สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 219

เช้าวันเสาร์ หร่วนซิงหว่านก็ถูกเพ้ยซานซานลากออกมาจากใต้ผ้าห่ม เพื่อให้เธอแต่งตัวให้สวยงาม

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่หน้าบานหน้าต่าง ถูกแสงอาทิตย์ส่องจนลืมตาไม่ขึ้นอยู่บ้าง

เพ้ยซานซานเอ่ยทอดถอนใจ "วันนี้อากาศดีจริงๆ เป็นวันที่เหมาะสมแก่การนัดออกเดท ฉันต้องเก็บของออกไปข้างนอกสักหน่อย"

หร่วนซิงหว่านหาว "เช้าขนาดนี้ เธอจะไปไหน"

"ช่วงนี้ไม่ใช่ล้วนปิดเทอมฤดูหนาวหรือ ฉันจะไปเดินเล่นแถวมหาวิทยาลัย ดูสิว่ามีหนุ่มน้อยไร้เดียงสาคนไหนที่ต้องการให้ช่วยย้ายสัมภาระไหม ถ้าพบก็ถือว่าได้กำไร โอกาสแบบนี้หาได้ยากมากนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......."

รอจนหร่วนซิงหว่านเก็บของเสร็จแล้ว เฉิงเว่ยก็โทรศัพท์มาเช่นกัน

เพ้ยซานซานพาหร่วนซิงหว่านลงมาส่งที่ชั้นล่าง และเตรียมจะกลับไปนอนชดเชย รอจนถึงลิฟต์โดยสาร กลับได้พบกับ Daniel ที่เพิ่งจะกลับมาจากการวิ่งออกกำลังในตอนเช้า

ทั้งสองคนทักทายกันง่ายๆสองสามคำ และนิ่งเงียบลง

บรรยากาศยิ่งกระอักกระอ่วนแผ่ขยายไปทั่วพื้นที่ขนาดเล็กเรื่อยๆตามลิฟต์โดยสารที่เคลื่อนที่ขึ้นไปด้านบนอย่างช้าๆ

Daniel กระแอมไอและหาหัวข้อสนทนา "ผมได้ยินเฉิงเว่ยบอกว่า คุณหร่วนไปงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่าง?"

เพ้ยซานซานได้ยินก็พยักหน้า "ฉันก็เพิ่งจะลงไปส่งเธอที่ชั้นล่างค่ะ"

ชั่วขณะหนึ่ง ทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยกันอีก

หลังจากประตูลิฟต์โดยสารเปิดออก เพ้ยซานซานก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว เพิ่งจะเปิดประตู เสียงของ Daniel ก็ดังมาจากด้านหลัง "เรื่องครั้งที่แล้ว ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ถ้าหากว่าคุณมีเวลาล่ะก็ คืนวันนี้ผมขอเลี้ยงข้าวคุณ"

ชะงักไปไม่กี่วินาที เพ้ยซานซานก็ยกมุมปากขึ้น หันหน้ากลับมา แสร้งทำเป็นเอ่ยนิ่งๆว่า "แค่พวกเราสองคน ไม่ค่อย...." เหมาะสมเท่าไรนะ

"ยังมีน้องชายของคุณหร่วน"

"......" เพ้ยซานซานกระแอมไอ "ถ้าแบบนั้นล่ะก็ ดีที่สุดเลยค่ะ"

Daniel พยักหน้าน้อยๆ "เจอกันตอนเย็นครับ"

........

บนรถ

เฉิงเว่ยเห็นหร่วนซิงหว่านเหม่อมองไปนอกหน้าต่างตลอด ดวงตาคู่นั้นไร้ชีวิตชีวา ราวกับยังนอนไม่ตื่นดี

เขายิ้มแล้วเอ่ยว่า "คุณหลับสักหน่อยเถอะ ยังเหลือระยะทางอีกสองชั่วโมง รอถึงแล้วผมจะปลุกคุณ"

หร่วนซิงหว่านได้ยินเช่นนั้น ก็เก็บงำความรู้สึก ตบลงที่ใบหน้าลองทำให้ตัวเองมีสติขึ้นมาเล็กน้อย "ไม่ต้องหรอกค่ะ ก็ไม่ได้ง่วงมาก พักนิดหน่อยก็พอแล้ว"

บนรถมีแค่เธอกับเฉิงเว่ยสองคน เธอก็เกรงใจที่ตัวเองจะนอน ให้เขาขับรถทางไกลขนาดนี้คนเดียว มักจะรู้สึกว่าไม่ดีเป็นอย่างมาก

เฉิงเว่ยเอ่ย "ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาคุยกัน?"

หร่วนซิงหว่านหาว "ได้ค่ะ"

คิดแล้วเฉิงเว่ยก็เปิดปากเอ่ยว่า "ซิงหว่าน ผมไม่เคยได้ยินคุณเอ่ยถึงเรื่องในครอบครัวเลย สะดวกที่จะเล่าไหม"

หร่วนซิงหว่านคิดไม่ถึงว่าเขาจะเอ่ยถึงเรื่องนี้ จึงชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยว่า "ไม่มีอะไรสะดวกหรือไม่สะดวก เพียงแต่ครอบครัวของฉันมีเพียงแค่ฉันกับน้องชายฉันสองคนเท่านั้น น้องชายของฉัน คุณก็เจอเขาในครั้งที่แล้ว"

"ความจริงแล้วก่อนหน้านี้ ผมก็เคยเจอเขาแล้ว"

"หรือคะ เมื่อไรกัน"

เฉิงเว่ยเอ่ย "ก่อนหน้านี้น่ะ บางครั้งเขาไปหาคุณที่โรงเรียน ผมเคยเห็นจากที่ไกลๆ เพียงแต่ตอนนั้นข้างกายคุณยังมีคนอยู่ข้างกายอีกคนหนึ่ง"

หร่วนซิงหว่านยิ้มบางๆ และมองไปทางนอกหน้าต่างใหม่ "ที่แท้เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว"

สองชั่วโมงหลังจากนั้น รถก็จอดนิ่งที่รีสอร์ท

เหล่าพนักงานของบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่างล้วนนั่งรถบัสมาด้วยกัน ดังนั้นจึงช้าเล็กน้อย ตอนนี้ยังมาไม่ถึง

หลังจากจอดรถแล้ว เฉิงเว่ยก็ถามว่า "ซิงหว่าน คุณอยากจะกลับไปพักผ่อนที่โรงแรม หรือเดินเล่นแถวๆนี้?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ย "เดินเล่นแถวๆนี้ค่ะ ที่นี่อากาศดีมาก"

อากาศนอกเมืองนั้นดีกว่าในเมืองมากจริงๆ รอบด้านไม่มีเสียงแตรรถยนต์ มีเพียงแค่เสียงลมพัดเบาๆ