สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 262

เฟ้ยซานซานช่วยเธอแจกแจงต่อ "เฉิงเว่ยนั้น น่าจะอยู่กับพ่อแม่ของเขา ส่วนคนที่มา ก็น่าจะมีแค่โจวฉือเซินเท่านั้นแล้ว"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกปวดหัวขึ้นมา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อิตาบ้านั่นมาอย่างไม่ได้รับเชิญสักหน่อย

เธอสูดหายใจเข้า "กินข้าวกันเถอะ"

ส่วนทางด้านสตูดิโอนั้น เนื่องจากสองวันนี้ไม่มีเรื่องอะไร หร่วนซิงหว่านจึงได้ปล่อยให้ทุกคนหยุดงานก่อนกำหนดหนึ่งวัน เพื่อให้พวกเขาได้กลับไปฉลองปีใหม่กันก่อนวันหนึ่ง

ตอนที่กำลังซื้อของที่จะเอาไปใช้ในวันปีใหม่นั้น หร่วนซิงหว่านนึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะได้เจอคนรู้จักเค้าคนหนึ่ง

ซูซือเวยกำลังพิงอยู่ในอ้อมอกของชายวัยกลางคนร่างอ้วนคนหนึ่ง พอเห็นหน้าหร่วนซิงหว่าน เธอเองก็ชะงัก ขมวดคิ้วแล้วถามไปว่า "ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านได้ยิ้มออกมา "ถ้าฉันไม่มาคนเดียว แล้วจะให้มาแค่ครึ่งตัวรึไง"

ถ้าเป็นแบบนั้นจริง คนอื่นคงขวัญกระเจิงกันไปหมดแล้ว

สีหน้าของซูซือเวยเปลี่ยนไปเล็กน้อย "ไม่ใช่อย่างนั้น คือฉันจะบอกว่า ทำไมประธานโจวถึงไม่มากับเธอล่ะ?"

"ทำไมเขาถึงต้องมาพร้อมกับฉันด้วย?"

"เขากำลังตามจีบเธออยู่ไม่ใช่เหรอ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอก็ได้ถามขึ้นว่า "เวยเวย คนนี้คือ?"

"อ๋อ เป็นภรรยาเก่าของประธานโจว คนที่กำลังดังอยู่ในเน็ตเลยนะ"

สายตาของชายวัยกลางคนมองทั่วร่างของหร่วนซิงหว่านไปสองรอบ แล้วพูดอย่างมีความนัยว่า "ดูเหมือนประธานโจวจะมีวาสนามากๆ เลยนะ"

ระหว่างที่พูด เสียงมือถือก็ได้ดังขึ้น ชายวัยกลางคนก็ได้ขมวดคิ้วไปทีหนึ่ง เขาทำตาขยะแขยง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "ผมขอไปรับสายก่อนนะ"

ซูซือเวยปล่อยมือของเขาออก แล้วพูดอย่างเข้าอกเข้าใจว่า "ไปเถอะค่ะ"

พอเขาไปแล้ว ซูซือเวยก็หันกลับมามองหร่วนซิงหว่านอีกครั้ง แล้วขำออกมาอย่างไม่ให้เกียรติไปสองที "นึกไม่ถึงจริงๆ ว่า ตอนนั้นเธอใช้ทุกวิถีทางจนได้แต่งงานกับเขา ทำให้เขารู้สึกขยะแขยงเธออย่างถึงที่สุด จนในที่สุดก็ได้หย่ากับเธอ แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนใจซะงั้น"

"มันคงเป็นการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนของโชคชะตาละมั้ง"

ซูซือเวยทำเสียงฮึดฮัด "แต่เธออย่าเพิ่งได้ใจไปเลย ประธานโจวเป็นคนแบบไหน รสนิยมของเขาเปลี่ยนไปตลอด ตอนนั้นแต่งงานกับเธอได้ก็หย่ากับเธอได้ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคิดยังไงถึงเริ่มตามจีบเธอขึ้นมา ใครจะไปรู้ว่าเขาจะรู้สึกเบื่อเมื่อไหร่ ทางที่ดีเธอก็อย่าได้ใจไปเลยนะ"

หร่วนซิงหว่านตอบ "ขอบคุณที่เตือนนะ"

พูดจบ เธอก็เหลือบมองไปยังชายวัยกลางคนที่ยังคงคุยโทรศัพท์อยู่ "ฉันเองก็ขอเตือนเธอไว้อย่างหนึ่งนะ อย่าเอาแต่จ้องที่จะเข้าไปทำลายครอบครัวของคนอื่น เดินอยู่บนถนนตลอด จะไม่ให้เผยพิรุธเลยมันก็คงจะเป็นไปไม่ได้"

กับคำพูดที่เธอพูดมานั้น ซูซือเวยกลับไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด เพียงแค่เอามือกอดอก "พวกเราก็แค่ไขว่คว้าในสิ่งที่ตัวเองต้องการเท่านั้น ต่อให้วันนี้คนที่ยืนอยู่ข้างเขาไม่ใช่ฉัน มันก็ยังต้องมีคนอื่นอยู่ดี เธอคิดว่าไอ้พวกผู้ชายรวยๆ พวกนี้จะอดทนต่อความเหงาได้อย่างนั้นเหรอ ใครบ้างที่มีคู่ครองอยู่ในบ้านอย่างเป็นตัวเป็นตน แล้วไม่ออกมามีเล็กมีน้อยข้างนอกบ้าง? ที่โบราณพูดไว้ก็ถูกต้องที่สุด ยังไงของที่อยู่ในหม้อก็อร่อยสู้ของที่ขโมยมาไม่ได้หรอก"

หร่วนซิงหว่านฉีกปาก ยิ้มออกมาเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไรต่อ

คำพูดของซูซือเวยนั้นกลับมีเหตุผลอย่างไม่น่าให้อภัยเลย

อย่างว่า อิตาบ้าทุกคนในโลกใบนี้ ต่างก็สารเลวทุกคน

หร่วนซิงหว่านกะว่าจะไม่พูดคุยกับซูซือเวยต่อแล้ว จึงได้พูดไปว่า "ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้เธอโชคดีแล้วกัน"

ซูซือเวยมองตามแผ่นหลังของเธอไป ความไม่พอใจกับความอิจฉาริษยาปรากฏขึ้นมาในแววตา

เดิมทีเธอนั้นเป็นถึงนางแบบที่โจวซื่อกรุ๊ปผลักดันอย่างมาก มีอนาคตที่สดใสรออยู่ แต่หลังจากที่โจวซื่อกรุ๊ปยกเลิกสัญญากับเธอไป ก็ไม่มีบริษัทไหนกล้าเซนต์สัญญากับเธออีกเลย มีแค่งานถ่ายแบบนิดหน่อย กับไปเล่นซีรี่ย์ทุนต่ำบ้าง

ฐานะมันช่างแตกต่างกันมากเหลือเกิน

รู้ตัวอีกทีก็ต้องมาพึ่งพาผู้ชายแบบนี้ถึงจะสามารถอยู่รอดได้

แต่หร่วนซิงหว่านนั้น เอาไปเอามา ก็ดันกลับไปอยู่กับโจวฉือเซินอีกแล้ว

นี่เธอมีอะไรที่เทียบกับหร่วนซิงหว่านไม่ได้กัน?