สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 218

เมื่อถึงช่วงเย็น หร่วนซิงหว่านก็ได้รับสายโทรศัพท์จากเฉิงเว่ย

เฉิงเว่ยเอ่ย "ซิงหว่าน ผมได้ยิน Daniel บอกว่าเสี่ยวเฉินไปพักที่บ้านเขา ตอนนี้ทางคุณเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อวานเพื่อนผมบอกว่าทีมประชาสัมพันธ์ของสวี่วานกำลังจัดการอยู่ ผลกระทบได้ลดลงไปต่ำสุดแล้ว"

หร่วนซิงหว่านเอ่ย "ขอบคุณค่ะ ทางฉันไม่มีเรื่องอะไร เสี่ยวเฉินก็แค่ย้ายมาเพราะเป็นห่วงฉัน"

วันนี้ตลอดทั้งวันหลินหนานไม่ได้โทรศัพท์บอกเธอถึงปัญหาในภายหลัง น่าจะไม่ต้องการเธอแล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง เฉิงเว่ยก็ค่อยๆเอ่ยว่า "ซิงหว่าน สุดสัปดาห์นี้คุณมีเวลาไหม งานเลี้ยงประจำปีของบริษัทพวกเราจะไปจัดที่รีสอร์ทที่อยู่ไม่ไกลจากเมืองหนานเฉิง สองวันหนึ่งคืน ผมอยากเชิญคุณไปเข้าร่วมด้วยกัน"

หร่วนซิงหว่านคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพยักหน้า "ได้ค่ะ"

เฉิงเว่ยโล่งใจ อารมณ์ก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี "วันเสาร์ตอนเช้าผมจะไปรับคุณ"

หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะวางสายโทรศัพท์ เพ้ยซานซานก็เขยิบเข้ามาใกล้ ถามด้วยใบหน้าที่บานเป็นกระด้ง "เป็นอย่างไรๆ เฉิงเว่ยนัดเธอออกเดทใช่ไหม"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หร่วนเฉินที่อยู่อีกด้านก็มองมาเช่นกัน

หร่วนซิงหว่าน "......"

พวกเขาไม่ต้องมีปฏิกิริยาตอบสนองรุนแรงขนาดนี้จะได้ไหม

เธอเอ่ย "ไม่ใช่ออกเดท แต่ให้ฉันไปเข้าร่วมงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทเขา"

"นี่ไม่ใช่นัดออกเดทจะเรียกว่าอะไร" เพ้ยซานซานกินแผ่นมันฝรั่งทอดกรอบ พลางเอ่ยไป "ในโอกาสแบบนี้ เธอจะต้องไปในนามแฟนสาวของเขาอย่างแน่นอน ถอยหลังออกมาหมื่นก้าวนะ แม้ว่าตอนนี้จะไม่ใช่แฟนสาว แต่ว่าความสัมพันธ์ก็วางอยู่ตรงนั้นแล้วแน่นอน เพียงแต่ดูว่าจะก้าวเดินต่อไปอีกก้าวเมื่อไรเท่านั้นเอง"

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไร

หร่วนเฉินถอนสายตากลับมาพลิกหนังสือต่อ "ผมไม่มีความเห็น"

เพ้ยซานซานชูมือขึ้นเห็นด้วยทั้งสองข้าง "ฉันยิ่งไม่มีความเห็นเลย"

".....ฉันยังเวียนหัวอยู่เล็กน้อย นอนก่อนล่ะ"

หลังจากกลับไปถึงห้อง หร่วนซิงหว่านก็พาดตัวอยู่บนโต๊ะ มือก็เล่นของตกแต่งที่วางอยู่ตรงหน้าไปมา

ความจริงปัญหาเกี่ยวกับเรื่องที่เพ้ยซานซานเอ่ยพูด หร่วนซิงหว่านก็พิจารณาดูแล้วในตอนที่รับปากเฉิงเว่ย

เธอเตรียมจะเริ่มต้นใหม่ และอยากจะลองคบหากับเฉิงเว่ยดู

ดังนั้นรู้ทั้งรู้ว่าเมื่อเธอรับปากไปงานเลี้ยงนั้นหมายความว่าอะไร แต่ก็รับปากไป

แม้ว่าการก้าวออกไปจะดูเหมือนยากมาก แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องมีการเริ่มต้น

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจเสียงเบา พลิกเปิดแบบร่าง มองไปที่หน้าหนึ่งอยู่นาน หลังจากนั้นก็ค่อยๆฉีกมันออกมา และฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย โยนลงไปในถังขยะ

พอแค่นี้แล้วกัน

วันรุ่งขึ้น หร่วนชิงหว่านได้รับสายโทรศัพท์จากสถานีตำรวจ

บอกว่าหาตัวหยางกุ้ยเฟินและลูกสาวเธอพบแล้ว เพียงแต่ในตอนที่พวกเขาพบคน หยางกุ้ยเฟินก็เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์นอนหมดสติอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ส่วนลูกสาวของเธอก็ทำตามการบงการของคุณแม่เธอ เรื่องอื่นๆถามอะไรก็ไม่รู้ทั้งนั้น

เด็กผู้หญิงคนนั้นยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย ทั้งยังถูกบังคับให้ไปทำเรื่องแบบนั้น ดังนั้นหร่วนซิงหว่านกับหร่วนเฉินถึงไม่ได้สืบสาวเอาเรื่องต่อไปอีก

ได้ยินว่าหลังจากทางฝ่ายตำรวจสืบสวนจนได้ผลลัพธ์แล้ว เพ้ยซานซานเอ่ยว่า "ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าไม่ปกติ อุบัติเหตุทางรถยนต์เกิดขึ้นได้บังเอิญเกินไปแล้ว จะบอกว่าเบื้องหลังเธอไม่มีคนบงการนั้น ฉันไม่เชื่อจริงๆ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยเรียบๆว่า "ต้นเหตุที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ได้สืบสวนเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างปกติดี เธอข้ามถนนโดยไม่ได้ใช้ทางม้าลายถึงได้เกิดอุบัติเหตุขึ้น"

"แต่ถ้าจะพูดแบบนี้ ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล กลับกันตัวเธอคนนั้นก็เป็นพวกอันธพาล ไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา การข้ามถนนโดยไม่ใช้ทางม้าลายเป็นเรื่องที่เธอทำออกมาได้ นี่ก็อาจจะเรียกว่าได้กรรมตามสนองล่ะนะ"

หร่วนเฉินเอ่ย "ผมรู้สึกว่าเรื่องคงไม่ได้จบลงง่ายๆแบบนี้ หลังจากนี้ยังต้องระวังอีก"

เมื่อจบหัวข้อสนทนานี้ไป เพ้ยซานซานก็ถามต่อว่า "ซิงซิง พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์แล้วนะ เธอเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่เรียบร้อยแล้วหรือ"