สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 23

บทที่ 23 คุณรู้สึกว่าผมกำลังล้อเล่นกับคุณอยู่เหรอ?

เธอถือสัญญากู้ยืมไว้แล้วก็เคาะประตูห้องหนังสืออย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ยืนยันแล้วยืนยันอีกว่าเธอจะต้องคิดหาวิธีหาเงินมาคืนเขาให้ได้

ตลอดช่วงระยะเวลานั้น โจวฉือเซินเอาแต่จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ในดวงตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและความเย้ยหยัน

ช่วงระยะเวลานั้น ทุกวันเธอแทบจะลงจากเตียงไม่ไหว บนร่างกายตั้งแต่บนยันล่างล้วนเกิดจากการแก้แค้นของเขา

ในตอนที่โจวฉือเซินเอาเงินให้เธอนั้น ก็พูดเยาะเย้ยอย่างไม่ปิดบังสักนิดว่า “ไม่ต้องคืนแล้วนะ ที่เธอต้องใช้วิธีตั้งมากมายขนาดนั้นเพื่อให้ได้มาแต่งงานกับฉัน ก็เพราะเป้าหมายนี้ไม่ใช่เหรอ”

หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดอะไร ต้องขอบคุณนายทุนคนนั้นที่วิจารณ์เธอว่าเป็นคนที่ไม่มีความฝัน และตอนนี้เธอก็ไม่มีเงินคืนจริงๆ ด้วย

แต่โจวฉือเซินบอกเธอว่าไม่ต้องคืนนั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ยังไงเธอก็ยังทิ้งสัญญากู้ยืมไว้ที่เขา

แต่ว่าก็ถูกแล้ว ในเมื่อหย่ากันแล้ว เขาจะให้เธอคืนเงินมันก็สมควรแล้ว

เพ้ยซานซานกำลังดูหนังอยู่ในห้องอย่างมีความสุข แล้วอยู่ๆ ก็ได้เสียงปึงๆ ปังๆ ดังมาจากห้องครัว

แล้วเธอก็เดินไปถาม “ที่รักนี่เธอกำลังสับอะไรอยู่เนี่ย?”

“โจวฉือเซิน!”

“ฮะ?”

หร่วนซิงหว่านดึงความคิดกลับมา แล้วมองดูขิงสดตรงหน้าที่โดนสับจนเละ แล้วในที่สุดก็ตั้งสติกลับมาได้ “ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวฉันจะออกไปแป๊บหนึ่ง เธอไม่ต้องรอฉันนะ เข้านอนเร็วๆ ล่ะ”

เพ้ยซานซานไม่ต้องทายก็รู้แล้วว่าโจวฉือเซินมาหาเรื่องเธออีกแล้ว จึงขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า “เขาอยากจะทำอะไรอีกแล้ว หย่าก็หย่ากันไปแล้ว ทำไมยังไม่จบไม่สิ้นกันอีก”

“ช่างเถอะ มันเป็นสิ่งที่ฉันติดค้างเขาไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

“ตอนนี้ก็ช่างเถอะ แต่ว่าถ้าผ่านไปอีกสักสองเดือนท้องของเธอก็จะใหญ่ขึ้นมา มันก็จะปกปิดไม่ได้แล้วนะ”

มีดที่อยู่ในมือหร่วนซิงหว่านถือค้างไว้กลางอากาศ ชั่วขณะหนึ่งก็ไม่ได้พูดอะไร

ใช่ซิ หนี้สองล้านนี้ถ้ายังคืนไม่หมดสักที เธอก็จะต้องติดค้างโจวฉือเซินอยู่ตลอด และจะไม่มีทางไปจากเขาได้ตลอดกาล

ตามนิสัยของโจวฉือเซินแล้ว ถ้ารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องอยู่ละก็ ไม่แน่เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอเอาเรื่องนี้ไปบีบบังคับเขาให้ยอมแต่งงานอีกครั้ง อาจจะจับเธอไปทำแท้งเลยก็เป็นไปได้

พอผ่านไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านถึงพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ที่คฤหาสน์ซิงหู

หลังจากที่เสียงกริ่งประตูดังขึ้นมา คนรับใช้ที่อยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากก็รีบวิ่งไปเปิดประตู รอยยิ้มที่เหมือนกับว่าพ้นเคราะห์แล้ว แต่พอเห็นคนที่ยืนอยู่นอกประตูก็หุบลงทันที

โจวฉือเซินเดินจากชั้นบนลงมา คนรับใช้พาชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถือกระติกรักษาอุณหภูมิเดินเข้ามา สีหน้ามืดขรึม

ชายหนุ่มเองก็โดนบรรยากาศที่อึมครึมนี้ทำให้ตกใจขึ้นมาด้วย จึงถามขึ้นอย่างติดๆ ขัดๆว่า “ไม่……ไม่ทราบว่าใช่คุณโจวหรือเปล่าครับ? นี่คือของที่คุณหร่วนให้เอามาส่งให้คุณครับ ในโทรศัพท์ของคุณน่าจะมีรหัสรับสินค้าอยู่ ช่วย……ช่วยเอาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”

“……”

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินเม้มขึ้นเล็กน้อย พยายามข่มความโกรธเอาไว้ แล้วก็ล้วงโทรศัพท์ออกมา

หลังจากที่ชายหนุ่มได้รับรหัสรับสินค้าแล้ว ก็รีบวิ่งพรวดออกไปเลย

หลังจากที่ชายหนุ่มจากไปแล้วไม่ถึงสองนาที เสียงโทรศัพท์บ้านในคฤหาสน์ซิงหูก็ดังขึ้นมา

คนรับใช้ฟังเสียงโทรศัพท์ดังไปเรื่อยๆ ก็ไม่กล้าไปรับ แล้วก็หาข้ออ้างมาข้อหนึ่งแล้วรีบวิ่งออกไปเลย

ในตอนที่โทรศัพท์ดังจนเกือบจะตัดสายไปแล้วนั้น โจวฉือเซินถึงได้ยกหูฟังขึ้นมา

และอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของหร่วนซิงหว่านก็ลอยเข้ามา “ประธานโจว ซุปแก้เมาคุณคงได้รับแล้วใช่ไหม? เนื่องจากว่าวัตถุดิบมีจำกัด ฉันจึงทำแค่พอดื่มครั้งเดียว ครั้งหน้าถ้าคุณยังต้องการอีก ฉันจะทำให้แล้วก็ให้คนส่งของเอาไปส่งให้คุณอีก”

หร่วนซิงหว่านนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วก็พูดขึ้นอีกว่า “สำหรับเรื่องเงินสองล้านนั้น พวกเราสามารถเจรจากันสักหน่อยได้ไหม?”

โจวฉือเซินหัวเราะเย็นๆ ขึ้นคำหนึ่ง “เจรจาเหรอ? นี่คือความจริงใจของคุณเหรอ?”

หร่วนซิงหว่านเองก็รู้ว่าเรื่องที่เรียกพนักงานส่งของเอาซุปไปส่งให้เขานั้นจะต้องทำให้เขาไม่พอใจแน่ แต่ว่าเหมือนอย่างที่เพ้ยซานซานพูดไว้ ตอนนี้ยังดีหน่อย แต่ว่าถ้าอีกสองสามเดือนผ่านไป เขายังมาหาเธอไม่หยุดอีก จะทำยังไงล่ะ?