สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 229

หลังจากที่ประตูปิดลงดังปั้งแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ดึงสายตากลับมา

เธอเม้มปากจากนั้นก็พูดว่า : " เฉิงเว่ย ที่จริงช่วงนี้ฉันเองก็คิดถึงปัญหานี้อยู่เหมือนกัน ฉันรู้สึกว่าบางทีเราอาจจะลองทำความรู้จักกันสักพัก แต่ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ ฉัน..... "

" ซิงหว่าน คุณก็พูดเองไม่ใช่เหรอว่าให้เราลองทำความรู้จักกันดูก่อน ตอนนี้เพิ่งจะเริ่มเองนะ คุณไม่ต้องรีบปฏิเสธผมขนาดนั้นก็ได้ "

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า

เธอไม่สามารถเอาสถานะของตัวเองขณะที่ยังพัวพันกับโจวฉือเซินอยู่ และในขณะเดียวกันก็ยังไปลองดูใจกับเฉิงเว่ย แบบนี้มันไม่ค่อยยุติธรรมกับเขาเท่าไหร่

เฉิงเว่ยพูด: " ซิงหว่าน ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ เขาก็คือเขา คุณก็คือตัวคุณ ผมแบ่งมันได้อย่างชัดเจนดี "

" ไม่ใช่หรอกค่ะเฉิงเว่ย ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น " หร่วนซิงหว่านขบคิดอยู่ไม่กี่วินาที ก็พูดต่อว่า " ฉันเคยคิดมาตลอดว่าตัวเองชัดเจนมากว่าจะทำอะไร ตอนแรกฉันเลือกที่จะเดินออกมา และไม่คิดจะหันกลับไปอีก แต่ในตอนนี้..... "

" ตอนนี้คุณหวั่นไหวแล้วเหรอ? "

หร่วนซิงหว่านนิ่งไปพักใหญ่และไม่ได้ตอบอะไร

เธอหวั่นไหวขึ้นมาแล้วจริงๆ

ในช่วงก่อนหน้านี้ เธอรู้มาตลอดว่าโจวฉือเซินชอบเธอ มันอาจจะไม่สำคัญเท่าเอกสารฉบับใดฉบับหนึ่งในห้องทำงานของเขา

แต่ถึงตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้ล้อเล่นกับความสัมพันธ์ของเธออย่างที่เคยคิดเอาไว้

และในคืนนี้ เธอเหมือนกับกำลังหลงทาง จนได้เห็นถึงความจริงใจของเขา

เมื่อเห็นว่าหร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไร เฉิงเว่ยก็รู้ว่าตัวเองเดาถูกแล้ว

ชะงักไปสักครู่ เขาก็พูดขึ้นว่า: " คุณกับโจวฉือเซินแต่งงานกันมาสามปี การที่คุณยังคงรู้สึกกับเขาก็คงเป็นเรื่องปกติ ซิงหว่าน ผมรอได้นะ รอจนคนลืมเขาหมดทั้งใจแล้ว และเริ่มต้นชีวิตใหม่ "

ก่อนหน้านี้หร่วนซิงหว่านก็เคยพูดกับตัวเองว่า " เริ่มต้นชีวิตใหม่ " ประโยคนี้ ก็แค่ได้รู้สึกว่า ต้องยอมรับที่จะเริ่มใช้ชีวิตใหม่

แล้วจึงจะสามารถตัดขาดออกจากอดีตทั้งหมดได้

แต่ในวันนี้ เธอเพิ่งจะพบว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นเลย

ไม่ว่าเธอจะเริ่มใหม่ยังไง ในชีวิตคนเรายังมีหลายสิ่งอีกมากมาย ที่เคยผ่านอดีตมาแล้วทั้งนั้น และก็ไม่สามารถทิ้งให้มันหล่นหายออกไปจากความทรงจำได้

ก็เหมือนกับการแต่งงานสามปีของเธอกับโจวฉือเซิน การที่เธอรู้อยู่แล้วว่าเขานั้นรังเกียจเดียดฉันท์เธอแค่ไหน เมื่ออยู่กันไปนานๆ เข้า เธอก็ค่อยๆ เริ่มรักเขา แล้วมันก็เหมือนกับที่วันๆ เธอเอาแต่ก่นด่า อิตาบ้าอย่างเขา แต่กลับควบคุมบางส่วนในจิตใจไม่ได้ ที่มันเริ่มถลำลึกและจมลงไป.......

มันโลกนี้ยังมีเรื่องอีกมากมาย ถ้ามันง่ายเหมือนที่คิดก็คงจะดี

เฉิงเว่ยก็พูดต่อ: " ซิงหว่าน วันนี้ก็ดึกมากแล้ว คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ มีอะไรแล้วค่อยคุยกันทีหลังนะ "

หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกเหนื่อยแล้วจริงๆ จึงพยักหน้า: " คุณก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ "

เมื่อกลับเข้ามาในห้องแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ทิ้งตัวลงบนเตียง จากนั้นก็มองไปยังเพดานโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วโมง กริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น

เธอค่อยๆเดินไปเปิดประตู หลังจากที่เปิดประตูแล้ว ก็พบกับพนักงานโรงแรม

อีกฝ่ายยื่นกล่องของขวัญให้เธอพร้อมโทรศัพท์: " คุณผู้หญิงคะ นี่คือของที่คุณทำตกไว้ในคฤหาสน์ค่ะ "

พอหร่วนซิงหว่านเห็นโทรศัพท์แล้วถึงจะนึกขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้เธอคงทำมันตกไว้บนโซฟา ตอนไปก็เลยลืมไว้เสียสนิทเลย

แต่กล่องนั้น คือของขวัญที่พนักงานคนนั้นมอบให้เธอก่อนขึ้นเขานี่นา

ดูจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนี้แล้ว ของขวัญนี่คงจะเป็นของที่โจวฉือเซินมอบให้เธอ

หร่วนซิงหว่านรับมันมาทั้งคู่: " ขอบคุณนะคะ "

พนักงานคงให้เธอเล็กน้อยด้วยความจริงใจ จากนั้นก็หันตัวแล้วเดินจากไป

เมื่อปิดประตูแล้ว รอยแผลบนเท้าของหร่วนซิงหว่านปริออกเล็กน้อย เธอจึงทำได้แค่กระโดดขาเดียวกลับเข้าไปข้างใน

เมื่อนอนลงบนเตียงให้ครั้ง เธอก็หยิบที่ชาร์จแบตออกมาจากในกระเป๋า แล้วชาร์จเข้ากับโทรศัพท์ของเธอ หลังจากนั้นก็นอนพลิกตัวไป เพื่อดูของขวัญที่วางอยู่บนหัวเตียง