สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 217

ทางฝ่ายตำรวจจำเป็นต้องไปตรวจสอบ ค้นหาและเก็บหลักฐาน จึงให้หร่วนซิงหว่านกับหร่วนเฉินกลับไปก่อน เมื่อมีข่าวคราวจะรีบแจ้งให้พวกเขาทราบทันที

หลังออกมาจากสถานีตำรวจ ฟ้าก็มืดแล้ว

หร่วนซิงหว่านเอ่ย "เสี่ยวเฉิน หลังจากนายปิดเทอม ยังวางแผนจะพักอยู่ที่โรงเรียนไหม"

หร่วนเฉินไม่ได้ตอบคำถามทันที แต่คิดก่อนจะเอ่ยว่า "ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ผมจะไปที่สตูดิโอพี่"

"หือ" หร่วนซิงหว่านตะลึงอยู่ครู่หนึ่งถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมา หร่วนเฉินเป็นห่วงเธอเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ "ไม่ต้องหรอก ไม่มีใครมาโวยวายแล้ว พี่กลับเป็นห่วงนาย ช่วงปิดเทอมพี่จะเช่าห้องให้นายห้องหนึ่ง"

"ไม่ต้องหรอก ผมเช่าเอง"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หร่วนซิงหว่านเอ่ยอย่างขบขันว่า "พี่เช่ากับนายเช่าก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ"

หร่วนเฉินหันหน้ามา "ตอนนี้ผมสามารถหาเงินเองได้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม และไม่ได้คุยหัวข้อเรื่องเช่าห้องกับเขาต่อ เพียงแต่ถามว่า "อย่างนั้นนายเตรียมไปเช่าที่ไหน พรุ่งนี้ตอนเช้าพี่จะไปดูห้องเป็นเพื่อนนาย"

"ไม่ต้อง ผมดูเรียบร้อยแล้ว"

สองชั่วโมงหลังจากนั้น

Daniel เปิดประตูห้อง มองสองคนที่ยื่นอยู่นอกห้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ "นี่พวกคุณ?"

หร่วนซิงหว่านลูบจมูก "ขอโทษด้วยนะ น้องชายฉันปิดเทอมแล้ว อยากจะเช่าห้อง จึงอยากถามว่าที่นี่สะดวกไหม"

"คือว่า....."

หร่วนเฉินเอ่ย "ผมจะจ่ายค่าห้อง"

"ไม่ใช่ น้องชาย นี่ไม่ใช่ปัญหาว่านายจะจ่ายหรือไม่จ่ายค่าเช่าห้อง" Daniel คิดอยู่นานถึงจะหาข้ออ้างออกมาได้ "ฉันเติบโตที่ต่างประเทศตั้งแต่เล็ก ความเคยชินในการใช้ชีวิตส่วนตัวและรสชาติอาหารอาจจะแตกต่างจากนายเล็กน้อย ฉันกลัวว่าจะทำให้นายรู้สึกไม่เป็นตัวเอง ดังนั้นจึง......"

"ไม่เป็นไร ผมก็ชอบกินอาหารกระป๋อง"

Daniel "........"

นี่เป็นการหาข้ออ้างที่ห่วยแตกที่สุดในชีวิตนี้ของเขาจริงๆ

เมื่อเห็นหร่วนเฉินลากกระเป๋าเดินทางเข้าไป หร่วนซิงหว่านก็ดึงประตู เอ่ยขอโทษ "Daniel ขอโทษด้วยนะ ช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นกับฉันเล็กน้อย น้องชายฉันเป็นห่วงฉันถึงได้มาพักที่ห้องของนาย นายวางใจได้ ฉันจะพยายามโน้มน้าวเขาให้เขาย้ายออกไปโดยเร็วที่สุด"

Daniel เก็บงำความรู้สึก ถามว่า "เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณหร่วนหรือ ต้องการให้ผมช่วยไหม"

"ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร จัดการแก้ไขไปพอสมควรแล้ว ต้องขอโทษด้วยจริงๆ"

"คุณหร่วนพูดอะไรน่ะ ให้น้องชายของคุณพักอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะ ไม่ต้องให้ค่าเช่าห้องด้วย พูดไปแล้วพวกเราก็เป็นเพื่อนบ้าน ควรจะช่วยเหลือซึ่งกันและกันสิ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ย "รบกวนคุณแล้ว ถ้าหากว่าคุณไม่รังเกียจล่ะก็ หลังจากนี้ก็สามารถไปกินข้าวที่ห้องพวกเราได้ตลอดเวลา"

"แบบนี้ล่ะก็ ผมก็เอาเปรียบมากไปแล้ว" Daniel หันหน้ากลับไปมอง "คุณหร่วน ผมจะพาน้องชายคุณไปห้องนอนสำหรับแขกก่อน ดึกหน่อยพวกเราค่อยคุยกัน"

"ได้ๆ ขอบคุณนะคะ"

เมื่อปิดประตูแล้ว Daniel ก็เดินไปที่ห้องรับแขก หลังจากนั้นก็ชี้บอกหร่วนเฉินว่า "สองห้องนั้น นายเลือกห้องไหนก็ได้ทั้งนั้น"

หร่วนเฉินพยักหน้า "ขอบคุณครับ"

ในไม่ช้าเขาก็เอ่ยต่อว่า "สิ่งของต่างๆในห้องของคุณ ผมจะไม่แตะต้อง และจะไม่สอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวของคุณ อย่างมากสุดผมก็พักอยู่เดือนหนึ่งแล้วจะไป คุณสามารถเสนอเงื่อนไขอะไรกับผมก็ได้ข้อหนึ่งแทนคำขอโทษ"

Daniel มือซุกกระเป๋าสองข้าง นั่งอยู่บนโซฟา เอ่ยยิ้มๆว่า "ไม่ต้องจำกัดตัวเองขนาดนั้น ในเมื่อเข้ามาอาศัยแล้ว ก็ทำให้เหมือนกับเป็นบ้านของตัวเอง ไปเก็บของเถอะ"

หร่วนเฉินพยักหน้าเห็นด้วยให้เขา "ขอบคุณครับ"

ผ่านไปสิบนาที หร่วนเฉินก็ออกมาจากห้องนอนสำหรับแขก

Daniel หยิบเบียร์จากตู้เย็นกระป๋องหนึ่งโยนให้เขา "วันนี้พวกนายเริ่มปิดเทอมแล้วหรือ สอบเป็นอย่างไรบ้าง"

"ก็โอเคนะครับ"

"ครั้งที่แล้วดูเหมือนฉันจะได้ยินว่าผลการเรียนของนายไม่เลว ดูท่านายจะถ่อมตนสินะ"