สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 231

ณ ออฟฟิศ

ตอนที่หร่วนซิงหว่านมาถึง หร่วนเฉินกำลังจัดการออเดอร์อยู่ ที่ออฟฟิศของเธอ ส่วนเพ้ยซานซานได้ง่วงเหงาหาวนอนหมอบอยู่บนเคาน์เตอร์

เธอเห็นหร่วนซิงหว่านมา ก็ได้ลุกขึ้นมาถาม:"ซิงซิง ไม่ใช่ให้เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านสองสามวันเหรอ รีบมาทำไมกัน"

หร่วนซิงหว่านเดินมาที่ข้างกายเธอ:"ไม่ใช่แผลใหญ่อะไรสักหน่อย หายตั้งนานแล้ว อยู่บ้านน่าเบื่อจะตาย"

เพ้ยซานซานหาวทีหนึ่ง:"อ้อใช่ เธอบอกจะไปเมืองอานเฉิงไม่ใช่เหรอ จะไปเมื่อไหร่?"

หร่วนซิงหว่านได้พูดว่า:"ฉันจองตั๋วเครื่องบินของคืนพรุ่งนี้ไว้"

"แล้วเธอเตรียมไปอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน ตรุษจีนจะกลับมามั้ย"

หร่วนซิงหว่านยิ้มทีหนึ่ง:"มากสุดก็คงสองสามวันมั้ง จะกลับมาอยู่"

เพ้ยซานซานพยักหน้า:"งั้นก็ดี ฉันยังคิดอยู่ว่าถ้าเธอไม่กลับมาฉลองตรุษจีน ฉันกับเสี่ยวเฉินก็จะไปหาเธอ ปีนี้ฉันไม่อยากกลับบ้านแล้ว พ่อแม่ฉันจะได้ไม่มาถามเรื่องของฉันกับหลี่อ๋างอีก แล้วก็เร่งรัดแต่งงานด้วย ฟังจนฉันรำคาญจะตายอยู่แล้ว"

หร่วนซิงหว่านฟังแล้ว ได้เงียบไปครู่หนึ่งถึงพูด:"ตอนที่ฉันออกขจากบ้านฉันได้เจอDanielที่ลิฟต์ด้วย เขาฝากฉันมาบอกเธอว่า ขอโทษสำหรับเรื่องของวันนั้น"

เพ้ยซานซานได้โบกมือและพูดอย่างไม่พอใจ:"เขาก็ได้ให้เสี่ยวเฉินมาบอกฉันแล้วเหมือนกัน แต่ฉันไม่เป็นไรแล้ว ต่อไปออกจากบ้านคอยหลบเลี่ยงหน่อยก็พอแล้ว"

ระหว่างที่พวกเธอพูดคุยกัน หร่วนเฉินได้ออกมาจากออฟฟิศ พอดูนาฬิกาแล้วได้พูดว่า:"ผมออกไปเที่ยวหนึ่งนะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าแล้วถามเรื่อยเปื่อยว่า:"นายไปไหน?"

"มีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวก็กลับมาแล้วครับ"

"รู้แล้ว ไปเถอะ"

หลังจากหร่วนเฉินจากไป เพ้ยซานซานได้พูดเสียงเบาว่า:"เสี่ยวเฉิน กำลังมีความรักหรือเปล่าเนี่ย รู้สึกช่วงนี้เขามักจะทำตัวลับๆ ล่อๆ นะ"

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว:"น่าจะไม่ใช่มั้ง"

เพ้ยซานซานถอนหายใจทีหนึ่ง:"เธอว่ามั้ย ลูกรักพวกนี้ที่ได้รับความโปรดปรานจากฟ้าเบื้องบน มีคนจีบตั้งเยอะแยะ แต่ดันไม่อยากมีความรัก แต่อย่างพวกเราที่ฝันทุกวันก็ยังอยากมีความรักเนี่ยสิ ดันยังไงก็หาไม่เจอ โชคชะตาช่างไม่ยุติธรรมเลย!"

"......"

อีกฝั่งหนึ่ง

หร่วนเฉินมาถึงที่อยู่ที่นักสืบส่วนตัวส่งให้เขา ยืนรออยู่ที่เดิมไปสิบนาทีก็ไม่เห็นมีคนมาเลย

เขาหยิบมือถือออกมา ตอนที่กำลังจะโทรออก ด้านหลังกลับมีจิ๊กโก๋หลายคนโผล่มา

จิ๊กโก๋พวกนี้ก็คือลูกน้องของบ่อนพนันที่เมื่อก่อนหร่วนจุนชอบไปเล่นอยู่เป็นประจำ หลังจากพวกเขาเห็นหร่วนเฉิน ได้พูดจาท้าทายหยาบคาย:"นี่ไม่ใช่ลูกชายของหร่วนจุนไอ้ตัวเรือดตัวนั้นเหรอ ได้ยินมาว่ามึงสอบเข้ามหาลัยแล้ว ทำไม มีเงินเรียนหนังสือ แต่ไม่มีเงินช่วยพ่อมึงคืนหนี้เหรอวะ?"

หร่วนเฉินไม่สนใจพวกเขา เขาดึงสายตากลับและเตรียมตัวจากไป แต่พวกมันกลับขวางอยู่ที่ตรงหน้าเขา

"เมื่อก่อนได้ยินมาว่าหร่วนจุนเอาพี่สาวมึงไปขายให้กับคนรวย ได้เงินมาหลายล้านเลย ตอนนี้ถูกคนเล่นนานขนาดนั้นแล้ว คาดว่าคงไม่มีมูลค่าขนาดนั้นแล้ว แต่ว่า......"

อีกคนรีบพูดต่อว่า:"เรียกพี่สาวมึงมาให้พวกเราได้สนุกกัน ถ้าอย่างนี้มึงก็ไม่ต้องคืนเงินแล้ว เป็นไงบ้าง?"

พอคำนี้พูดออกมาปุ๊บ คนอื่นๆ ที่เหลือต่างก็หัวเราะจนเสียงดังลั่น

"ผั๊วะ"เสียงดังสนั่นเสียงหนึ่ง หร่วนเฉินใช้แรงอัดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าหมัดหนึ่ง ได้ดึงเขาไปที่ผนังอย่างโหด

เห็นสถานการณ์แล้ว เพื่อนร่วมก๊วนของเขาก็เริ่มทยอยกันลงไม้ลงมือ

หลังจากผ่านการต่อสู้กันอย่างอลหม่าน คนที่พูดจาหยาบคายที่ถูกหร่วนเฉินต่อยเป็นคนแรกได้ถุยเลือดออกมาคำหนึ่ง แววตาโหดเหี้ยมาอำมหิต เขาได้ควักมีดเล่มหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อและเดินไปข้างหน้า

ในขณะที่เขากำลังจะแทงไปที่ช่วงเอวของหร่วนเฉิน จู่ๆ ข้อมือได้ถูกคนถีบแรงๆ ทีหนึ่ง เขาได้ล้มไปที่หัวมุมทั้งคน และร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

พอหร่วนเฉินหันหน้ามา เห็นผู้ชายทั้งหลายที่อยู่ข้างหลังได้ถูกควบคุมตัวไว้หมดแล้ว

ขณะนี้ Rolls-Royceสีดำคันหนึ่งได้จอดลงที่หน้าปากซอย ร่างเงาของโจวฉือเซินได้ค่อยๆ โผล่มาที่ตรงหน้า

หร่วนเฉินขมวดคิ้ว ทำไมถึงเป็นเขา?