สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 228

เมื่อหร่วนซิงหว่านเตรียมจะวิ่งหนี โจวฉือเซินก็หยุดชะงักลงตรงหน้าเธอ จากนั้นก็คว้าหมอนอิงที่วางอยู่บนโซฟารองไว้บนขา จากนั้นก็จับข้อเท้าเธอมาวางไว้บนหมอนอิง

ปฏิกิริยาตอบรับของหร่วนซิงหว่านคือการอยากที่จะถอยหนี

มือใหญ่ๆ ของโจวฉือเซินกดขาของเธอเอาไว้ พร้อมพูดด้วยเสียงต่ำว่า: " ไม่รู้หรือไงว่าเลือดไหลอยู่? "

เมื่อได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็มาลงไป และพบว่าเลือดยังคงไหลอยู่

น่าจะเป็นตอนที่เธอพยายามปีนขึ้นไปบนหินนั้นแน่

แม่เธอก็ขวาหมอนอิงอันอื่นมากอดไว้: " เพราะคุณไงฉันเลยโชคดีแบบนี้ "

โจวฉือเซิน: " ..... "

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่หยิบกล่องยาที่อยู่ในโต๊ะชาด้านหลังของเขาออกมา และทำแผนพร้อมฆ่าเชื้อให้เธอ

หร่วนซิงหว่านเกยคางลงบนหมอนอิง และไม่ได้ต่อต้านอะไร เพียงแค่นิ่งๆแล้วมองเขาเงียบๆ เท่านั้น

ภายใต้แสงไฟ เค้าโครงใบหน้าที่ดูเย็นชาของชายคนนี้ดูอ่อนโยนมากกว่าเดิม

ต้องยอมรับเลยว่า แค่อิตาบ้าคนนี้ไม่เปิดปากพูด ก็ดูมีเสน่ห์อยู่เหมือนกัน

ก่อนหน้านี้ที่สวี่วานพูดเกี่ยวกับข่าวฉาวของโจวฉือเซินทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก ขอเพียงแค่มีนิสัยเย่อหยิ่งอวดดีเท่านั้นเอง ตอนนี้เธอเชื่ออย่างร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว

บนโลกใบนี้ คงจะเป็นไปได้ยากที่จะสามารถหลบเลี่ยงปากที่ทั้งเป็นพิษและจิกกัดอย่างโจวฉือเซิน

ขณะนั้นเอง เสียงของชายหนุ่มพูดเป็นนัยๆ : " อย่าจ้องผมแบบนั้น นอกเสียจากคืนนี้คุณไม่อยากไปจากที่นี่ "

" ....... "

ในสมองของให้ผู้ชายคนนี้ก็คงคิดแต่เรื่องบ้าบอคอแตกสินะ

หลังจากจัดการทำแผลให้เธอเรียบร้อยแล้ว โจวฉือเซินก็จัดการเอาอุปกรณ์ทำแผลกลับไปไว้ที่เดิม จากนั้นก็ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ: " น่าจะต้องใช้เวลาอีกประมาณชั่วโมงกว่า ถ้าง่วงคุณก็นอนไปก่อนเลยนะ "

หร่วนซิงหว่านพยายามเบิกตากว้างๆ : " ขอบใจ แต่ฉันไม่ง่วง "

เพียงแวบเดียวโจวฉือเซินก็สามารถมองทะลุสมองของเธอ ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นก็หัวเราะออกมา แล้วหันตัวเข้าไปในห้องอาบน้ำ

ผ่านไปไม่นานนัก หร่วนซิงหว่านก็ได้ยินเสียงน้ำตกกระทบพื้นดังเข้ามา

อาจจะเป็นเพราะคฤหาสน์แห่งนี้เงียบเกินไป พอเกิดเสียงนิดหน่อยก็ทำให้คนนั่งนิ่งไม่สบายใจ

จนต้องปั่นป่วนไปหมด และเกิดอาการคอแห้ง

หร่วนซิงหว่านกำลังอยากจะไปหาน้ำดื่ม แต่ก็หันไปเห็นเสื้อผ้าของใช้นิสัยไม่ดีที่วางพาดอยู่ด้านข้าง

บนเสื้อพวกนั้นยังคงมีรอยที่เธอขว้างหินและฝุ่นใส่เขาก่อนหน้านี้

มิน่าล่ะ เข้าถึงได้ไปอาบน้ำ

หร่วนซิงหว่านจึงย้ายไปนั่งที่โซฟาอีกฝั่ง เพื่อพยายามหลีกหนีจากเสียที่ดังมาจากในห้องอาบน้ำ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว เสียงน้ำนั่นก็หยุดลง

หร่วนซิงหว่านจึงถอนหายใจเงียบๆ

ขณะนั้น เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดูรีบเร่งดังออกมาจากประตูทางเข้า

ตามมาด้วยเสียงที่ดูลนลานของเฉิงเว่ยดังออกมา : " ซิงหว่าน เกิดอะไรขึ้นกับคุณหรือเปล่า? "

หร่วนซิงหว่านหันหน้าไปมอง ก็เห็นเฉิงเว่ยกับผู้จัดการโรงแรมที่พากันมาที่นี่ เธอจึงส่ายหน้า: " ฉันไม่เป็นไรค่ะ "

สายตาของเฉิงเว่ยก็มองลงไปยังเท้าของเธอที่มีผ้าพันแผลอยู่ แล้วขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็เดินเข้ามา: " ซิงหว่าน ให้ผมพาคุณออกไปจากที่นี่นะ "

หร่วนซิงหว่านลงมาจากโซฟา วินาทีที่เท้าเหยียบลงบนพื้น เธอก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เธอถึงไม่ได้รู้สึกแบบนี้