สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 243

สองวันผ่านไปเพียงในพริบตา อีกไม่นานก็จะจากไปแล้ว เมื่อเวลาจะผ่านไป หร่วนซิงหว่านมองไปที่เจ้าตัวเล็กที่ในเปลกำลังยิ้มให้กับเธออย่างมีความสุข ในดวงตาเขียนเต็มไปด้วยทำใจไม่ได้

โจวฉือเซินพูดเบาๆ อยู่ข้างเธอ "ก็บอกคุณแล้ว ถ้าคุณทำใจไม่ได้จริงๆ พวกเราก็แอบขโมยเขากลับไปด้วยสิ"

หร่วนซิงหว่านเปลือกตากระตุก "หุบปากไปเลยคุณ"

เธอหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นมองไปที่สวี่เยว่ "น้าสวี่ ฉันไปก่อนนะ ผ่านไปสักพักฉันจะกลับมาเยี่ยมอีก"

สวี่เยว่พยักหน้า "เดินทางปลอดภัย"

หลังจากออกจากลานบ้าน หร่วนซิงหว่านบังเอิญเห็นน้าฉินคุยกันกับเพื่อนบ้านที่ไม่ได้ย้ายออกไปที่ประตูพอดี เธอเดินเข้าไปพูดว่า "น้าฉิน ดีขึ้นหรือยังคะ?"

น้าฉินได้ยิน รีบไอขึ้นทันที "ดีขึ้นแล้วดีขึ้นแล้ว คือว่า เสี่ยวหร่วน สองวันมานี้ลำบากเธอแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มพร้อมส่ายหน้า "น้าฉินไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น ไม่ได้ลำบากเลยค่ะ"

เธอเพียงรู้สึกเต็มไปด้วยความสุข

น้าฉินมองดูกระเป๋าเดินทางที่อยู่ในมือเธอ "นี่พวกเธอจะไปแล้วเหรอ? ไม่อยู่ต่ออีกสักสองวันเหรอ?"

"ไม่แล้วค่ะ ยังมีงานที่ต้องไปจัดการ รอวันหลังค่อยกลับมาใหม่"

"ก็ได้ น้าก็ไม่รบกวนเวลาของพวกเธอแล้ว เดินทางปลอดภัยนะ"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้กับเธอแล้ว ก็ลากกระเป๋าหันหลังเดินออกไป เธอเพิ่งเดินไปไม่ถึงสองก้าว ก็ได้ยินเสียงน้าคนที่อยู่ข้างๆ พูดเบาๆ ว่า "เสี่ยวหร่วนไปแบบนี้ แล้วลูกเธอก็ทิ้งไว้ที่นี่ไม่สนใจแล้ว?"

หร่วนซิงหว่านอึ้งไป ยังไม่ทันได้หันหน้ากลับไป ก็ได้ยินเสียงของน้าฉินไอติดต่อกันออกมา

น้าฉินตั้งใจพูดเสียงดังขึ้น "โธ่ เป็นหวัดนี่ก็ทรมานคนจริงๆ หากไม่ใช่เพราะว่าเหล่าสวี่กับเสี่ยวหร่วนดูแลหลานชายให้ ฉันคงไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ"

ด้านหลัง ไม่ได้มีเสียงแล้ว

หร่วนซิงหว่านคิด เมื่อครู่ที่ได้ยินอาจจะฟังผิดไปแล้ว

......

หลังจากที่กลับมาถึงเมืองหนานเฉิง หร่วนซิงหว่านได้กระเป๋าแล้วก็เดินตรงออกไปข้างนอกโดยไม่หันหน้ากลับมา

โจวฉือเซินเหลือบมองไปด้านข้าง หลินหนานรู้ได้ทันทีจึงรีบเดินมาข้างหน้า "คุณนาย......คุณหร่วน ฉันจะไปส่งคุณครับ"

"ขอบคุณ ไม่ต้อง เพื่อนของฉันมารับฉันแล้ว"

ทันทีที่หร่วนซิงหว่านพูดแบบนี้ ใบหน้าของโจวฉือเซินก็เย็นชาลงทันที

หลินหนานพยายามกอบกู้สถานการณ์ครั้งสุดท้าย "คุณหร่วน หรือไม่คุณอย่าให้เพื่อนของคุณมาแล้ว ตอนนี้มลพิษทางอากาศมันรุนแรงมากแค่ไหน และการปกป้องสิ่งแวดล้อมเป็นความรับผิดชอบของเราทุกคน"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอหันหน้าไปมองเขา "ผู้ช่วยหลิน คุณเคยคิดที่จะเปลี่ยนงานใหม่ไหม?"

"นี่......ยังไม่เคยคิดครับ"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างจริงจัง "ฉันแนะนำให้คุณรีบเปลี่ยนงานใหม่เถอะ ไม่เช่นนั้นอายุก็ยังน้อยแรงกดดันเยอะ ไม่อย่างนั้นเส้นผมก็จะล่วงไปหมดแล้ว"

"......"

หร่วนซิงหว่านพูดจบ ได้หันหลังเดินออกไป

หลินหนานออกมา ได้เพียงถอยกลับไปอยู่ข้างโจวฉือเซินอย่างเงียบๆ "ประธานโจว......"

เขาพยายามแล้ว

โจวฉือเซินมองตามหลังหร่วนซิงหว่าน และเลียริมฝีปากบางๆ พูดว่า "ช่างเถอะ"

คารมคมคายของผู้หญิงคนนั้น และก็ไม่ใช่วันแรกที่เขาเห็น

เมื่อเดินออกมาจากอาคารผู้โดยสาร ฟ้าได้มืดลงแล้ว