สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 263

หลังจากที่กลับมาบ้าน เฟ้ยซานซานก็เหนื่อยจนทิ้งตัวลงบนโซฟา "ฉลองปีใหม่ครั้งหนึ่งนี่มันเหนื่อยจริงๆ เลย ต่อไปถ้ากลับไปบ้าน ฉันจะไม่ทะเลาะกับแม่อีกแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูด "เธอกลับไปตอนนี้ก็ยังทัน พรุ่งนี้ถึงฉลองปีใหม่กันนะ"

เฟ้ยซานซานปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะคิด "ถ้าเทียบกับความเป็นห่วงแม่แล้ว ฉันก็ยังไม่อยากฟังการบ่นของแม่มากกว่า รอฉันหาลูกเขยหนุ่มๆ หล่อๆ ให้แม่ได้เมื่อไหร่ ฉันค่อยยืดอกแล้วกลับไปอีกที"

หร่วนซิงหว่านขำ "ถ้าเธอหาพ่อหนุ่มๆ หล่อๆ ละก็ ฉันว่าคุณน้าคงใช้ไม้กวาดไล่เธอออกจากบ้านแน่ๆ "

เฟ้ยซานซานถอนหายใจออกมา "เอาใจยากจริงๆ เลย"

จากนั้นไม่นาน กริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น หร่วนซิงหว่านเปิดประตูออก แล้วพบว่าคนที่ยืนอยู่ด้านนอกก็คือเฉิงเว่ย

เฉิงเว่ยพูดขึ้นมาว่า "ผมไปที่สตูดิโอถึงได้รู้ว่าพวกคุณหยุดงานกันก่อนแล้ว โทรหาคุณกับซานซานก็โทรไม่ติด ผมเลยตัดสินใจมาที่นี่เลยครับ"

หลังจากที่หยุดชะงักไป เขาก็พูดต่อว่า "ซิงหว่าน ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณครับ"

ตอนที่เขาโทรมา เฟ้ยซานซานกับหร่วนซิงหว่านอาจจะกำลังอยู่ในลิฟต์ก็ได้ มันจึงไม่มีสัญญาณ

หร่วนซิงหว่านก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว "เข้ามาข้างในก่อนค่ะ"

ตอนที่เฉิงเว่ยเดินเข้ามา เฟ้ยซานซานที่อยู่ในห้องครัวก็เอาแต่กินน้ำ เพราะเธอกลัวว่าถ้าปากของตัวเองว่าง อาจจะอดใจที่พูดเชียร์ทั้งคู่ไม่ได้

หร่วนซิงหว่านรินน้ำให้เฉิงเว่ยแก้วหนึ่ง พอเห็นท่าทางที่แปลกประหลาดของเฟ้ยซานซาน จึงได้ถามไปด้วยความแปลกใจว่า "นี่เธอกำลังทำอะไรเนี่ย?"

เฟ้ยซานซานโบกมือ "ไม่มีอะไร เธอไม่ต้องสนใจฉันหรอก"

หร่วนซิงหว่านยักไหล่ ยกแก้วน้ำขึ้นมา แล้วกลับเข้าไปที่ห้องรับแขก

เธอว่าแก้วไว้ตรงหน้าของเฉิงเว่ย แล้วนั่งลงตรงโซฟาเดี่ยวที่อยู่ด้านข้าง "มีธุระอะไร ก็พูดมาเลยค่ะ"

ริมฝีปากบางๆ ของเฉิงเว่ยเม้มเข้าหากัน ลังเลไปพักหนึ่งก่อนจะพูดออกมาว่า "ซิงหว่าน ผมอยากขอให้คุณช่วยอะไรผมอย่างหนึ่ง"

หร่วนซิงหว่านพูด "อะไรที่ฉันช่วยได้ก็ต้องช่วยแน่นอน ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น คุณเองก็ช่วยฉันไว้ตั้งเยอะ"

หลังทิ้งช่วงไปหลายวิ เฉิงเว่ยก็ค่อยๆ พูดออกมาว่า "คืนพรุ่งนี้ คุณช่วยกลับบ้านกับผมหน่อยได้มั้ยครับ?"

หร่วนซิงหว่านตกใจเล็กน้อย ยังไม่ทันตั้งตัวได้ เฟ้ยซานซานที่กินน้ำอยู่ทางนั้นก็สำลักจนไอออกมาแล้ว

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ปฏิเสธ เฉิงเว่ยก็พูดต่อว่า "ผมรู้ว่าคำขอนี้มันดูเสียมารยาทไปหน่อย ด้วยเหตุนี้ผมเลยลังเลอยู่นาน ก่อนที่จะมาหาคุณ"

หร่วนซิงเว่ยถามเพื่อเป็นการยืนยัน "กลับบ้านคุณเหรอคะ?"

เฉิงเว่ยพยักหน้า "อายุของผมก็ไม่ได้น้อยแล้ว สองปีมานี้พ่อแม่ก็เอาแต่เร่งให้ผมแต่งงาน แถมยังบอกว่าจะแนะนำคู่ครองให้ผมด้วย ด้วยความที่ก่อนหน้านี้ผมไม่มีทางเลือก เลยบอกพวกเขาไปว่าผมมีแฟนแล้ว คืนพรุ่งนี้พวกเขาเลยให้ผมพาแฟนกลับไปด้วย"

คำพูดของเขา เฟ้ยซานซานเองก็ฟังออกเหมือนกัน มันก็คือการของให้หร่วนซิงหว่านแกล้งเป็นแฟนของเขา แล้วกลับไปฉลองปีใหม่ที่บ้าน

ถึงจะเป็นแค่การแกล้ง แต่พอได้พากลับบ้าน ความหมายมันก็จะเปลี่ยนไปเลย

ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่า ข้ออ้างนี้ช่างเป็นข้ออ้างที่สุดยอด สมบูรณ์แบบมาก

เฉิงเว่ยที่เห็นหร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไร จึงได้พูดต่อไปว่า "ซิงหว่าน ผมเองก็รู้ว่าคุณต้องไม่ยอมรับปากแน่นอน แต่พ่อแม่ของผมอายุมากแล้ว ผมไม่อยากให้พวกเขาสองคนเป็นห่วง ถึงได้โกหกไปแบบนั้น อย่างมากคืนพรุ่งนี้ก็แค่บอกพวกเขาไปว่าความจริงผมไม่ได้มีแฟน สิ่งที่เคยพูดไปก่อนหน้านี้เป็นแค่เรื่องโกหกเท่านั้น"

พอได้ยินเขาพูดแบบนั้น หร่วนซิงหว่านก็เม้มๆ ปาก ทำยังไงก็ไม่สามารถพูดปฏิเสธออกมาได้

เมื่อกี้เธอยังพูดอยู่เลย ว่ามีอะไรที่ช่วยได้ก็จะช่วย

บวกกับเธอเองก็ติดหนี้บุญคุณเฉิงเว่ยไว้เยอะจริงๆ

เฉิงเว่ยพูดต่อ "ซิงหว่าน คุณไม่ต้องฝืนหรอก ไม่เป็นไร ผมแค่ต้องการความเห็นของคุณเท่านั้น ถ้าคุณรู้สึกลำบากใจ คุณก็คิดซะว่าวันนี้ผมไม่เคยมา และไม่เคยพูดอะไรพวกนี้ด้วย"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "ฉันไม่ได้ลำบากใจ มันแค่......"

ช่างมันเถอะ ก็แค่ช่วยเหลือสักครั้ง คิดมากไปก็ดัดจริต อีกอย่าง มันก็แค่การเล่นละครให้คนแก่สบายใจก็เท่านั้น

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ได้ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านกับคุณ"

พอได้ยินแบบนั้น เฉิงเว่ยก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าที่เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย "พรุ่งนี้เย็นผมจะมารับนะครับ"

หร่วนซิงเว่ยพูด "ฉันต้องเตรียมของขวัญอะไรมั้ยคะ?"