สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 231

ณ ออฟฟิศ

ตอนที่หร่วนซิงหว่านมาถึง หร่วนเฉินกำลังจัดการออเดอร์อยู่ ที่ออฟฟิศของเธอ ส่วนเพ้ยซานซานได้ง่วงเหงาหาวนอนหมอบอยู่บนเคาน์เตอร์

เธอเห็นหร่วนซิงหว่านมา ก็ได้ลุกขึ้นมาถาม:"ซิงซิง ไม่ใช่ให้เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านสองสามวันเหรอ รีบมาทำไมกัน"

หร่วนซิงหว่านเดินมาที่ข้างกายเธอ:"ไม่ใช่แผลใหญ่อะไรสักหน่อย หายตั้งนานแล้ว อยู่บ้านน่าเบื่อจะตาย"

เพ้ยซานซานหาวทีหนึ่ง:"อ้อใช่ เธอบอกจะไปเมืองอานเฉิงไม่ใช่เหรอ จะไปเมื่อไหร่?"

หร่วนซิงหว่านได้พูดว่า:"ฉันจองตั๋วเครื่องบินของคืนพรุ่งนี้ไว้"

"แล้วเธอเตรียมไปอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน ตรุษจีนจะกลับมามั้ย"

หร่วนซิงหว่านยิ้มทีหนึ่ง:"มากสุดก็คงสองสามวันมั้ง จะกลับมาอยู่"

เพ้ยซานซานพยักหน้า:"งั้นก็ดี ฉันยังคิดอยู่ว่าถ้าเธอไม่กลับมาฉลองตรุษจีน ฉันกับเสี่ยวเฉินก็จะไปหาเธอ ปีนี้ฉันไม่อยากกลับบ้านแล้ว พ่อแม่ฉันจะได้ไม่มาถามเรื่องของฉันกับหลี่อ๋างอีก แล้วก็เร่งรัดแต่งงานด้วย ฟังจนฉันรำคาญจะตายอยู่แล้ว"

หร่วนซิงหว่านฟังแล้ว ได้เงียบไปครู่หนึ่งถึงพูด:"ตอนที่ฉันออกขจากบ้านฉันได้เจอDanielที่ลิฟต์ด้วย เขาฝากฉันมาบอกเธอว่า ขอโทษสำหรับเรื่องของวันนั้น"

เพ้ยซานซานได้โบกมือและพูดอย่างไม่พอใจ:"เขาก็ได้ให้เสี่ยวเฉินมาบอกฉันแล้วเหมือนกัน แต่ฉันไม่เป็นไรแล้ว ต่อไปออกจากบ้านคอยหลบเลี่ยงหน่อยก็พอแล้ว"

ระหว่างที่พวกเธอพูดคุยกัน หร่วนเฉินได้ออกมาจากออฟฟิศ พอดูนาฬิกาแล้วได้พูดว่า:"ผมออกไปเที่ยวหนึ่งนะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าแล้วถามเรื่อยเปื่อยว่า:"นายไปไหน?"

"มีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวก็กลับมาแล้วครับ"

"รู้แล้ว ไปเถอะ"

หลังจากหร่วนเฉินจากไป เพ้ยซานซานได้พูดเสียงเบาว่า:"เสี่ยวเฉิน กำลังมีความรักหรือเปล่าเนี่ย รู้สึกช่วงนี้เขามักจะทำตัวลับๆ ล่อๆ นะ"

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว:"น่าจะไม่ใช่มั้ง"

เพ้ยซานซานถอนหายใจทีหนึ่ง:"เธอว่ามั้ย ลูกรักพวกนี้ที่ได้รับความโปรดปรานจากฟ้าเบื้องบน มีคนจีบตั้งเยอะแยะ แต่ดันไม่อยากมีความรัก แต่อย่างพวกเราที่ฝันทุกวันก็ยังอยากมีความรักเนี่ยสิ ดันยังไงก็หาไม่เจอ โชคชะตาช่างไม่ยุติธรรมเลย!"

"......"

อีกฝั่งหนึ่ง

หร่วนเฉินมาถึงที่อยู่ที่นักสืบส่วนตัวส่งให้เขา ยืนรออยู่ที่เดิมไปสิบนาทีก็ไม่เห็นมีคนมาเลย

เขาหยิบมือถือออกมา ตอนที่กำลังจะโทรออก ด้านหลังกลับมีจิ๊กโก๋หลายคนโผล่มา

จิ๊กโก๋พวกนี้ก็คือลูกน้องของบ่อนพนันที่เมื่อก่อนหร่วนจุนชอบไปเล่นอยู่เป็นประจำ หลังจากพวกเขาเห็นหร่วนเฉิน ได้พูดจาท้าทายหยาบคาย:"นี่ไม่ใช่ลูกชายของหร่วนจุนไอ้ตัวเรือดตัวนั้นเหรอ ได้ยินมาว่ามึงสอบเข้ามหาลัยแล้ว ทำไม มีเงินเรียนหนังสือ แต่ไม่มีเงินช่วยพ่อมึงคืนหนี้เหรอวะ?"

หร่วนเฉินไม่สนใจพวกเขา เขาดึงสายตากลับและเตรียมตัวจากไป แต่พวกมันกลับขวางอยู่ที่ตรงหน้าเขา

"เมื่อก่อนได้ยินมาว่าหร่วนจุนเอาพี่สาวมึงไปขายให้กับคนรวย ได้เงินมาหลายล้านเลย ตอนนี้ถูกคนเล่นนานขนาดนั้นแล้ว คาดว่าคงไม่มีมูลค่าขนาดนั้นแล้ว แต่ว่า......"

อีกคนรีบพูดต่อว่า:"เรียกพี่สาวมึงมาให้พวกเราได้สนุกกัน ถ้าอย่างนี้มึงก็ไม่ต้องคืนเงินแล้ว เป็นไงบ้าง?"

พอคำนี้พูดออกมาปุ๊บ คนอื่นๆ ที่เหลือต่างก็หัวเราะจนเสียงดังลั่น

"ผั๊วะ"เสียงดังสนั่นเสียงหนึ่ง หร่วนเฉินใช้แรงอัดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าหมัดหนึ่ง ได้ดึงเขาไปที่ผนังอย่างโหด

เห็นสถานการณ์แล้ว เพื่อนร่วมก๊วนของเขาก็เริ่มทยอยกันลงไม้ลงมือ

หลังจากผ่านการต่อสู้กันอย่างอลหม่าน คนที่พูดจาหยาบคายที่ถูกหร่วนเฉินต่อยเป็นคนแรกได้ถุยเลือดออกมาคำหนึ่ง แววตาโหดเหี้ยมาอำมหิต เขาได้ควักมีดเล่มหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อและเดินไปข้างหน้า

ในขณะที่เขากำลังจะแทงไปที่ช่วงเอวของหร่วนเฉิน จู่ๆ ข้อมือได้ถูกคนถีบแรงๆ ทีหนึ่ง เขาได้ล้มไปที่หัวมุมทั้งคน และร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

พอหร่วนเฉินหันหน้ามา เห็นผู้ชายทั้งหลายที่อยู่ข้างหลังได้ถูกควบคุมตัวไว้หมดแล้ว

ขณะนี้ Rolls-Royceสีดำคันหนึ่งได้จอดลงที่หน้าปากซอย ร่างเงาของโจวฉือเซินได้ค่อยๆ โผล่มาที่ตรงหน้า

หร่วนเฉินขมวดคิ้ว ทำไมถึงเป็นเขา?

โจวฉือเซินมองเขาแว๊บหนึ่ง จากนั้นได้ยกมือเบาๆ ผู้ชายที่ใส่แว่นตาได้ถูกโยนมาที่เท้าของหร่วนเฉิน

คนคนนี้ก็คือนักสืบส่วนตัวที่หร่วนเฉินได้ติดต่อในก่อนหน้านี้

ผู้ชายขยับแว่นที่เลนส์แตกร้าว หมอบอยู่ที่ตรงหน้าของหร่วนเฉิน:"ขอโทษๆ น้องชาย ฉันมีตาแต่ไม่มีแววเองไม่ควรเพื่อเงินนิดเดียวก็ไปหลอกนาย เป็นความผิดของฉันเอง นี่เป็นเงินที่นายให้ฉัน ยังมีที่พวกมันให้ฉันด้วย ฉันให้นายหมดเลย นายปล่อยฉันไปเถอะนะ......"

ผู้ชายล้วงบัตรเอทีเอ็มใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าอย่างตัวสั่นเทา จากนั้นได้ยัดไปที่มือของหร่วนเฉิน

หร่วนเฉินเม้มริมฝีปากบางไว้ แล้วนั่งลงมาจับเนคไทของเขาไว้:"นี่นายปั่นหัวฉันเหรอ?"

"ต้องโทษฉันเองที่หลงผิดไปในชั่วขณะ ฉันสำนึกผิดแล้ว รับรองว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว"

หร่วนเฉินสีหน้าเย็นชา:"แกเป็นคนบอกฉันเองว่าตรวจสอบข้อมูลของคนคนนั้นเจอแล้ว นี่ก็โกหกเหรอ?"

"พวกมันเป็นคนให้ฉันพูด ฉันก็จนปัญญาเหมือนกัน รูปถ่ายของนายมันเก่าซะขนาดนั้น ใบหน้าของคนในรูปก็เห็นไม่ชัด ถึงฉันเป็นเทพเจ้าก็หาไม่เจอหรอก!"

"พวกมันคือใคร?"

ผู้ชายพูด:"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันแค่มีหน้าที่รับเงินและทำงานเท่านั้น นายก็รู้กฎของอาชีพนี้อยู่ พอถามเยอะคนอื่นจะไม่พอใจ......"

หร่วนเฉินได้โยนเขาทิ้ง และลุกขึ้นมาด้วยหน้าบึ้งตึง

โจวฉือเซินยกมือขึ้น:"จัดการซะ"

"ครับ"

นักสืบส่วนตัวกับจิ๊กโก๋ทั้งหลายถูกนำตัวไป ทันใดนั้นรอบด้านได้กลับมาเงียบสงบทันที

โจวฉือเซินมองไปที่เขาและพูดอย่างเรียบเฉย:"คราวหน้าอย่าบุ่มบ่ามแบบนี้อีก คนอื่นพูดอะไร นายก็เชื่ออะไร เหมือนพี่สาวนายไม่มีผิดเลย"　

หร่วนเฉินเงียบไปครู่หนึ่งถึงพูด:"พี่รู้ได้ไงครับ"

"บนโลกใบนี้ ไม่มีเรื่องอะไรที่เงินทำไม่ได้หรอก"

หร่วนเฉิน:"......"

โจวฉือเซินหันหลังแล้วพูด:"ขึ้นรถเถอะ ฉันไปส่งนาย"

หร่วนเฉินยืนลังเลอยู่กับที่ไปหลายวิ สุดท้ายก็ได้ขึ้นรถตามเขา

ในขณะที่Rolls-Royceสีดำขับอยู่ระหว่างทาง หลินหนานได้รับสายเสร็จแล้วพูด:"ประธานโจวครับ จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ"

โจวฉือเซินอืมคำหนึ่ง แล้วหลับตาพักผ่อนสายตา ใบหน้าอันหล่อเหลาดูอารมณ์อะไรไม่ออก

ผ่านไปไม่กี่วิ หร่วนเฉินได้พูดว่า:"เรื่องนี้อย่าบอกหร่วนซิงหว่านนะครับ"

โจวฉือเซินได้ยินแล้วได้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

หร่วนเฉินได้พูดอีกว่า:"ฉันไม่อยากให้พี่รู้ เดี๋ยวเธอจะเป็นห่วง"

"รู้ว่าเธอจะเป็นห่วง แต่นายก็ยังทำอะไรไม่นึกถึงผลที่ตามมาทีหลังอีก?"

หร่วนเฉินขมวดคิ้วพร้อมพูด:"ผมไม่คิดว่าจะเจอคนพวกนั้น"

"นายคงไม่คิดว่า ที่วันนี้นายเจอคนพวกที่นี่เป็นแค่อุบัติเหตุมั้ง?"

หร่วนเฉินเม้มปากไว้แน่นไม่พูดจา จริงที่เรื่องมันไม่บังเอิญขนาดนี้หรอก

โจวฉือเซินพูดอย่างเรียบเฉย:"นายคงถูกจับตาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้เรื่องเลย"

หร่วนเฉินคิดยังไงก็ไม่เข้าใจว่านักสืบส่วนตัวคนนั้นถูกใครซื้อตัวไปกันแน่ และไม่รู้ด้วยว่าวัตถุประสงค์ของพวกมันคืออะไร

แต่เซ้นส์ของเขาได้บอกกับเขาว่า เรื่องนี้กับเรื่องที่ก่อนหน้านี้มีคนไปหาเรื่องที่ออฟฟิศของหร่วนซิงหว่าน และให้ร้ายเขาที่หน้าโรงเรียน เบื้องหลังล้วนเป็นคนคนเดียวกัน

"แล้วพี่รู้มั้ยครับว่า‘พวกมัน’คือใคร?"

"แน่นอน"โจวฉือเซินมองไปที่เขา"ฉันไม่บอกเรื่องวันนี้ให้พี่สาวนายฟังก็ได้ และสามารถบอกนายด้วยว่าเรื่องนี้มันยังไงกันแน่ แต่นายก็ต้องรับปากเงื่อนไขฉันข้อหนึ่ง"