สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 236

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าสมองของเขานี่มีปัญหาชัดๆ

เธอไม่ได้เพิ่งจะมาครั้งแรกสักหน่อย มีอะไรต้องอายด้วย

ไอ้ผู้ชายเฮงซวยพูดอย่างกับว่าเธอกลับบ้านไปเจอแม่สามีกับเขาเป็นครั้งแรกยังไงอย่างงั้น......

คิดถึงตรงนี้ จู่ๆ หร่วนซิงหว่านรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว

เธอกระแอมทีหนึ่ง ไม่ได้พูดไร้สาระกับเขาอีก ได้หันหลังเดินขึ้นขั้นบันไดโดยตรง แล้วเคาะประตู

ผ่านไปไม่กี่วิ ประตูถูกเปิดออกจากด้านใน ร่างเงาของสวี่เยว่ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

หร่วนซิงหว่านยิ้มอ่อนๆ :"น้าสวี่"

สวี่เยว่พูด:"เสี่ยวหร่วนมาแล้วเหรอ รีบเข้ามาเร็ว"

หร่วนซิงหว่านได้ยื่นของที่ตัวเองถือไว้ตลอดให้เธอ:"น้าสวี่คะ นี่เป็นของกินและของบำรุงที่หนูซื้อมาจากเมืองหนานเฉิง คุณน้าลองชิมดูค่ะ......"

"ตอนนี้ของพวกนี้ซื้อได้ทุกที่ หนูยังเอามาแต่ไกลอีก"

เวลานี้ เสียงของน้าฉินได้ก้องมาจากด้านใน:"สวี่ ดูท่าลูกสะใภ้มีใจกว่าเยอะเลย ลูกชายของเธอมาตั้งหลายครั้งแล้ว ก็ไม่เห็นเขาเอาลูกอมมาสักสองเม็ดเลย"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

ความคิดที่แว๊บผ่านในหัวตอนที่เธออยู่หน้าบ้าน ไม่คิดเลยว่าจะพูดออกมาจากาปกของน้าฉิน

ถ้าเธอคนเดียวก็แล้วไป แต่ตอนนี้เธอมากับโจวฉือเซินดูยังไงก็รู้สึกแปลกๆ

สวี่เยว่ยิ้มและรับของที่หร่วนซิงหว่านหิ้วไว้:"เข้ามาก่อนเร็ว"

หร่วนซิงหว่านคอยเดินตามหลังสวี่เยว่ ตอนที่เดินมาถึงลานบ้าน กำลังจะทักทายน้าฉินที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะหินอ่อน คิดไม่ถึงว่ากลับเห็นข้างกายเธอยังมีเปลของทารกอยู่อันหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านอดหยุดชะงักฝีเท้าไม่ได้ ค่อนข้างอึ้งเล็กน้อย

สวี่เยว่เห็นสถานการณ์แล้ว ได้วางของบำรุงที่เธอเอามาไว้บนโต๊ะ และพูดอย่างสงบจิตสงบใจ:"เสี่ยวหร่วน รีบมาดูเร็ว นี่เป็นหลานของน้าฉินหนู"

น้าฉินก็พูดคล้อยตาม:"ใช่ๆๆ ลูกสะใภ้น้าคลอดคนที่สองแล้ว ยุ่งเกินไป ก็เลยให้น้าช่วยพวกเขาเลี้ยงดู เฮ้อ หนูดูสิน้าอายุปูนนี้แล้วยากที่จะได้ใช้ชีวิตชิวๆ สักสองวัน......"

ตอนที่น้าฉินพูด หร่วนซิงหว่านก็ได้เดินมาแล้ว

ทารกในเปลตัวเล็กมาก มือน้อยๆ ทั้งสองข้างได้กำแน่นเป็นหมัด หลับสบายมากๆ

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะดูจนเหม่อลอย เธอยื่นมือออกไปช้าๆ ตอนที่ยื่นออกไปครึ่งหนึ่ง ก็ได้หยุดลงมาอีก

ตอนที่เธอกำลังอยากจะดึงมือกลับ จู่ๆ มือน้อยๆ ที่เดิมทีกำเป็นหมัดได้คลายออก และจับนิ้วมือนิ้วหนึ่งของเธอไว้แน่น หลังจากทำปากมูมมามทีหนึ่งก็ได้นอนต่ออีก ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย

พริบตาเดียว หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่าที่ๆ หนึ่งของหัวใจได้พังทลายลงไปหมด อ่อนยวบยาบจนไม่เป็นท่า ไม่อยากจะดึงมือออกมาเลย เหมือนกลัวจะรบกวนฝันหวานของเจ้าตัวเล็ก

สวี่เยว่กับน้าฉินมองหน้ากันแว๊บหนึ่ง น้าฉินได้กระแอมทีหนึ่ง:"เสี่ยวหร่วน หนูอย่าเอาแต่ยืนเลย นั่งๆๆ นั่งเถอะ"

หร่วนซิงหว่านฟังแล้วได้ดึงสมาธิกลับมาเสี้ยวหนึ่ง จากนั้นได้นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ ยังคงไม่ได้ดึงมือออกอีกเช่นเคย เธอมองไปที่น้าฉินแล้วถาม:"น้าฉิน เขาชื่ออะไรคะ?"

"ชื่อ......"น้าฉินได้มองสวี่เยว่แว๊บหนึ่ง ได้ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่เธอ "ชื่อ......"

สวี่เยว่ได้พูดว่า:"ช่วงนี้น้าฉินของหนูกำลังปวดหัวกับเรื่องนี้อยู่เลย น้ากับน้าฉินคิดหลายวันแล้วก็คิดไม่ออก หรือไม่หนูช่วยคิดชื่อหนึ่งสิ?"

เห็นได้ชัดว่าหร่วนซิงหว่านอึ้ง:"หนู?

น้าฉินก็ได้พูดว่า:"ใช่ๆ เสี่ยวหร่วน หนูเรียนหนังสือมาเยอะ หนูตั้งชื่อให้หน่อยนะ"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกเรื่องตั้งชื่อให้ลูกแบบนี้ต้องให้คนเป็นพ่อเป็นแม่มาตั้งให้ เธอตั้งใจให้มันดูไม่เข้าท่าเลย

เหมือนดูความคิดของเธอออก สวี่เยว่ก็ได้พูดอีกว่า:"พวกน้าคิดอยู่ตั้งนานก็คิดชื่อที่เหมาะสมไม่ได้ หนูคิดชื่อหนึ่งนะ ถือว่าเอามาเป็นตัวอย่างให้พ่อแม่ของลูกนะ"

น้าฉินได้พูดคล้อยตามต่อ:"ใช่ๆๆ น้าสวี่พูดถูก เสี่ยวหร่วน เรื่องนี้ก็มอบให้หนูแล้วนะ ช่วยน้าฉินหน่อย"

หลังจากฟังคำนี้แล้ว หร่วนซิงหว่านไม่ได้ปฏิเสธต่อ เธอได้พยักหน้าเบาๆ :"งั้นหนูลองคิดดูนะคะ"