สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 245

หร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหน เมื่อเธอตื่นขึ้นพบว่าข้างนอกท้องฟ้าได้มืดลงแล้ว

ทันทีที่เธอลุกขึ้นนั่งนั้น เพิ่งคิดจะขยับคอเคล็ด ก็ได้ยินเสียงไหล่ดังหนึ่งที

หร่วนซิงหว่านทั้งลูบที่ต้นคอทั้งพลางเดินไปเปิดประตูสตูดิโอออกไปข้างนอก "เสี่ยวเฉิน นายช่วยไปหากล่องยาออกมาให้พี่หน่อย มียาดองอยู่ในนั้น คอพี่เหมือนจะเคล็ด......"

หร่วนซิงหว่านยังพูดไม่จบ ก็มองเห็นผู้ชายที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา

เธอรู้สึกได้ทันทีว่าไม่เพียงแค่ปวดคอ หัวก็ปวดเช่นกัน

โจวฉือเซินค่อยเงยหน้ามองเธอ "ตื่นแล้ว?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ประธานโจวมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

โจวฉือเซินกวาดสายตาไปที่กล่องของขวัญที่วางบนโต๊ะ "รูปภาพครั้งนั้น ผมเห็นว่าคุณชอบมันมาก ผมให้คนเอาไปปริ้นอีกหนึ่งชุด ผมเสียเปรียบหน่อยเถอะ ได้เอาต้นฉบับให้คุณ"

"......ขอบคุณ ฉันไม่ต้องการ"

อิตาบ้านี่ใช่ตาอะไรดู ถึงได้มองออกได้อย่างไรว่าเธอชอบมัน!

โจวฉือเซินลุกขึ้น ก้าวขายาวๆ เข้าใกล้เธอช้าๆ "ผมจำได้เคยมีคนบอกผมว่า ผู้หญิงบอกว่าไม่ต้องการ นั้นคือต้องการ ใครพูดฉันก็ไปหาคนนั้น"

หร่วนซิงหว่านยิ้มเยาะเย้ย "คงเป็นซูซือเวยหรือไม่ก็คุณหลินมั๊ง เพราะอย่างไรฉันไม่เคยพูด"

โจวฉือเซินหยุดลง มองดูเธออย่างไม่พอใจ

หร่วนซิงหว่านไม่อยากสนใจเขา จึงได้เดินไปหายาดองที่ห้องเก็บของ

แต่ว่าเธอคาดไม่ถึงคือ กล่องปฐมพยาบาลได้วางอยู่ชั้นบนสุดของชั้นวาง และตอนนี้คอเธอเคล็ดอยู่ ได้ลองเขย่งเท้าหลายครั้งแล้วก็ยังหยิบไม่ได้

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะขึ้นเก้าอี้นั้น ได้มีมือที่เรียวยาวของชายคนนั้นยันไว้อยู่ข้างเธอ และมืออีกข้างหนึ่ง เหยียดขึ้นข้ามผ่านเหนือศีรษะของเธอ แล้วหยิบเอากล่องปฐมพยาบาลลงมาได้อย่างง่ายดาย

หร่วนซิงหว่านหันหน้ามา ส่วนด้านหลังได้พิงไปที่ชั้นวางของ

หยิบของก็หยิบของสิ ไม่รู้อิตาบ้านี้จะเข้ามาใกล้แบบนี้ทำไม

โจวฉือเซินเห็นแบบนั้น ได้เลิกคิ้วขึ้น "คุณกลัวอะไร"

"ใคร......ใครกลัวล่ะ" หร่วนซิงหว่านไม่อยากที่จะเถียงกับเขา และหลังจากที่แย่งเอากล่องปฐมพยาบาลจากมือเขาแล้ว ก็ได้เดินกลับไปที่ห้องทำงานล็อกประตูไว้แน่น เพื่อจะได้ไม่ทิ้งโอกาสให้อิตาบ้านั้นแม้แต่นิดเดียว

เธอถอดเสื้อคลุมออก เอียงคอแล้วพ่นยาดองลงไป มือดึงเสื้อคอเต่าไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งกำลังจะยืดไปบีบ แต่กลับพบว่าสาเหตุที่คอเคล็ดเพราะเธอบิดคอ แค่มือขยับก็สามารถดึงถึงเส้นนั้น บีบไปไม่กี่ครั้งไม่เพียงแค่ไม่บรรเทาลงแล้ว กลับยิ่งทำให้ปวดรุนแรงมากขึ้นอีกด้วย

เมื่อหร่วนซิงหว่านรู้สึกหงุดหงิด ที่ประตูห้องทำงานได้มีเสียงเคาะเบาๆ ดังเข้ามาสองครั้ง หลังจากนั้นเสียงอิตาบ้านั้นก็ดังขึ้นมาอย่างไม่ได้รีบร้อน "ต้องการความช่วยเหลือไหม?"

"ไม่ต้องการ!"

"ถ้าอย่างนั้นผมไปแล้วนะ"

อิตาบ้ารีบไสหัวไปเถอะ!

จากนั้นได้นั่งคับแค้นใจอยู่คนเดียว หร่วนซิงหว่านวางยาดองกลับคืนที่เดิม และหยิบเสื้อคลุมลุกขึ้น เตรียมที่จะไปโรงพยาบาล

แต่ทันทีที่เธอเปิดประตูห้องทำงาน ได้เห็นอิตาบ้าที่เอาแต่พูดว่าเขาต้องการจะกลับไปคนนั้น โดยพิงอยู่ที่ข้างๆ ผนัง และมองไปที่เธออย่างแน่วแน่

หร่วนซิงหว่านถามอย่างไม่อารมณ์ว่า "ประธานโจวบอกว่าจะกลับแล้วไม่ใช่เหรอ?"

โจวฉือเซินพูดหน้าตายว่า "ไม่ใช่เธอยับยั้งฉันให้อยู่ต่อเหรอ?"

"ตอนไหนที่ฉัน......" หร่วนซิงหว่านเข้าใจความหมายของเขา "ประธานโจวได้ยินเสียงหัวใจของฉันอีกแล้ว?"

"ประมาณนั้น"

โจวฉือเซินจับข้อมือเธอไว้ แล้วดึงคนเข้าไปในห้องทำงานกดเธอลงบนเก้าอี้ จากนั้นหยิบยาดองออกมาอีกครั้ง และเอนตัวนั่งลงบนโต๊ะทำงาน "แม้แต่เรื่องเล็กแบบนี้ยังทำไม่ได้ คุณนอกจากด่าผมแล้ว ยังทำอะไรได้อีก?"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันได้พบเจอคนแบบไหน ศักยภาพก็จะถูกกระตุ้นแบบนั้น"

โจวฉือเซินสูดหายใจเข้าลึกๆ และเปิดปกเสื้อสเวตเตอร์ด้วยนิ้วยาวของเขา