สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 240

สายตาของโจวฉือเซินมองดูเธออยู่เป็นครั้งคราว ผ่านไปสักพักได้ส่งเสียงออกมาอย่างไม่มีลางเลยสักนิด:"พวกเขาไปแล้ว ถ้าคุณยังอยากเอาอีก ผมไปต่อแถวเป็นเพื่อนคุณก็ได้"

"......ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันล้อเล่น"

เธอแค่แกล้งยั่วโมโหไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้เฉยๆ จะได้ให้เขาโกรธและโยนป้ายไว้แล้วจากไปเลย

จะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาจะมีท่าทีที่เปลี่ยนไปจากปกติ ทำให้คนอึดอัดจริงๆ

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินได้ยกขึ้นอย่างไร้ร่องรอย จากนั้นเขาได้จูงมือเธอเดินไปข้างอย่างช้าๆ อีกครั้ง

ตอนที่โจวฉือเซินเอาป้ายขอพรความรัก

แขวนที่ริมแม่น้ำ หร่วนซิงหว่านได้มองซ้ายมองขวา ใช้อันนี้มาปกปิดความตื่นเต้นและความเก้อเขินในใจ

พอแขวนป้ายขอพรความรักเสร็จ หร่วนซิงหว่านก็ได้พูดว่า:"นี่ก็ดึกแล้ว ฉันจะไปแล้วค่ะ ประธานโจวเชิญตามสบายนะคะ"

พูดจบ เธอก้าวเท้าเดินจากไปอย่างเร่งรีบ

หลังออกมาจากวัดเยว่เหล่า ไม่มีผู้คนที่พลุกพล่านไปมาแล้ว หร่วนซิงหว่านรู้สึกอากาศบริสุทธิ์ขึ้นเยอะเลย เธอสูดหายใจยาวๆ หยิบมือถือออกมากำลังอยากจะเรียกรถกลับไป ข้อมือกลับถูกคนกุมเอาไว้:"ทางนี้"

หร่วนซิงหว่านเบะปาก เธอวิ่งได้เร็วขนาดนี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าไอ้ผู้ชายเฮงซวยยังตามมาทันอีก

เสียเวลาอยู่ที่วัดเยว่เหล่าไม่น้อยเลย ตอนที่กลับมาถึงถนนอานเฉียวก็สี่ทุ่มแล้ว

เมื่อก่อนเวลานี้ สวี่เยว่น่าจะเข้านอนแล้ว

แต่นาทีนี้ไฟของลานบ้านยังสว่างไสวอยู่ ในบ้านมีเสียงร้องไห้ของเด็กก้องมา

หร่วนซิงหว่านได้ยินแล้วรีบวิ่งเข้าไป

ในลานบ้าน สวี่เยว่กำลังอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้และคอยกล่อมเบาๆ

หร่วนซิงหว่านถาม:"น้าสวี่ เขาเป็นอะไรคะ?"

สวี่เยว่พูด:"ไม่มีอะไร เด็กตอนกลางคืนก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ งอแงกลางดึก กล่อมจนหลับก็โอเคแล้ว"

หร่วนซิงหว่านยื่นมือออกมา:"ให้หนูอุ้มหน่อยค่ะ"

สวี่เยว่เอาเด็กยื่นไปที่อ้อมแขนของเธอ

หลังจากหร่วนซิงหว่านกล่อมไปสักพัก เสียงร้องของเจ้าตัวเล็กก็ค่อยๆ เบาลง แต่ก็ยังสะอึกสะอื้นอยู่

เธออุ้มเด็กไว้ด้วยและถามไปด้วย:"น้าฉินล่ะคะ?"

สวี่เยว่รีบพูดทันทีว่า:"วันนี้ตอนที่น้าฉินออกไปข้างนอกแล้วเป็นหวัด กลัวจะติดให้เด็ก คืนนี้เลยให้น้าช่วยเลี้ยงหลานหน่อย"

สำหรับที่สวี่เยว่พูด หร่วนซิงหว่านไม่สงสัยเลยสักนิด

ความสัมพันธ์ของน้าสวี่กับน้าฉินดีมาโดยตลอด ปกติทั้งสองก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กับญาติๆ ทั้งสองได้ใช้ชีวิตเหมือนครอบครัวเดียวกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกันแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติ

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า มิน่าล่ะเจ้าตัวเล็กถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้ คงจะพบว่ายายตัวเองไม่อยู่ข้างกายแน่เลย

หลังจากอุ้มไปสักพัก หร่วนซิงหว่านพบว่าดวงตากลมแบ๊วของเจ้าตัวเล็กมองไปที่ข้างๆ ตลอด มือน้อยๆ ก็คอยโบกไปมา

เธอมองไปตามสายตาของเขา จากนั้นเลียริมฝีปากแล้วก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง:"ประธานโจว หรือคุณจะลองอุ้มดูมั้ย?"

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว เหมือนใบหน้าเต็มไปด้วยคำว่าปฏิเสธ

หร่วนซิงหว่านพูด:"คุณลองอุ้มดู ดูสิว่าเขาน่ารักมากแค่ไหน"

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างใจเย็น:"จะน่ารักสู้คุณได้เหรอ"

หร่วนซิงหว่าน:"......"

ใบหน้าเธอแดงไปถึงคอทันที รู้สึกทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนมีไฟเผาอยู่

สวี่เยว่ที่อยู่ไม่ไกลได้กระแอมทีหนึ่ง แล้วหาเหตุผลกลับห้องนอน

หร่วนซิงหว่านเห็นสถานการณ์แล้ว แทบอยากมุดดินหนีเข้าไปจริงๆ

เขาเห็นโจวฉือเซินยื่นมือออกมา เธอได้ถอยหลังไปหลายก้าวทันที และพูดอย่างระแวดระวัง:"คุณจะทำอะไร?"