สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 216

ตอนที่หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าทั่วทั้งบนและล่างของร่างกายล้วนอ่อนแรง ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย เธอลืมตาและดิ้นรนที่จะลุกขึ้นนั่ง เพียงแต่ในเสี้ยวพริบตา ก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบหมุนเคว้งอยู่ตรงหน้าเธอ

เธอออกแรงสะบัดศีรษะ อดทนต่อความอยากจะอาเจียนแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำ

ผ่านไปนาน หร่วนซิงหว่านถึงได้ลูบท้องเดินออกมาจากห้องนอน ทั้งร่างดูกะปลกกะเปลี้ย รู้สึกแย่แค่ไหนก็แย่แค่นั้น

เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากด้านนอก เพ้ยซานซานก็โผล่หน้าออกมาจากห้องครัว "ซิงซิง เธอตื่นแล้วหรือ ฉันกำลังต้มน้ำแกงสร่างเมาให้เธอ ใกล้จะเสร็จแล้ว เธอรอครู่หนึ่งนะ"

หร่วนซิงหว่านดึงเก้าอี้หน้าโต๊ะกินข้าวออกมา พาดตัวอยู่บนโต๊ะอย่างอ่อนแรง "ได้...."

ผ่านไปไม่กี่นาที เพ้ยซานซานก็ยกชามน้ำแกงสร่างเมาที่มีไอควันร้อนลอยขึ้นมาออกมา "ซิงซิง รีบดื่มเถอะ"

หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะยกชามขึ้นมา ในท้องก็มีความรู้สึกรุนแรงขึ้นมา เธออาเจียนแห้งๆออกมาหลายครั้ง แต่ว่าในท้องนั้นอ้วกอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ

นั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง เธอถึงได้ดื่มน้ำแกงสร่างเมาลงไปอย่างยากลำบาก

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่า ตอนที่เธออาเจียนขณะตั้งครรภ์ก่อนหน้านี้ยังไม่ทรมานขนาดนี้

หลังจากดื่มเสร็จแล้ว เธอก็ฟุบหน้าลงบนโต๊ะคล้ายกับจะนอนอย่างไรอย่างนั้น

เพ้ยซานซานนั่งลงตรงข้ามเธอ มือทั้งสองข้างวางลงบนโต๊ะ หยั่งเชิงถามด้วยน้ำเสียงขี้เม้าท์ "ซิงซิง เธอจำได้ไหมว่าเมื่อคืนเธอดื่มจนเมาได้ยังไง"

หร่วนซิงหว่านลืมตาขึ้นช้าๆ พยายามย้อนคิด "ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นให้ฉันไปเข้าร่วมปาร์ตี้เล่นไพ่เป็นเพื่อนเขา ทั้งยังให้ฉันช่วยเขาเล่นไพ่ด้วย..."

เพ้ยซานซานถามต่อว่า "หลังจากนั้นล่ะ?"

"หลังจากนั้น....."

ภาพเมื่อคืนวานค่อยๆเริ่มปรากฏขึ้นในสมอง หร่วนซิงหว่านจำได้ว่าเธอไปห้องน้ำ และยังเจอกับเฉินหว่านลู่ในห้องน้ำด้วย ตอนกลับไปคนอื่นๆล้วนกลับกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่โจวฉือเซินคนเดียวที่ยังอยู่

เดิมเธอก็คิดจะกลับเช่นกัน แต่เขากลับพูดว่าคนที่ขอร้องคนอื่นต้องมีท่าทีของคนขอร้องด้วยแล้วให้เธอดื่มไวน์

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าตัวเองดื่มไปกี่แก้ว สรุปแล้วเรื่องในภายหลังล้วนไม่มีความทรงจำอยู่เลย

คิดถึงจุดนี้ จู่ๆเธอก็กุมศีรษะแล้วถามว่า "ใช่แล้ว เมื่อคืนวานฉันกลับมาได้อย่างไร"

เพ้ยซานซานกระแอมไอ และตอบคำถามตามแบบฉบับที่โจวฉือเซินให้เธอตอบ "ฉันไปรับเธอไง"

หร่วนซิงหว่านสงสัย "ฉันโทรศัพท์หาเธอหรือ"

"ไม่ใช่ เป็นบริกร เขาบอกว่าเธอดื่มไวน์เมาอยู่ในห้อง VIP คนเดียว ให้ฉันไปรับเธอ"

หร่วนซิงหว่านเท้าคาง สีหน้าสะลึมสะลือ มองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย

ผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้เอ่ยขึ้นว่า "อ่อ"

เพื่อที่จะแสดงละครให้เต็มที่ เพ้ยซานซานจึงตบลงบนโต๊ะด้วยท่าทางโมโห "ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นน่ะเฮงซวยจริงๆ เธอดื่มจนมีสภาพแบบนั้น ยังจะทิ้งเธอเอาไว้ที่นั่นคนเดียวอีก ชั่วร้ายเกินไปแล้ว!!"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า สูดลมหายใจ "แบบนี้ก็ดีแล้ว"

ตอนนี้ดูท่า ความกระตือรือร้นของโจวฉือเซินจะหายไปแล้วจริงๆ

เพ้ยซานซานถามเสียงเบา "ซิงซิง ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นทำแบบนี้กับเธอ เธอไม่เสียใจหรือ"

หร่วนซิงหว่านได้ยินแล้วก็ยิ้มบางๆ "ถอนตัวออกมาได้ทันเวลาน่ะ"

พูดความจริง การกระทำเมื่อคืนวาน เมื่อเทียบกับในอดีตที่ผ่านมาเหล่านั้น ไม่นับว่าเป็นอะไร

ถ้าหากว่าพวกเขายังคงพัวพันกันแบบนี้ต่อไปไม่เลิก เธอก็ไม่กล้ารับรองว่าในอนาคตจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก

ดังนั้นผลลัพธ์เช่นนี้ในตอนนี้ เธอพอใจมากแล้ว

หร่วนซิงหว่านยันโต๊ะแล้วลุกขึ้น "เธอรอฉันครู่หนึ่ง ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปที่สตูดิโอ"

เพ้ยซานซานเอ่ยว่า "วันนี้เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านเถอะ ทางด้านสตูดิโอมีฉันก็พอแล้ว ตอนนี้เธอเป็นแบบนี้ คาดว่าคงไม่สามารถทำงานได้"