สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 222

หญิงสาวทำท่าทำทางมันเพิ่งเข้าใจ: " อย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะก่อนหน้านี้ฉันถึงรู้สึกแปลกๆ ประธานเฉิงเก่งมากเลยนะคะเนี่ย "

เฉิงเว่ยยิ้มให้พอเป็นพิธี จากนั้นก็ปล่อยมือเธอ

หญิงสาวก็ก้มหน้าเราพูดโทษตัวเองว่า: " ฉันนี่มันโง่จริงๆ ประธานเฉิงคงไม่รังเกียจฉันหรอกใช่ไหมคะ? "

" นี่มันก็ไม่ได้อะไรมาก แค่ฝึกบ่อยๆ เดี๋ยวก็เป็นเอง "

เฉิงเว่ยพูดจบก็ไม่ได้คิดจะสอนอะไรเธอต่อ จึงหันตัวเตรียมที่จะออกไป ยังสาวก็ไม่ค่อยท่า จึงแกล้งทำเป็นข้อเท้าพลิก จากนั้นก็ล้มลงไปในอ้อมอกของเขา

เฉิงเว่ยรู้ตัวก็รีบเอื้อมมือไปรับเธอไว้ จากนั้นก็ขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

หญิงสาวที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมอกของเขาก็ทำเป็นขอโทษขอโพย: " เพราะฉันไม่ระวังเอง ต้องขอโทษประธานเฉิงด้วยนะคะ "

เฉิงเว่ยตอบ: " ถ้าไม่เป็นอะไรแล้วก็คุณลุกขึ้นยืนเถอะ "

เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวก็จำใจต้องออกจากอ้อมอกเขาทันที

เมื่อรอให้เฉิงเว่ยเดินออกไปไกลแล้ว หญิงสาวก็จับไม้กอล์ฟ แล้วหันมองไปยังเพื่อนร่วมงานที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

หนึ่งในนั้นมีคนยกนิ้วโป้งขึ้นมา: " ม่านม่าน โคตรเก่งเลยอ่ะ เพราะเธอประธานเฉิงเลยทิ้งผู้หญิงคนนั้นไว้อีกฝั่งหนึ่ง "

ม่านม่านทำทีเบะปาก ไม่น่าอดไม่ได้ที่จะแสดงความภาคภูมิใจออกมา: " ก็ไม่เท่าไหร่หรอก เล่ห์เหลี่ยมฉันยังมีเยอะย่ะ "

" อย่าว่าฉันอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ ทำไมประธานเฉิงต้องคบหากับผู้หญิงที่เคยเป็นเด็กเลี้ยงมาก่อนไหมล่ะ นี่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ "

" จะอะไรซะอีกล่ะ ก็เพราะความสวยไง เธอไม่เห็นดาราหญิงในวงในนั้นหรือไง พวกนั้นก็นอนกับใครต่อใครมาแล้วทั้งนั้น ทุกคนน่ะไปเป็นเด็กเลี้ยงแล้วมันจะไปอะไรล่ะ "

" ก็จริง ประธานเฉิงอยู่กับนาง เพราะอาจจะคบเล่นๆก็ได้ คงไม่คิดจริงจังอะไรหรอก "

" แต่ผู้หญิงคนนั้นก็เคยควบคนของบ้านใหญ่ตระกูลโจวมาแล้ว ระดับก็คงจะไม่ธรรมดา ประธานเฉิงอยู่กับผู้หญิงคนนั้นแล้วไม่ขาดทุนก็คงถูก "

ม่านม่านพูดโดยไม่ใส่ใจ: " ฉันเห็นนางนั่นก็แค่ระดับนั้น ดูทรงแล้วก็คงพึ่งหน้าตานั่นแหละ "

" จะว่าไปมีหน้าตาสวยก็มีข้อดีเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ตอนนั้นหล่อนคงถูกคนดึงทึ้งให้ไปเป็นเมียน้อยล่ะสิเยี่ยมจริงๆ "

พวกเธอนินทากันจนสนุกมาก ส่วนอีกฝั่งเฉิงเว่ยเลื่อนไปยืนข้างๆ หร่วนซิงหว่าน: " ซิงหว่าน ขอโทษนะที่ให้คุณรอนาน "

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้: " ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร "

เฉิงเว่ยมองซ้ายมองขวา ก็พูดขึ้นมาว่า:" คุณเล่นกอล์ฟเป็นไหม เดี๋ยวผมสอนคุณเอง? "

หร่วนซิงหว่านไม่นึกว่าเขาจะพูดขึ้นมาแบบนี้ ก็ตะลึงไปพักใหญ่ก่อนจะตอบว่า: " คะ? "

" จริงๆ มันง่ายมาก จะลองไหมล่ะครับ "

เขาพูดถึงขนาดนี้แล้ว หร่วนซิงหว่านจึงไม่กล้าปฏิเสธ แต่ก็คิดว่าไหนๆ แล้วก็ลองดูสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน แล้วก็ไม่จำเป็นต้องอ้างอะไรเพื่อปฏิเสธด้วย

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ : " ค่ะ "

เฉิงเว่ยก็หยิบไม้กอล์ฟที่พิงอยู่ข้างประตูขึ้นมา พอเตรียมที่จะสอนเธอ จู่ๆ ผู้ช่วยก็วิ่งพรวดเข้ามา และพูดอะไรบางอย่างเบาๆ ข้างเขาสองสามประโยค

เฉิงเว่ยสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยจากนั้นก็พูดว่า: " ให้พวกเขารอสักครู่ เดี๋ยวผมจะรีบไป "

ผู้ช่วยขานรับแล้ววิ่งจากไป

เฉิงเว่ยจึงว่างไม้กอล์ฟลงอีกฝั่ง แล้วพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า: " ซิงหว่าน ผมมีธุระนิดหน่อย คุณรอที่นี่แป๊บนึงนะ เดี๋ยวผมรีบกลับมา "

" ค่ะ คุณไปทำธุระเถอะ "

เฉิงเว่ยขยับปากมันกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด ก่อนจะหันตัวแล้วเดินออกไป

หร่วนซิงหว่านจึงหาที่ว่างบริเวณสนามกอล์ฟเพื่อนั่ง แล้วก็หยิบโทรศัพท์ส่งข้อความหาเพ้ยซานซาน

ไม่นานนัก เพ้ยซานซานก็โทรกลับมา: " ว่าไงที่รัก ตอนนี้ฉันไม่ค่อยสะดวกพิมพ์ เป็นอะไร ไหนเล่าซิ "