สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 223

ถ้าฆ่าคนแล้วไม่ผิดกฎหมายแล้วล่ะก็ หร่วนซิงหว่านก็คงหยิบไม้กอล์ฟแล้วทุบไปที่หัวของเขาแน่ๆ

โจวฉือเซินก็ยังคงกุมมือเธออยู่อย่างนั้น " มองผมทำไม? มองข้างหน้าสิ "

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านทำทีปฏิเสธ โจวฉือเซินก็ยื่นมืออีกข้างโอบผ่านด้านหลังเธอแล้วไปกุมไม้กอล์ฟเอาไว้

พอเป็นแบบนี้แล้ว เห็นได้ว่าหร่วนซิงหว่านเหมือนจะถูกเขาล้อมไว้ในอ้อมอก

โจวฉือเซินพูดเนิบๆ : " เฉิงเว่ยทิ้งเธอไว้แบบนี้คนเดียวที่นี่เหรอ? "

หร่วนซิงหว่านตอบอย่างเอาจริงเอาจัง: " เขาก็คงไม่คิดว่าฉันจะมาเจอพวกนิสัยหยาบช้าทำตัวหน้าไม่อายแบบนี้ในตอนกลางวันแสกๆ ละมั้ง "

โจวฉือเซินหัวเราะเยาะ: " ผมแค่สอนคุณตีกอล์ฟก็เท่านั้น คุณคงจะคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปหน่อยนะ "

หร่วนซิงหว่านตอบ: " ขอบคุณนะคะ แต่ไม่ต้องการ "

" คุณแต่งงานกับผมตั้งสามปี จนทุกวันนี้แม้แต่กอล์ฟก็ยังเล่นไม่เป็น พูดไปใครรู้ผมก็คงขายหน้าแย่ "

" ....... "

อิตาบ้าคนนี้ก็คงจะเตรียมบังคับฉันเรียบร้อยแล้วล่ะ

โจวฉือเซินดูเหมือนไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเธอ จึงพูดแค่ว่า: " โค้งตัวสิ แล้วเอามือจับไม้กอล์ฟไว้ "

หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้า จะทำยังไงก็ไม่หลุดจากการควบคุมของเขา เลยจำใจต้องทำตาม

ผ่านไปไม่กี่วิ เธอก็ทนไม่ไหวแล้วพูดว่า: " ประธานโจว ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ? "

สายตาของโจวฉือเซินยังคงมองไปที่ไม้กอล์ฟอยู่อย่างนั้น เหมือนเขากำลังตั้งอกตั้งใจ แต่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชา: " ว่า "

" สอนตีกอล์ฟ ต้องยืนใกล้กันขนาดนี้เลยหรือคะ? "

โจวฉือเซินตอบ: " ใช่ "

หร่วนซิงหว่านยิ้มน้อยๆ แล้วพูด: " เมื่อกี้ฉันเห็นเฉิงเว่ยสอนคนอื่นก็ไม่ได้ทำแบบนี้นี่นา "

อิตาบ้าคนนี้อีกนิดหนึ่งก็คงเอาตัวมาแนบเธอแล้ว นี่ถ้าไม่ได้จงใจจะเอาเปรียบเธออยู่แล้วมันเรียกว่าอะไรกันแน่

โจวฉือเซินกลับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด ได้แต่ชำเลืองมองเธอด้วยสายตานิ่งๆ : " ถ้างั้นก็หมายความว่าตัวเฉิงเว่ยเองก็เล่นไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ หรืออาจจะหมายความว่าเขาไม่ได้เต็มใจที่จะสอนคนที่เธอเพิ่งจะเอ่ยถึง "

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าตอนนี้ปวดขมับจนแทบจะระเบิด

พอเธอจะเปิดปากพูดอีกรอบ โจวฉือเซินก็ถอยออกจากเธอเป็นหนึ่งก้าว ขายาวนั้นถอยไปข้างหลัง: " ชั่งเถอะ เธอไม่มีสติปัญญาที่สูงพอจะเรียนของพวกนี้หรอก มีแต่จะเสียเวลาผมเปล่าๆ "

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลยสักครั้ง

หร่วนซิงหว่านเห็นว่าเขาเดินออกไปแล้วก็กัดฟันกรอด ชีวิตนี้ไม่เคยรู้สึกหมดคำจะพูดขนาดนี้มาก่อน

อิตาบ้ามักจะชอบผลักความรับผิดชอบใส่โดยไร้เหตุผล

เธอโยนไม้กอล์ฟลงไปยังที่เดิมของมัน ถึงเพิ่งจะรู้ว่า ทั้งสนามไม่มีใครอยู่แล้ว

หร่วนซิงหว่านหายใจเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ เตรียมที่จะออกไป เฉิงเว่ยก็เข้ามาพอดี: " ซิงหว่าน ผมขอโทษนะ เมื่อกี้เสียเวลามากเลย แล้วตอนนี้ผมสอนคุณให้เอาไหม? "

หร่วนซิงหว่านปฏิเสธด้วยความลังเล: " อย่า..... ช่างมันเถอะค่ะ เมื่อกี้ฉันลองแล้ว รู้สึกว่าตัวฉันเองไม่ค่อยเหมาะกับอะไรแบบนี้เท่าไหร่ "

เฉิงเว่ยได้ยินดังนั้น ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก: " ถ้างั้นพวกเราไปเดินเล่นตรงอื่นกันดีกว่าครับ "

หลังจากที่เดินวนรอบรีสอร์ตไปแล้วรอบหนึ่ง ท้องฟ้าก็ค่อยๆ มืดลงเรื่อยๆ

พนักงานหลายคนที่มาที่นี่ก็ต่างแยกย้ายกันกลับห้องภายในโรงแรมแล้ว เพื่อที่จะเตรียมตัวกับประชุมประจำปีในคืนนี้

เฉิงเว่ยพาหร่วนซิงหว่านไปส่งถึงหน้าประตู ก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือ: " จากตอนนี้ถึงเวลาจัดงานยังเหลือประมาณสองชั่วโมง คุณพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวยังไงช่วงกลางคืนผมมาเรียกเอง "

หร่วนซิงหว่านเองก็เริ่มง่วงนิดหน่อย จึงพยักหน้าเบาๆ: " ได้ค่ะ "

พอกลับห้องมาแล้ว หร่วนซิงหว่านก็นอนลงบนเตียงทันที เธอตั้งนาฬิกาปลุก กะว่าจะนอนซักหนึ่งชั่วโมงแล้วค่อยตื่นขึ้นมา

แต่เมื่อเธอเพิ่งจะหลับตาลงเตรียมที่จะนอน กลับได้ยินเสียงการ์ตูนดังเข้ามาจากนอกระเบียง