สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 230

เป็นเพราะหิมะตกในตอนกลางคืน เลยทำให้รีสอร์ตเต็มไปด้วยหมอกครึ้ม ทำให้สภาพอากาศไม่ค่อยดีนัก

ตอนหร่วนซิงหว่านถูกเฉิงเว่ยประคองขึ้นรถ เธอก็หันกลับไปมองด้านหลัง

และก็ยังคงเห็นคฤหาสน์หลังนั้นอยู่ไกลๆ

เฉิงเว่ยก็มองไปตามสายตาของเธอ เขาเม้มปาก :" ซิงหว่าน เราไปกันเถอะ "

หร่วนซิงหว่านเรื่องสายตากลับมา เธอพยักหน้าเบาๆ แล้วก้มตัวเพื่อเข้าไปในรถ

เมื่อพวกเขาออกไปแล้ว หลินหนานจึงขอประตูห้องของโจวฉือเซิน พร้อมรายงานว่า: " ประธานโจว ตอนนี้ประธานเฉิงได้พาคุณผู้หญิงไปแล้วครับ "

โจวฉือเซินตอบอืมด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ และลุกขึ้นยืน: " ไปเถอะ "

หลินหนานที่เดินตามเขาจากข้างหลัง ก็พูดขึ้นมาอีกว่า: " ประธานโจว เมื่อกี้ผมได้รับข่าวมาใหม่ บ้านตระกูลโจงกำลังจัดเตรียมให้คุณหนูไปเมืองนอกครับ น่าจะเป็นเรื่องของสองวันที่แล้ว น่าจะเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฝั่งตระกูลหลิน ตอนนี้ยังไม่กำหนดเส้นทางที่ชัดเจนครับ "

ปากบางโจวฉือเซินยิ้มอย่างเย็นชา : " ดูเหมือนละครที่พวกเขาแสดง จะเป็นภาคต่อแล้วล่ะ "

" ประธานโจวจะบอกว่า.... "

" ตอนนี้คนที่คอยสนับสนุน เป็นหลักก็คือบ้านตระกูลโจง นายคิดว่าเธอจะยอมแตกหักกับพวกเขาเพราะโจวอานอานคนเดียวอย่างนั้นเหรอ? "

ก่อนหน้านี้ที่ออกจากบ้านใหญ่ตระกูลโจวไป ก็ยังแสดงละครให้เขาเห็นอีก

ครั้งนี้โจวอานอานยอมออกไปตามขั้นตอนที่ตระกูลหลินได้จัดการเอาไว้ ซึ่งโจงเสียนก็เป็นสะพานที่คอยเชื่อมทั้งสองฝ่าย

หลินหนานตอบว่าพอจะเข้าใจแล้ว: " ผมได้กำชับแล้ว หากว่า: " ตอนนี้ผมได้กำชับลงไปแล้ว ถ้าคุณหนูอานอานออกจากบ้านตระกูลโจง เราจะสะกดรอยตามไปทันที "

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินก็พูดขึ้นว่า: " นายก็ไปสืบข่าวของหลินจื้อหย่วนด้วย ช่วงนี้พอมีข่าวคราวอะไรบ้างไหม "

" พักนี้ประธานหลินทำตัวแปลกๆ ครับ เขาสืบหา.... พ่อของคุณผู้หญิงตลอดเลย "

ฝีเท้าของโจวฉือเซินได้หยุดชะงักลง คิวคิ้วขมวดเล็กน้อย: " หร่วนจุน? "

" ใช่ครับ " หลินหนานพูดอีกว่า " จริงสิ ประธานโจว ยังมีอีกเรื่องครับ ผมสืบถึงหลินจื้อหย่วนเพิ่งจะรู้ว่า พักนี้ลูกน้องของเขาให้เงินกับนักสืบเชลยศักดิ์ก้อนใหญ่ ผมว่านี่จะต้องเป็นผู้ว่าจ้างนักสืบเชลยศักดิ์แน่นอน จะต้องเป็นน้องชายของคุณผู้หญิงแน่ แต่น้องชายของคุณผู้หญิงก่อนหน้านี้ได้ไปที่สำนักพิมพ์หลายที่ แล้วตีพิมพ์รูปภาพเก่าของผู้สูญหายคนหนึ่งออกมา

" รูปล่ะ "

หลินจื้อหย่วนรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็ยืนให้โจวฉือเซิน

โจวฉือเซินรับโทรศัพท์มา ก็เห็นว่าตรงกลางให้ในรูปมีแค่เด็กผู้หญิงอายุสองถึงสามขวบ นิ้วเรียวยาวนั้นก็ขยับเล็กน้อย เพื่อขยายรูปให้ใหญ่กว่าเดิม

เด็กหญิงตัวน้อยในรูป เรียกได้ว่าเป็นหร่วนซิงหว่านในเวอร์ชันย่อส่วนเลยทีเดียว

ส่วนผู้หญิงที่กำลังอุ้มเด็กน้อยอยู่ หน้าตาและเค้าโครงก็ดูคล้ายหร่วนซิงหว่านอยู่บ้าง

แต่ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างกลับทุกเบลอหน้าไว้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่หร่วนจุน

โจวฉือเซินหรี่ตาลง : " หลินจื้อหย่วนลองไปสำรวจดูหร่วนจุน จะก่อนหร่วนเฉินตีพิมพ์หนังสือพิมพ์ตามหาคนหาย หรือว่าตีพิมพ์ทีหลัง? "

หลินหนานตอบ: " หลังจากนั้นครับ "

ผ่านไปไม่กี่วินาที โจวฉือเซินก็คืนโทรศัพท์ให้กับหลินหนาน จากนั้นก็สาวเท้าเดินไปข้างหน้า: " หลินจื้อหย่วน สืบต่อไป ต้องดูว่าเขาจะทำอะไรกันแน่ "

" ครับ "

หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง โจวฉือเซินก็พูดขึ้นมาอีกว่า: " หร่วนซิงหว่านไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของหร่วนจุน ไปสืบมาว่าอีกสองคนในรูปนั้นเป็นใคร "

เมื่อได้ยินดังนั้น หลินหนานก็ตกใจจนอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้ยินคำตอบเช่นนี้

เมื่อยืนอยู่หน้าลิฟต์ โจวฉือเซินก็เอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงไว้ สายตาก็เหลือบมองไปทางเขา: " ตกใจมากเลยล่ะสิ "

" เปล่าครับ ผมแค่..... "

" แค่ดูจากเรื่องพวกนั้นที่หร่วนจุนทำแล้ว หร่วนซิงหว่านไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเขาหรอก ถึงจะสมเหตุสมผล "

หลินหนานพยักหน้าน้อยๆ : "ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ผมจะรีบให้คนไปสืบเลยครับ "

..........

เมื่อถึงชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์แล้ว เพ้ยซานซานก็ประคองหร่วนซิงหว่านลงมา แล้วมองไปยังเฉิงเว่ย: " ขอบคุณที่คุณกลับมาส่งซิงซิง จะขึ้นไปนั่งก่อนไหมคะ? "

เฉิงเว่ยยิ้มแล้วส่ายหน้า: " ที่บริษัทยังมีธุระนิดหน่อยครับ ผมคงไม่ขึ้นไปแล้ว "

พูดไปเขาก็หันไปมองหร่วนซิงหว่าน: " ซิงหว่าน จะให้ดีก็ไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อยเถอะ เผื่อแพ้ติดเชื้อ "

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ : " ฉันรู้แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ "

เฉิงเว่ยพูด : " ถ้างั้นผม...... ไปก่อนนะครับ ก็คุณกลับไปก่อนเลยครับ "

รอให้เขากลับไปแล้ว ระหว่างที่เพ้ยซานซานพยุงหร่วนซิงหว่านขึ้นชั้นบน ก็รู้สึกแปลกใจจึงถาม: " ทำไมฉันรู้สึกว่าการไปเที่ยวครั้งนี้ ความสัมพันธ์ของพวกเธอยังไม่พัฒนาไปไหน แถมยังดูเหมือนคนแปลกหน้ากันอีกต่างหาก "

หร่วนซิงหว่านยิ้มหน้านิ่ง ไม่ได้พูดอะไร

เพ้ยซานซานก็ยังพูดอีกว่า: " เฮ้อ เมื่อคืนเธอก็ยังไม่เล่าให้ฉันฟังเลยนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนั้นทำอะไรเธอแล้วล่ะ "

หร่วนซิงหว่านคิดไปคิดมา จึงหยิบช็อกโกแลตเม็ดหนึ่งออกมาแกะแล้วใส่เข้าไปในปากเพื่อนของเธอ: " อร่อยไหม? "

เพ้ยซานซานเคี้ยวไปเคี้ยวมา จากนั้นตาของเธอก็เป็นประกาย : " อร่อยมากเลยอ่ะ ซื้อที่ไหนเนี่ย? "

" โจวฉือเซินให้มา "

" ........ "

ในตอนนั้นเอง เพ้ยซานซานจึงรู้คำตอบ ก็เลยไม่ได้ถามต่อ ก็ได้แต่อมช็อกโกแลตที่อยู่ในปาก

ไม่ใช่ว่าหร่วนซิงหว่านไม่ยอมเล่า แต่เธอไม่รู้ว่าควรจะเล่ายังไง หรือพูดง่ายๆ ว่า เธอยังคิดไม่ออกว่าจะจัดการยังไงกับโจวฉือเซิน

.............

หลังจากที่อยู่บ้านพักผ่อนเป็นเวลาสองวัน หร่วนซิงหว่านก็เริ่มอยู่ไม่ติดกับที่ จึงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปที่ทำงาน

ในขณะที่เธอกำลังรอลิฟต์อยู่นั้น ก็เจอเข้ากับDanielที่ออกมาจากห้องพอดี

ทั้งสองจึงทักทายกัน และลิฟต์ก็มาพอดี

หลังจากขึ้นลิฟต์ไปแล้ว หร่วนซิงหว่านลังเลอยู่พักหนึ่งจึงจะเปิดปากพูด: " ฉันขอถามคำถามคุณหน่อยได้ไหมคะ "

Danielพยักหน้า: " ถามเลยครับ "

" คุณรู้สึกยังไงกับ.....ซานซานกันแน่คะ? "

เพ้ยซานซานชอบDaniel นี่คือเรื่องที่แสดงออกอย่างชัดเจน หร่วนซิงหว่านรู้สึกได้ว่าDanielก็น่าจะดูออก และเธอก็รู้สึกว่าDanielก็เป็นคนดีคนหนึ่ง แต่สิ่งที่เขาทำ มันดูคลุมเครือเกินไปแล้ว

Danielนึกไม่ถึงว่าจู่ๆ เธอจะถามคำถามนี้ ก็เลยนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะหัวเราะแล้วตอบ: " ก็เราเป็นเพื่อนบ้านกันนี่ครับ ไม่สิ หรือควรจะบอกว่าเราเป็นเพื่อนกัน "

หร่วนซิงหว่านพูดต่อ: " ฉันว่า ไม่มีใครที่นัดกับเพื่อนตัวเองไปกินข้าว แล้วหาข้ออ้างที่ไกลจากความเป็นจริงเพื่อออกมาหรอกมั้งคะ "

เมื่อได้ยินดังนั้น Danielก็หัวเราะแหยๆ

เขาพูดต่อ: " ผมขอโทษนะ วันนั้นผมมีเหตุผลเลยต้องทำแบบนั้น ผมได้ไปหาซานซานพร้อมขอโทษแล้ว แล้วก็ได้ให้หร่วนเฉินแสดงความขอโทษอีกที แต่เธอเหมือนจะรู้สึกว่าผมจงใจ..... "

วันนั้นที่เขาออกไปกินข้าวกับเพ้ยซานซาน มันเป็นประจวบเหมาะที่เจอกับหลินจืออี้ในร้านอาหารนั้น

เพราะตอนนี้หารที่เขาได้รับความเชื่อถือของหลินจืออี้เป็นสิ่งที่สำคัญมาก เขาไม่สามารถทำข้อผิดพลาดอะไรให้เกิดขึ้นอีก ดังนั้นก็เลยหาเหตุผลไร้สาระมาเป็นข้ออ้างให้ต้องออกไป

หร่วนซิงหว่านนิ่งไป จากนั้นก็พูดต่อ: " ถ้าคุณไม่ได้สนใจซานซาน ก็รักษาระยะห่างเถอะค่ะ "

Danielเม้มปากเล็กน้อย: " ผมรู้แล้วครับ ถ้างั้นผมรบกวนคุณขอโทษเธอแทนผมอีกครั้งด้วยนะครับ "

" คำพูดของคุณฉันจะฝากไปบอกให้ค่ะ " หร่วนซิงหว่านหันไปพยักหน้าให้เขาอย่างสุภาพ : " ช่วงนี้เสี่ยวเฉินคงต้องรบกวนคุณหน่อยนะคะ "

ขณะนั้นเอง เสียงติ๊งได้ดังขึ้น ลิฟต์ได้ถึงชั้นล่างเลย

เมื่อหร่วนซิงหว่านกำลังจะเดินออกไป ก็ได้ยินเสียงDanielดังตามหลังมา: " คุณหร่วน พวกปัญหาก่อนหน้านี้ที่คุณเจอมา คุณรู้หรือยังครับว่าใครเป็นคนทำ? "

คุณหร่วนค่อยๆ หันหลังกลับมา พร้อมสีหน้าที่ดูสงสัย

นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด

Danielยิ้มๆ : " ผมไม่ได้หมายถึงอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากจะเตือนว่าให้คุณหร่วนระวังตัวมากขึ้นสักหน่อย ก็เท่านั้นเอง "