึ้นมาว่า "งั้นฉันไปนอนก่อนแล้วกัน แกก็ควรกลับห้องได้แล้ว อย่าตากลมจนเป็นหวัดไปล่ะ"

"อืม"

หลังจากที่เพ้ยซานซานเดินออกไป หร่วนซิงหว่านก็ยืนอยู่ตรงนั้นครู่ใหญ่ จากนั้นถึงได้ปิดประตูระเบียงลง ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อผ้าก็ส่งเสียงดังขึ้นมา

เมื่อกดรับสาย เสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นมาว่า "คุณจะลงมาหรือให้ผมขึ้นไป?"

หร่วนซิงหว่าน "......."

เธอหยิบเสื้อตัวนอกมาใส่ แล้วเดินออกไปข้างนอก

ใต้ตึก โจวฉือเซินกำลังยืนพิงรถอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาดำขลับหลุบมองต่ำ ริมฝีปากบางคาบบุหรี่ ท่าทางสงบนิ่งเยือกเย็น

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไปหา หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขา "ประธานโจวมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ คีบบุหรี่ที่คาบเอาไว้ออก นัยน์ตาดำขลับมองมาที่เธอแน่นิ่ง "เรื่องวันนี้ทำไมไม่บอกผม?"

"ประธานโจวหมายถึง....." หร่วนซิงหว่านพูดออกไปได้ไม่ทันไรก็รู้ตัว จึงเอ่ยขึ้นมาว่า "มันเป็นเรื่องของฉัน ฉันคิดว่าไม่ต้องรายงานให้ประธานโจวทราบก็ได้มั้งคะ"

ใบหน้าหล่อเหลาของโจวฉือเซินไม่แสดงสีหน้าใดๆ เขาเอ่ยพูดเสียงนิ่งว่า "ถ้าผมไม่ไปที่นั่น คุณคิดจะทำยังไง"