สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 244

อยู่บนรถ หร่วนซิงหว่านได้จองตั๋วเครื่องบินที่บินที่เร็วที่สุดไปเมืองอานเฉิงสองใบ

แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อพวกเธอลงจากเครื่องบิน ก็เป็นเวลาหกโมงเช้าของวันที่สองแล้ว

เมื่อยืนอยู่ที่ประตูหน้าบ้านของสวี่เยว่ หัวใจของหร่วนซิงหว่านก็เต้นเร็วกว่าก่อนหน้านั้นมากขึ้นกว่าเดิม

เธอหายใจลึกๆ หลังจากที่รอให้ตัวเองสงบลงได้แล้ว ถึงได้ยกมือไปเคาะประตู

ส่วนในห้อง สวี่เยว่เพิ่งจะตื่นนอน เปิดประตูออกมาเห็นหร่วนซิงหว่านยืนอยู่ข้างนอก พูดด้วยความแปลกใจว่า "ซิงหว่าน ทำไมเธอ......"

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปาก "น้าสวี่ ฉันอยากดูเด็กอีกครั้ง

สวี่เยว่อึ้งไปสักพัก ในขณะนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านไม่อาจจะรอคำตอบจากเธอได้ จึงได้เดินก้าวยาวๆ เข้าไปในห้อง

เพ้ยซานซานเห็นเช่นนั้น ก็รับเดินตามเข้าไป

แต่เจ้าตัวเล็กก็เหมือนหายไปในกลางอากาศ ในห้องไม่มีสิ่งของอะไรหลงเหลืออยู่เลย

เมื่อหร่วนซิงหว่านตกอยู่ในภวังค์ที่ยืนอยู่ที่เดิม สวี่เยว่เดินไปหาและพูดเบาๆ ว่า "น้าฉินของเธอไม่ใช่ไม่สบายและยังไม่หายเหรอ เมื่อคืนลูกสะใภ้ของเธอมาที่นี่ แล้วพาเด็กกลับไปแล้ว"

หร่วนซิงหว่านอ้าปากค้าง และไม่รู้ควรจะพูดอะไร ส่วนดวงตาก็ได้มีน้ำตาคลอหน่วย

สวี่เยว่ถอนหายใจเงียบๆ รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร แต่ไม่อาจจะบอกความจริงกับเธอ ได้เพียงแค่ตบไปที่ไหลเธอเบาๆ "เสี่ยวหร่วน เด็กยังมีอีกได้"

หร่วนซิงหว่านกัดริมฝีปากล่างไว้แน่น พยายามอดกลั้นไม่ให้ร้องออกมา และพูดพึมพำเบาๆ ว่า "ฉันคิดว่า....ฉันแค่อีกนิดเดียวก็เกือบจะแน่ใจได้แล้ว......"

แต่ผลสุดท้ายคือเธอคิดมากไป

สวี่เยว่พูด "เสี่ยวหร่วน ถ้าเธอต้องการเจอเด็ก ฉันจะไปถามที่อยู่กับน้าฉินของเธอให้"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ไม่เป็นไรค่ะ"

"เสี่ยวหร่วน......"

"น้าสวี่ขอโทษด้วยค่ะ ฉันต้องขอตัวกลับก่อน"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านพูดจบ ได้เดินหันหลังออกไปข้างนอก ด้านหลังดูอ้างว้างไม่สามารถพูดอะไรได้

เพ้ยซานซานยิ้มให้สวี่เยว่ด้วยความอาย หลังจากที่พยักหน้าแสดงความปรารถนาดีแล้ว และเดินตามออกไป

ในเวลานี้ ท้องฟ้าเพิ่งเริ่มจะสว่างขึ้น และโคมไฟถนนทั้งสองฝั่งของแม่น้ำก็ได้ส่องแสงสีส้มสลัว บางๆ และแฝงความเย็นเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านก้มหน้าเดินอย่างเงียบๆ

เพ้ยซานซานเดิมตามขึ้นมา เกาศีรษะแล้วถึงพูดว่า "ซิงซิง โทษที่ฉันเอง หากไม่ใช่เพราะฉันพูดเหลวไหลอะไรพวกนั้นไปจนต้องทำให้เธอต้องเข้าใจผิด เธอก็คงจะ......"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าเบาๆ "ไม่ใช่เพราะเธอ เป็นฉัน เป็นที่ฉันอ่อนไหวเกิดไป"

อาจเป็นเพราะสองวันนี้ได้อยู่กับเจ้าตัวเล็กเป็นเวลานาน ถึงทำให้เธอมีความปรารถนาที่เลยเถิด

แต่ว่าคิดไปคิดมาก็ใช่ ตอนนั้นเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์รุนแรงขนาดนั้น แล้วเด็กจะรอดมาได้อย่างไร

หร่วนซิงหว่านหายใจออกและพูดว่า "ซานซาน พวกเรากลับกันเถอะ"

หลังจากรอให้หร่วนซิงหว่านกลับไป สวี่เยว่ถึงโทรศัพท์ไปหาโจวฉือเซิน "เสี่ยวเซิน เสี่ยวหร่วนกลับไปแล้ว"

"รู้แล้ว ครับ" หยุดชะงักชั่วคราว โจวฉือเซินพูดอีกว่า "เที่ยวบินตอนบ่าย ผมจะให้คนพาคุณไปจากที่นั้น และในเมื่อเธอได้สงสัยแล้ว ที่นั่นก็ไม่อาจจะอยู่ต่อได้"

สวี่เยว่ถอนหายใจออกไป "เลยนายนี่นะ......ถ้าเสี่ยวหร่วนรู้ความจริงเข้า อาจจะเกลียดนายได้"

"ก็คงไม่ขาดเรื่องนี้หรอก"

หร่วนซิงหว่านมากกว่าที่เกลียดเขา คิดจะฆ่าเขาก็อาจเป็นไปได้

หลังจากที่วางสาย โจวฉือเซินเก็บโทรศัพท์ แล้วหยิบเอาเสื้อโค้ตออกไป

......

หลังจากที่กลับไปกลับมา หร่วนซิงหว่านกับเพ้ยซานซานทั้งสองยังไม่ได้นอนเลยสักคน และเมื่อถึงเมืองหนานเฉิง เพ้ยซานซานได้หาวนอนตลอด "ซิงซิง พวกเรากลับไปนอนก่อนเถอะ ยังไงก็ตามที่สตูดิโอยังมีเสี่ยวเฉินอยู่......"

หร่วนซิงหว่านดึงความคิดกลับมาพูดว่า "เธอกลับไปนอนเถอะ ฉันไม่ง่วง สองวันมานี่ยังมีงานหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ"

เพ้ยซานซานรู้ดีว่าถ้าเธอดื้อขึ้นมาใครพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ รวมทั้งอารมณ์ตอนนี้ของหร่วนซิงหว่านคงจะยุ่งเหยิงแน่นอน มันคงเป็นเรื่องแปลกถ้าเธอสามารถนอนหลับได้