สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 232

ตอนที่หร่วนเฉินกลับมา หร่วนซิงหว่านกำลังพูดคุยกับเพ้ยซานซานด้วยรอยยิ้มอยู่ พอหันหน้ามากลับเห็นเสื้อผ้าของเขาสกปรก ใบหน้าก็มีรอยช้ำอยู่หลายจุด รอยยิ้มบนใบหน้าเธอได้หยุดลงมาทันที เธอเดินไปอย่างไว ขมวดคิ้วและถามว่า:"เสี่ยวเฉิน นายเกิดอะไรขึ้น?"

หร่วนเฉินเอียงศีรษะไป:"ไม่มีอะไรครับ แค่แผลเล็กๆ เอง ไม่เป็นไรครับ"

"จะไม่เป็นไรได้ยังไง เมื่อกี๊ตอนออกไปยังดีๆ อยู่เลย นายบอกพี่มาตามตรงว่านายไปไหนกันแน่"

เพ้ยซานซานก็ได้เดินมาเหมือนกัน:"ใช่ เสี่ยวเฉิน นายเกิดเรื่องอะไรขึ้น รีบพูดสิ"

หร่วนซิงหว่านยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น ในใจเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี:"นายไป......"

หร่วนเฉินพูดด้วยเสียงเรียบเฉย:"แค่ชกต่อกับเพื่อนนักเรียนเฉยๆ ไม่ได้ร้ายแรงเหมือนที่พี่คิดหรอกครับ"

"อยู่ดีๆ นายจะชกต่อยกับเพื่อนนักเรียนทำไม?"

เห็นได้ชัดว่าหร่วนเฉินไม่ค่อยอยากจะพูด แค่พูดว่า:"ต่อยก็คือต่อย จะถามเหตุผลอะไรมากมายครับ"

หร่วนซิงหว่านไม่เชื่อ ตอนที่ยังอยากพูดอะไรอีก เพ้ยซานซานกลับได้ดึงเธอไว้:"เอาล่ะ เสี่ยวเฉินยังวัยรุ่นเลือดร้อนอยู่ มีเรื่องมีราวกับเพื่อนก็เป็นเรื่องปกติ เธอก็อย่าเป็นห่วงมากนักเลย เขาก็ตัวโตขนาดนี้แล้ว มีขอบเขตอยู่"

ระหว่างพูด ก็ได้ไปดึงหร่วนเฉินอีก:"นายก็อย่ามัวแต่ยืนอยู่ที่นี่เลย ไปจัดการแผลบนใบหน้าก่อน ระวังอักเสบล่ะ"

"รู้แล้วครับ"

หร่วนเฉินเดินไปห้องพักผ่อนที่อยู่ข้างหลัง

เพ้ยซานซานใช้ข้อศอกแตะหร่วนซิงหว่าน:"ยังเป็นห่วงอีกเหรอ"

หร่วนซิงหว่านส่ายหัว:"ฉันรู้สึกเสี่ยวเฉินไม่ได้พูดความจริงกับฉัน"

หร่วนเฉินไม่ใช่คนบุ่มบ่าม เป็นไปได้ยังที่แค่เพราะความขัดแย้งนิดหน่อยก็ไปชกต่อยกับเพื่อนๆ

อีกอย่างเมื่อกี๊ตอนที่เขาออกไป เห็นได้ชัดว่าหน้าตาเหมือนมีเรื่องสำคัญ

เพ้ยซานซานพูด:"เสี่ยวเฉินไม่พูดความจริงกับเธอ ก็เพราะกลัวเธอจะคิดมาก เธอดูสิตอนนี้เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอดีๆ ไม่ใช่หรอ ไม่มีอะไรหรอก"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจทีหนึ่ง:"หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นนะ"

ผ่านไปสักพัก ประตูของห้องพักผ่อนถูกผลักออก

ในมือของหร่วนเฉินกำลังถือก้านสำลีฆ่าเชื้อให้กับแผลอยู่ เห็นร่างเงาของหร่วนซิงหว่านโผล่อยู่ที่หน้าห้อง เขาได้วางก้านสำลีแล้วพูด:"ผมไม่เป็นไรจริงๆ "

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ข้างโซฟา แกะพลาสเตอร์ติดแผลแล้วติดให้เขา:"ชกต่อยกับเพื่อนเรียนก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก มีอะไรที่คุยกันดีๆ ไม่ได้"

หร่วนเฉินเม้มปากไว้ไม่พูดจา

"ครั้งนี้ครั้งเดียว คราวหน้าห้ามทำแบบนี้อีก"　

"รู้แล้วครับ"

หร่วนซิงหว่านได้พูดอีก:"พรุ่งนี้พี่จะไปเมืองอานเฉิงเที่ยวหนึ่ง แค่สองสามวันก็กลับมาแล้ว นายไปหาห้องใหม่ซะ อย่าพักที่บ้านDanielอีกเลย"

หร่วนเฉินเข้าใจความหมายของหร่วนซิงหว่าน เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่งถึงเปิดปากพูด:"ผมรู้สึกเขาไม่ได้จงใจครับ"　

"ไม่ว่าจะจงใจหรือไม่จงใจ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ไปสืบสาวราวเรื่องอีกก็ไม่มีประโยชน์ พี่แค่รู้สึกว่านายพักที่บ้านเขาตลอด รบกวนคนอื่นก็ไม่ดี อีกอย่าง ช่วงนี้นายก็เห็นแล้ว ทางฝั่งพี่ก็ไม่ได้เกิดเรื่องอย่างอื่นอีก"

หร่วนเฉินพยักหน้า:"ผมจะย้ายออกไปพรุ่งนี้เลยครับ"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น:"หาห้องเสร็จค่อยว่ากันเถอะ เงินเดี๋ยวพี่โอน......"

หร่วนเฉินได้พูดขัดจังหวะเธอ เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ:"ผมมีเงินอยู่ครับ"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม:"โอเค งั้นนายดูเอาเองก็แล้วกัน"

ในขณะที่เธอจะจากไป จู่ๆ หร่วนเฉินได้ถามว่า:"พี่กับเฉิงเว่ยเป็นยังไงกันบ้างครับ?"

"เป็นยังไงกันบ้างอะไร"

"ก็ก่อนหน้านี้พี่บอกจะลองดูไม่ใช่เหรอ ลองแล้วเป็นยังไงบ้าง"

หร่วนซิงหว่านหยุดชะงักไปครู่หนึ่งถึงพูด:"นายพูดถูก พี่ไม่ชอบเขา ถึงลองยังไงก็ไม่มีประโยชน์"

"แล้วพี่......"หร่วนเฉินจับลำคอ และเคลื่อนย้ายสายตาไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติ "ยังจะแต่งงานใหม่กับโจวฉือเซินมั้ย?"

หร่วนซิงหว่านคงจะคาดไม่ถึงว่าจู่ๆ เขาจะถามแบบนี้ เธอยืนอึ้งอยู่กับที่ไปหลายวิ ไม่รู้จะตอบยังไงในชั่วขณะ

หร่วนเฉินเห็นสถานการณ์แล้ว ได้กระแอมทีหนึ่งแล้วพูดอีก:"คือผมรู้สึก เขาไม่ได้หน้าหมั่นไส้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถ้าพี่......ยังชอบเขาอยู่ ผมไม่คัดค้านครับ"

หร่วนซิงหว่านฟังแล้วอดขำไม่ได้:"ช่วงก่อนนายไม่ใช่ยังไล่เขาไปอยู่เหรอ ทำไมท่าทีของตอนนี้ถึงได้เปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้"

หร่วนเฉินพูด:"ผมไล่เขาไปที่ไหน ผมแค่อยากให้เขารู้ว่าอย่าทำเรื่องที่ทำร้ายจิตใจพี่อีกเฉยๆ ......"

หร่วนซิงหว่านพูด:"เอาล่ะ นายอย่ายุ่งเรื่องพวกนี้เลย วันนี้ที่ออฟฟิศก็ไม่มีงานอะไร เดี๋ยวไปทานข้าวกัน"

เดินมาถึงหน้าห้อง หร่วนซิงหว่านได้หยุดลงมาแล้วหันมามองเขา ทันใดนั้นได้พูดว่า:"จะเรียกสวี่วานไปด้วยมั้ย?"

หร่วนเฉินอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นได้พูดว่า:"นั่นมันเพื่อนของพี่ พี่มาถามผมทำไม"

หร่วนซิงหว่านอมยิ้มไปทีหนึ่ง:"ไม่มีอะไร แค่ถามดูเฉยๆ ช่วงก่อนเพราะเรื่องของนายได้ไปกบดานที่ต่างประเทศ ก็ไม่รู้ว่ากลับมาหรือยัง พี่คิดว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องขอบคุณด้วยตนเองถึงจะถูก นายว่าล่ะ"

"......"หร่วนเฉินหลบสายตาของเธอ เขากระแอมเสียงใสเม้มปากแล้วถึงพูด "พี่พูดถูกครับ"

"งั้นพี่ลองถามดูก่อนว่าเธอกลับมาหรือยัง"

หร่วนซิงหว่านยักคิ้วทีหนึ่ง จากนั้นได้ดึงประตูออกจากห้องพักผ่อนไป

เธอเดินไปด้วยและส่งข้อความให้สวี่วานไปด้วย

ที่จริงสวี่วานไม่ได้ไปต่างประเทศเลย หลังจากโจวฉือเซินนายทุนที่ทั้งชั่วช้าและโหดเหี้ยมให้วันหยุดเธอไปสองวัน ก็ได้จัดตารางงานให้แน่นเอี๊ยดอีก

ตอนที่ได้รับข้อความของหร่วนซิงหว่าน เธอกำลังถ่ายโฆษณาชิ้นหนึ่งอยู่พอดี เพื่อให้คำโกหกของก่อนหน้านี้สมจริง ตอนนี้ได้แต่โกหกไปว่าอยู่ฮาวาย และเพิ่งลงจากเครื่อง

หร่วนซิงหว่าน:[โอเค งั้นเดี๋ยวรอเธอกลับมาเราค่อยนัดกันอีกทีนะ]

สวี่วานตอบด้วยน้ำตาคลอเบ้า

......

เวลาห้าทุ่มครึ่ง เครื่องบินได้จอดลงที่สนามบินเมืองอานเฉิงตรงตามเวลา

เหมือนอุณหภูมิของเมืองอานเฉิงจะต่ำกว่าเมืองหนานเฉิงตลอด พอลงจากเครื่องปุ๊บ หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกอากาศหนาวเย็นแผ่มาเลย

หลังจากเธอรูดซิปของเสื้อนวมมาถึงที่คาง ก็ได้เอาหมวกที่ติดกับเสื้อขึ้นมาใส่ด้วย ตอนที่เตรียมจะเดินไปยังห้องโถงสนามบิน จู่ๆ เห็นบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งได้เดินห้อมล้อมคนคนหนึ่งออกมา แต่ผู้หญิงที่อยู่ในหมู่คนถูกปิดมิดชิดไว้ทั้งตัว แม้แต่ดวงตาก็ไม่เผยออกมา

อีกอย่างบรรยากาศของพวกเขาแปลกมาก เหมือนว่าตื่นเต้นมาก

ตอนที่เดินผ่านหร่วนซิงหว่าน เธอยังถูกชนไปทีหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านมองดูคนกลุ่มนั้นแล้วรู้สึกค่อนข้างแปลกประหลาด

ผ่านไปไม่กี่นาที หร่วนซิงหว่านออกมาจากห้องน้ำ เพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังมาจากหัวมุม:"รำคาญจริงๆ !ตกลงพวกแกจัดเตรียมเสร็จหรือยังเนี่ย ยังจะให้ฉันรออยู่ที่นี่อีกแค่ไหน!"

"คุณหนูโจวรอสักครู่นะครับ ที่พวกผมทำแบบนี้ก็เพราะคำหนึ่งถึงความปลอดภัยของคุณหนู แค่ไม่ระวังนิดหน่อย ไทม์ไลน์ของคุณหนูก็จะถูกพบเห็นนะครับ"

โจวอานอานด่าทอ:"ต้องโทษนังแพศยาคนนั้นคนเดียว และลูกนอกสมรสคนนั้น คอยดูเหอะ ฉันจะให้พวกมันได้เห็นดีแน่!"

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่กับที่แล้วหัวเราะอย่างไร้เสียง

คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเธอจะได้เจอโจวอานอานที่หนีตายที่นี่

ไม่รู้ควรจะบอกว่าโชคชะตาหรือบังเอิญดี

แต่โจวอานอานถึงเวลานี้แล้ว ก็ยังไม่ยอมกลับตัวกลับใจอีก

ในขณะนี้นี่เอง มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งได้พบเห็นหร่วนซิงหว่าน เขาได้พูดอย่างระแวดระวัง:"ใคร?"