สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 239

ตอนนี้หร่วนซิงหว่านเสียใจจะแย่อยู่แล้ว ถ้ารู้แต่แรกก็ไม่ปากเสียถามคำๆ นั้นแล้ว

หลังจากโจวฉือเซินจอดรถเสร็จ ก็ได้พูดอย่างเรียบเฉยว่า:"ลงรถเถอะ"

หร่วนซิงหว่านเบะปาก ได้แต่ประนีประนอม

หลังจากเดินมาถึงฟู้ดสตรีท โจวฉือเซินได้สั่งของทานเล่นที่คราวก่อนหร่วนซิงหว่านมาแล้วอยากกิน จากนั้นได้พาเธอไปนั่งที่ข้างๆ อย่างชำนาญ

สำหรับเรื่องที่เขาสามารถจำของทานเล่นของคราวก่อนได้อย่างไม่ตกหล่นแม้แต่อย่างเดียว หร่วนซิงหว่านค่อนข้างตกตะลึงอยู่

แต่ตอนนั้นเธอกำลังท้องกำลังไส้อยู่เลยกินค่อนข้างเยอะ ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ากินไม่หมด

ในขณะที่เธออยากจะเปิดปากพูด โจวฉือเซินได้สบตากับเธอ:"ไม่พอเหรอ?"

"......พอแล้วค่ะ"

ที่จริงว่าไปแล้วก็แปลกมากเลย มาที่นี่สองครั้ง ทั้งๆ ที่ทุกอย่างไม่เหมือนกัน แต่กลับรู้สึกว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย

กินถึงตอนท้าย หร่วนซิงหว่านรู้สึกความกังวลของเธอในเมื่อครู่เป็นเรื่องส่วนเกิน

ของทานเล่นที่สั่งมาล้วนกินจนหมด แทบจะไม่เหลือเลย

โจวฉือเซินไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นเป็นคนเรื่องมากก็จริง แต่ก็ไม่เคยกินทิ้งๆ ขว้างๆ เลย

นี่ก็อาจจะเกี่ยวข้องกับสิ่งแวดล้อมที่เขาโตมาตั้งแต่เด็ก

หลังทานข้าวเสร็จ หร่วนซิงหว่านได้ถามหยั่งเชิงว่า:"ประธานโจว เราจะกลับกันหรือยังคะ?"

โจวฉือเซินลุกขึ้น และพูดอย่างชิวๆ :"กินข้าวเสร็จก็ต้องย่อยหน่อยสิ"

พอพูดจบ ก็ได้ก้าวเท้าเดินไปทางวัดเยว่เหล่า

หร่วนซิงหว่านถูกบีบให้เดินตามไป

ตอนนี้เด็กนักเรียนมากมายล้วนปิดเทอมฤดูหนาวกันแล้ว คู่รักวัยใสเยอะมากเป็นพิเศษ คึกคักกว่าคราวก่อนที่พวกเขามาเสียอีก

หร่วนซิงหว่านเดินไปได้ครู่เดียว ก็ได้เดินพลัดกับโจวฉือเซิน

ในขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะหาที่ๆ หนึ่งนั่งก่อนมั้ย ทันใดนั้นมือได้ถูกฝ่ามือใหญ่ที่อบอุ่นกุมเอาไว้

เธอเงยหน้าขึ้นมามองด้วยจิตใต้สำนึก เห็นไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่สูญหายไปจากหมู่คนไม่รู้ย้อนกลับมาอีกตั้งแต่เมื่อไหร่

หร่วนซิงหว่านอยากดึงมือออกจากฝ่ามือเขา แต่ขัดขืนไปหลายครั้งก็ไม่มีประโยชน์เลย กลับยิ่งกุมแน่นมากขึ้น ไอ้ผู้ชายเฮงซวยยังฉวยโอกาสสอดเข้าไปในซอกนิ้วเธอ กุมมือเธอไว้แน่น

โจวฉือเซินหาข้ออ้างที่ฟังดูสวยหรู:"คนเยอะเกินไป แบบนี้จะได้ไม่พลัดหลงกัน"

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านได้ปฏิเสธ เขาก็ได้จูงมือเธอเดินไปข้างหน้าต่อแล้ว

หร่วนซิงหว่านต่อสู้กับมือข้างนั้นของเขาต่ออย่างเจ็บใจ จนกระทั่งตรงหน้ามีเด็กผู้หญิงเดินมาคนหนึ่ง เธอไม่ได้สังเกตเห็น ถ้าไม่ใช่โจวฉือเซินยื่นมือบังเธอไว้ เธอเกือบจะพุ่งชนเข้าไปแล้ว

ที่นี่คนเยอะมากจริงๆ หร่วนซิงหว่านได้แต่ล้มเลิกความคิดไป

พวกเขาอยู่ท่ามกลางหมู่คน ก็เหมือนคู่รักที่รักกันหวานชื่นปกติคู่หนึ่ง

มาถึงที่หน้าวัดเยว่เหล่า หร่วนซิงหว่านยังไงก็คิดไม่ถึงว่าโจวฉือเซินจะดึงเธอมาต่อแถวที่จุดรับป้ายขอพรความรัก

หร่วนซิงหว่านรักษาสติและความใจเย็นไว้:"ประธานโจว คุณคิดว่าคุณทำแบบนี้มันสมเหตุสมผลเหรอคะ"

"ผมรู้สึกสมเหตุสมผลนะ"

"ฉันรู้สึกไม่สมเหตุสมผลเลย!"

โจวฉือเซินสีหน้าเรียบเฉย:"แสดงว่าปัญหาเกิดจากที่ตัวคุณ"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากเล่นเกมส์ที่ไร้สาระแบบนี้กับเขาอีก ในขณะที่เธออยากจะดึงมือออกอีกครั้ง ได้มีผู้ชายสองคนเดินมาที่ข้างกายพวกเขา ผู้ชายหนึ่งในนั้นยังถือกล้องถ่ายรูปไว้ด้วย

"ทั้งสองท่านครับ เราเป็นเจ้าหน้าที่ของวัดเยว่เหล่า ไม่ทราบว่าพวกคุณคือคู่รักกันใช่มั้ยครับ"

"ไม่......"

โจวฉือเซินตอบอย่างมั่นใจมาก:"เราเป็นสามีภรรยากันครับ"

เจ้าหน้าที่รู้ในทันที:"คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง คืออย่างนี้ครับ พวกเรารู้สึกคุณสองคนรักกันมาก ภาพลักษณ์และบุคลิกต่างก็ดูดีมาก อยากถามดูว่าเรียนเชิญพวกคุณถ่ายรูปสักสองใบได้มั้ยครับ เอาไว้ใส่โปรโมทที่วัดเยว่เหล่า จากความรู้สึกที่มีให้พวกคุณทั้งสองท่านไม่ต้องต่อแถวก็สามารถรับป้ายขอพรความรัก

โดยตรงเลยครับ นอกเหนือจากนี้ เรายังจะมอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้กับทั้งสองท่านด้วยครับ"

หร่วนซิงหว่านไม่เข้าใจ พวกเขาไปเห็นมาจากไหนว่าพวกเขารักกันมาก?